Jej słowa były szczere. Pomimo to.. nie potrafiła zatrzeć w swejpamięci brzmienia tamtego głosu, spojrzenia tamtych błękitnych oczu. .
Na wieży wielki dzwon Marie Javelle wydzwonił północ. Saradelikatnie, lecz zdecydowanie poprowadziła Katarzynę do łóżka. Samotnybukiet róż został na stole. .
* * *
Rozterki sercowe nie były jednak w tej chwili najważniejsze inastępnego wieczoru Katarzyna już o nich nie myślała, gdyż zbliżała siępora działania. Pod koniec dnia oberżysta przyszedł na górę i z wielkimszacunkiem, lecz bez niepotrzebnych słów oznajmił Katarzynie, żeprzyjdzie po nią, gdy wybije północ.
- Dokąd pójdziemy? - zapytała.
- Niedaleko stąd, szlachetna pani. A dokładnie, w głąb dziedzińca,ale proszę, abyś czyniła możliwie jak najmniej hałasu. Nie wszyscymieszkańcy tej oberży nam sprzyjają. .
- Wiem. Chciałabym jednak spytać, czy wszyscy, na którychczekasz, już przybyli?
- Wszyscy, pani. Panowie de Lore i de Coetivy grają w szachy odwczoraj rana, a pan de Bueil właśnie przybył do miasta, ale udał się dozamku...
- A to dlaczego?
- Jest bratankiem wielkiego szambelana i chociaż służy królowejJolancie, jeszcze go tam przyjmują. Nie zapomnij, szlachetna pani, opółnocy!...
Reszta dnia minęła Katarzynie bardzo szybko. Wkrótce okaże się,jaki czeka ją los. Jeśli spisek się uda, to młody Karol Andegaweński możezastąpić pana La Tremoille'a u boku króla. Byłby to powrót do łask, prawodo życia z odsłoniętą twarzą. Ale jeśli spisek się nie powiedzie... czekawszystkich śmierć, niezależnie od płci i rangi.
Gdy rozległ się sygnał na gaszenie świateł, Katarzyna znowupodeszła do okna, ale go nie otworzyła. Wiedziała, że Piotr de Breze niepojawi się tej nocy pod jej oknem. Zobaczy go dopiero później. Zresztąbyła zbyt zdenerwowana, aby się tym martwić.
* * *
Wybiła północ, kiedy ciche skrobanie do drzwi postawiło ją na nogi.
Otworzywszy, zobaczyła na progu ciemną postać. Cały dom tonął wmroku, ogień w kuchni został przysypany popiołem, jak każdego wieczoru,ale rzucający mleczną poświatę księżyc oświetlał na dziedzińcu drewnianefilary galerii i postać oberżysty, który ze względu na okoliczności zamieniłbiały strój na kaftan z ciemnej wełny. Wszędzie panowała cisza.
Gospodarz bez słowa ujął Katarzynę za rękę i wyprowadził ją nadziedziniec. Szli wzdłuż zabudowań, unikając światła księżyca, aż doskały, na której wznosiła się twierdza. Gdzieniegdzie pojawiały się kępkiroślinności i wszędzie widać było ciemne groty.
- Tutaj dawno temu mieszkali jaskiniowcy - szepnął oberżysta,widząc, że Katarzyna zatrzymała się na chwilę, aby na nie popatrzeć. Niektóre z nich są jeszcze zamieszkane, inne, jak na przykład moja, służąjako piwnice lub schronienie.
To mówiąc, popchnął okrągłe wrota wykonane z wielkich, niedbaleociosanych drewnianych pali, które zamykały wejście do groty.
Przekroczywszy próg, oberżysta wziął ze skalnego wgłębienia lampęoliwną i zapalił ją. Oczom Katarzyny ukazała się wielka piwnica wykuta wskale kredowej, pełna różnej wielkości beczek. Wydobywał się z nich silnyzapach wina. W rogu na stole leżały narzędzia bednarskie, w stojącej obokkadzi moczyły się puste butelki. Całość wyglądała tak zwyczajnie, żeKatarzyna spojrzała na gospodarza ze zdziwieniem. Czyż tak miałowyglądać miejsce konspiracji?
Za całą odpowiedź imć Baranek uśmiechnął się, poszedł w głąbpiwnicy i przesunął beczkę, która nie wydawała się wiele ważyć,odsłaniając podłużny otwór.
- Przejdź tędy, szlachetna pani - powiedział oberżysta. - Ja przesunębeczkę na swoje miejsce. To wejście musi być ukryte. Znajdujemy się podśrodkowym zamkiem. Nad naszymi głowami śpi król.
Katarzyna weszła bez wahania do małego, oświetlonego pochodniąkorytarza, na którego końcu znajdowało się inne pomieszczenie.
