Але ён больш сваячкі не слухаў.
3
Уладзік ледзь не хапіўся за галаву — якая ж з яго булавешка, як ён мог адразу не падумаць з Паўлам, што стары адправіўся менавіта ва Уладзівасток, а не куды-небудзь.
Колькі яны, абодва, пра гэтую паездку гаварылі! Абмяркоўвалі яе так і гэтак!
Бацька туды адправіўся, нічога нікому не сказаўшы, бо, мабыць, пакрыўдзіўся за нешта на Кіру. Тая можа чалавека давесці да таго, што і свет стане табе з аўчынку. Ну, ён жонцы зноў пакажа! Цяпер, б-бляха, навечна запамятае і шчэ многім накажа нават, як старога чапаць!..
А ўсё гэта — глупства.
Галоўнае — стары вернецца. З нявесткай ён памірыцца яшчэ не адзін раз, бо Кіра — такая-сякая, вядома, але ж і не злапомная, а ён, Уладзік, будзе цяпер куды разумнейшым. Сам стане арганізоўваць старому распарадак дня і — нават гадзіны. Бо дзе хто бачыў, каб кінуць бацьку так без аніякай апекі ды паставіць на гэтым крыж. Гэта ж — не па-людску. Дый бацька ў іх — адзін. А як стараўся сынам, калі яны малыя былі, калі вучыліся, як мацеры дапамагаў!.. Іхні стары — не які-небудзь лайдак Амэрыканец-Рубдваццаць, не лятун Зміцер ці распутнік Шмігельскі. Ён — чалавек усімі паважаны і чагосьці варты. Без догляду пакідаць яго, у такім узросце, ні ў якім выпадку не выпадала. Догляд бацька патрабаваў, мажліва, большы, чым Ігар.
Сын раптам склаў сабе план, як пачне клапаціцца пра старога. Дый увогуле з бацькам у іх павінна адбыцца яшчэ самая галоўная размова, якую яны чамусьці ўсё адкладвалі з ім і адкладвалі на пасля. I напэўна — адбудзецца, хай толькі стары вернецца з Далёкага Усходу.
А як там застанецца?
Не, не можа так быць, каб Мікалай пакінуў яго ў сябе — няма там умоў. Клімат, кажуць, на Далёкім Усходзе толькі для маладых ды здаровых...
1
Выскачыўшы ад цёткі, Уладзік на ўсялякі выпадак пачаў яшчэ распытваць некаторых зялёнадалінцаў — хто трапляў яму на вочы. Рабіў гэта цяпер не баючыся. Пытаўся ў людзей адкрыта і ўпэўнена, бо ў запасе на тое, дзе можа зараз бацька знаходзіцца, меў варыянт надзейны. Ды яму, супакоенаму цалкам, нават ужо хацелася пахва-ліцца перад землякамі новенькай і даведзенай да ідэальнага стану машынай апошняй маркі.
Размаўляючы з людзьмі, Уладзік без патрэбы адкрываў у «Жыгулях» капот. Праверыў раз і другі агні павароту. Уключаў ды выключаў фары. Кожнаму земляку прапаноўваў паслугу — дармовы транспарт да самага Гродна альбо хоць — дадому.
Ніхто з запытаных старога ў апошнія дні не спатыкаў. Вядома, не магло іначай і быць — ён жа адправіўся на Усход. Горш, што ні адзін зялёнадалінец не пацікавіўся — чыя машына, колькі за яе «ўваліў» грошай, якая яна на хаду, бо каго цяпер такім дабром у прынёманскай вёсцы здзівіш.
Адным словам, вяртаючыся ў горад, Уладзік адчуваў нейкі нядосыт.
Яшчэ ён спахапіўся, што чамусьці паступова знікае і ўпэўненасць у тым, дзе бацька. У душу зноў закраўся ды рос холад трывогі. Агортвала дрэннае прадчуванне і нейкі страх.
Дома ішоў ён да шафы ватнімі нагамі — бы на расстрэл. Памалу зняў бляшанку і ў яе заглянуў. Грошы ляжалі на месцы.
Мажліва, было іх дастаткова ў бацькавай кішэні? — падумаў сын ды капнуў пальцамі глыбей.
У скрыначцы ад кілаграмовай порцыі кітайскага чаю са стракатымі малюнкамі з жыцця далёкай усходняй краіны знаходзіліся нявыкарыстаныя талоны ка праезд цягніком, а там, дзе няма чыгункі,— караблём.
Пад талонамі ляжаў і новенькі, бо ніколі бацька не насіў па кішэнях, пашпарт у бліскучым цэлафане...
— Усё-о, да Мікалая ён паехаць аніяк не мог! — трацячы апошнюю надзею, сказаў сабе амярцвелы сын ды ад трывожнага хвалявання аж прысеў на плюшавых сабачак.
От табе і на!
Тады — куды ж ён знік?!
Праз хвіліну Уладзік устрапянуўся і, бы той, хто тоне, хапаецца за саломінку, з новымі праменьчыкамі надзеі пачаў мацаць яшчэ па шафе.
За новенькай мандалінай яго пальцы натрапілі на Мікалаевы папкі. Адкрыўшы іх, пагартаў адну, другую і трэцюю, але там не было нічога вартага ўвагі. Уладзік успомніў, што ўсё намерваўся пачытаць, што там маладзейшы брат такое нашрайбаваў, і папкі паклаў на сервант, каб вечарам заняцца імі грунтоўна.
Зноў стаў шарыць па шафе.
Цяпер пальцы яго натрапілі на невялічкую кніжачку ў жоўтым каленкоры. Старанна абцёршы аб штаны лёгкі пыл, на тытульным лісце з недаўменнем прачытаў словы, напісаныя размашыстым незнаёмым почыркам:
«Свайму земляку з-пад Бераставіцы і Гродна — Лаўрэну Яфімавічу Маркевічу — для знаёмства і з павагай, аўтар зборніка...»