Кім. Каго?
Юля. Грошы…
Кім. Мэм, мне здаецца, што вы лечыцеся не ў той клініцы… Грошы выкідваў толькі герой Дастаеўскага… У якім гэта рамане?
Юля. «Ідыёт»…
Кім. Правільна, раман «Ідыёт»! Дарэчы, вы зноў дзяжурыце, а Джульета ў садзе на спатканні?!
Юля. Я ўсё адно не сплю… Якая розніца, дзе не спаць?
Кім. Я пайшоў. Баранеса без мяне не засынае.
Юля. А Піня?
Кім. Фу-у, гэты прачынаецца толькі затым, каб паесці, а есці толькі затым, каб адразу заснуць. Значыць, заутра адну лыжачку ў час сняданку. Халадзільнік тут ёсць?
Юля. Ёсць.
Кім. Трымаць у халадзільніку.
Зумер сігналізацыі.
Юля. Пабудзь ля тэлефона. Пятая палата выклікае. Я хутка!
Выходзіць. З’яўляецца Лена.
Лена. Салют, Кім!
Кім. Сястра, вас у даўнія часы называлі сёстрамі міласэрнасці… А што робіце вы?
Лена. Што я раблю?
Кім. Нават дыктатарскія рэжымы забараняюць выкарыстоўваць працу непаўналетніх. А вы выкарыстоўваеце працу хворых.
Лена. Не дуры галавы!
Кім. I дзеля чаго?! Каб бегаць у парк і цалавацца пад плакатам «Осторожно — СПИД!»
Лена. Адкуль ты ведаеш?
Кім. Гэта ведаю не я. Гэта ведаюць усе, хто праходзіў па тратуары каля клінікі. А ці ведаеце вы, сястра, што па апошніх даследаваннях вучоных Занзібара пацалункі на рабочым месцы аказваюць неспрыяльны ўплыў на нервовую сістэму, а ў Амерыцы…
Лена. Ой, дэмагог!
Кім. А ў Амерыцы за пацалунак у офісе пагражае турэм-нае зняволенне…
Лена. Пайшоў к чорту! Дзе Юля?
Кім. Мэм адпрацоўвае вашу разбэшчанасць. Мяняе заместа вас хвораму судна.
Лена. У якой палаце?
Кім. У пятай…
Лена. Будзь здароў, акселерацік!
Кім. Лена!
Лена. Што?
Кім. Як яна?
Лена. Складана, Кім, складана…
Кім. Аналізы не палепшыліся?
Лена. Горшымі сталі… Толькі ёй не кажы. Яна не ведае… Кім. Яна адчувае…
Лена. Патрэбна аперацыя.
Кім. I колькі яна каштуе?..
Лена. Чорт яе ведае… Дорага, канечне…
Кім. Даведайся, калі ласка.
Лена. Добра. Пайду яе падмяню…
Кім. Скажы, што я пайшоў. I прасачы, каб яна заутра абавязкова прыняла маю сумесь. Чао!
Лена. Будзь здароў.
Разыходзяцца. Праз нейкі момант з’яўляецца Каралёў, прыціскаючы адну руку да сэрца, а ў другой трымаючы пісталет. Левае крысо пінжака запэцкана крывёй. Уваходзіць Юля.
Юля. Божа!
Каралёў. Памажы мне…
Юля. Я паклічу доктара!
Каралёў. Назад! (Наводзіць на Юлю пісталет.) Нікога не клікаць! Ты зразумела?
Юля. Зразумела.
Каралёў. Крыві баішся?
Юля. Не.
Каралёў. Хадзі сюды! Вазьмі пінцэт… не той, болыпы! Там тырчыць куля…
Юля. Дзе?
Каралёў. У грудзях. Насупраць сэрца. Дастань яе.
Юля. А… бачу!
Каралёў. Зачапі пінцэтам і цягні!
Юля. Вам жа будзе балець!
Каралёў. Цягні, дура!
Юля (спрабуе нешта зрабіць). Не атрымліваецца! Яна паміж рэбраў засела.
Каралёў. Цягні!
Юля. Пінцэт зламаўся!
Каралёў. Пашукай пласкагубцы…
Юля. Гэта клініка! Адкуль тут пласкагубцы? Я паспрабую зубамі…
Каралёў. Ты што?!
Юля. Рукі!
Каралёў адводзіць рукі, Юля схіляецца над ім і зубамі выцягвае з грудзей кулю. Каралёў стогне.
Каралёў. Дай сюды…
Юля. Я зараз кроў спыню…
Каралёў. Дай сюды кулю! Прапалашчы рот вадой. Яна атручаная… А кроў спыняць не трэба. Хай атруту вымывае… Прапалашчы рот вадой! Куля атручаная! Ты што не баішся?
Юля. Не.
Каралёў. Нуі чорт з табой! Каб не партманет у левай кішэні — каюк! Партманет уратаваў…
Юля (дастае з пінжака маленькую кніжачку). Гэта не партманет…
Каралёў. А што?
Юля. Біблія…
Каралёў. Уроды…
Офіс Хадзеева. Уваходзіць Каралёў.
Хадзееў. Ты?!