Korytarzyk mierzył zaledwie kilka kroków. Po ich przejściu Katarzyna i jejprzewodnik znaleźli się u wejścia do olbrzymiej groty, gdzie wznosiły się iginęły w cieniu sklepień schody wykute w kredowej skale. Tu także byłokilka beczek, ale przewróconych, a na nich siedziało czterech mężczyzn.
Nie odzywali się ani słowem. Nieruchomi niczym posągi, wydawalisię na coś czekać, skupieni wokół lampy. Wszyscy odwrócili się na widokprzybywających.
Poza Piotrem de Brezem Katarzyna rozpoznała rude włosy i smutnątwarz Ambrożego de Lore'a, elegancką i szczupłą sylwetkę Jana de Bueila,barczystego, o stanowczym wyrazie twarzy Bretończyka, Pregenta deCoetivy'ego, a kiedy powstali, ukłoniła się im uprzejmie. Piotr ujął ją zarękę i podprowadził bliżej mężczyzn. Przywitał ją Jan de Bueil, poleciwszyuprzednio oberżyście, aby czuwał na zewnątrz.
- Jesteśmy szczęśliwi, pani, że cię widzimy, i jeszcze bardziejszczęśliwi, iż możemy ci pogratulować. Obecność pana de La Tremoille'aw Chinon stanowi oczywisty dowód pani sukcesu. Jesteśmy ci bardzowdzięczni...
- Nie dziękuj mi, panie de Bueil. Zrobiłam to dla was, to pewne, i dladobra królestwa, ale również dla siebie samej oraz po to, by pomścić megoukochanego małżonka. Pomóżcie mi w tej zemście, a będziemy kwita.
To mówiąc, wysunęła delikatnie dłoń z ręki Piotra i podchodząc dopozostałych mężczyzn, dodała:- Wierzcie, że idzie tu o honor... i o życie Montsalvych, panowie.
Aby nazwisko, które noszę, mogło nadal istnieć, La Tremoille musiumrzeć!
- Stanie się podług pani życzenia - uciął krótko Coetivy. - Ale, doczarta, jak ci się udało sprowadzić tutaj tego wieprza? Wiem, że trudno jestodmówić czegoś kobiecie tak pięknej jak ty, ale widzę, że dysponujeszsilniejszą bronią, niż sądziliśmy.
W lekko schlebiającym tonie, jakim przemówił bretoński szlachcic,dało się wyczuć wiele niedomówień. Katarzyna nie dała się na to nabrać.
Ucięła sucho:- Rzeczywiście, nie uważam siebie za całkiem głupią, panie, ale nieposłużyłam się bronią, do jakiej czynisz aluzje... lecz po prostuprzypomniałam sobie historię, którą opowiedział mi niegdyś mój małżonekArnold de Montsalvy.
Nazwisko nieszczęśnika wywołało odpowiedni skutek. Coetivyzaczerwienił się zawstydzony swoimi myślami i bez wykrętów powiedział:- Wybacz mi, pani. Nie zasługujesz na takie aluzje.
Uśmiechnęła się do niego, nie odpowiadając, a następnie usiadła nabeczce, którą jej podsunięto, i powtórzyła swoją ostatnią rozmowę z panemde La Tremoille'em. Słuchali z wypiekami na twarzach, jak dzieci, którymopowiada się niezwykłą historię. Słowo „skarb" wywołało jak zwyklewielkie wrażenie. Przywodziło na myśl pełne tajemniczości cienietemplariuszy, ich niepokojące i fantastyczne sylwetki i nieodłączne z nimikolory i tajemnice Wschodu. Katarzyna spostrzegła z lekkimrozbawieniem, jak ich rozmarzone oczy błyszczą coraz silniej...
- Chciałbym się dowiedzieć, czy te napisy istnieją naprawdę - rzuciłw końcu Ambroży de Lore.
- Mój małżonek widział je, panie - powiedziała łagodnie Katarzyna.
W tej chwili spod kredowego sklepienia doszedł do uszu zebranychdonośny głos:- Ja również je widziałem, ale, do czarta, chciałbym wiedzieć, cooznaczają!
Na schodach ginących w czeluściach groty ukazało się dwóchmężczyzn w zbroi. Ten, który szedł pierwszy, z odkrytą głową, byłczłowiekiem już starszym, lecz dobrze zbudowanym. Katarzynarozpoznała siwe włosy, wielką twarz i grube rysy oraz inkwizytorskiespojrzenie Raoula de Gaucourta, obecnie namiestnika Chinon, któregopoznała jako gubernatora Orleanu. Już prawie od sześćdziesięciu latGaucourt zawsze walczył z Anglikami, którzy po oblężeniu Harfleur,mężnie bronionego przez niego w roku 1415, więzili go przez dziesięć lat.