– Fakt, że ta kurewka cię rzuciła, jeszcze nic nie znaczy – odpowiedział niezręcznie, wiedząc dobrze, że miało to decydujące znaczenie.
– Zgoda, tato – poparł go chłopak, pozornie pogodzony z losem.
Wiedział, że ojciec bardzo go kocha, ale zdawał sobie też sprawę, że czasami, w pewnych sytuacjach, niezależnie od wagi problemu, może liczyć tylko na siebie. Musiał przyznać, że w gruncie rzeczy ojciec, z tą swoją surowością, był jedyną osobą, która traktowała go tak, jak gdyby był normalnym człowiekiem.
Albert zdjął kostium. Joe spojrzał na niego. Był wspaniałym mężczyzną, wyposażonym hojnie przez naturę, tak jak i on, ale ten cholerny wypadek zdmuchnął płomień, który zasilał jego moc. Co za gówniane życie! Czy się kiedykolwiek z tym pogodzi? A nawet jeśli zaakceptuje swoją ułomność, czy znajdzie kobietę zdolną go pokochać za to trochę, co może jej zaofiarować? Te pytania nie dawały mu spokoju. Teraz jednak nie miał czasu na szukanie sensownych odpowiedzi, o ile takowe istnieją.
– Do jutra, Albercie – pożegnał się gwałtownie, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu.
10
Sean, oparty o swoje czerwone ferrari zaparkowane przed wejściem do willi La Manny, palił niechętnie papierosa rysując na śniegu esy-floresy czubkiem wyglansowanego buta.
– Jedźmy – rozkazał Joe z udawaną obojętnością, wychodząc z holu.
Sean uśmiechnął się do niego z podejrzaną serdecznością i zaprosił do samochodu. Usiadł za kierownicą i ruszył białą już aleją, dojeżdżając do otwartej elektronicznie bramy.
Sean dotknął hamulca i samochód, posłuszny, zatrzymał się.
– Co jest? – zapytał Joe.
– Twoja obstawa – odparł lakonicznie Irlandczyk machając prawą ręką jak autostopowicz, pokazując chryslera, który zatrzymał się za nimi.
– Moi ludzie jadą za mną wszędzie – powiedział.
– Nie tym razem – sprecyzował Sean. – My się zajmujemy transportem. O ile wciąż jeszcze chcesz się udać na to spotkanie. Nie ma miejsca na mediacje i zagrywki. Wóz albo przewóz.
La Manna ścierpiał w milczeniu. Otworzył drzwiczki, dał znak i samochód ruszył z piskiem opon w kierunku Nowego Jorku, podczas gdy obstawa pozostała za zamykającą się bramą.
Ochłodziło się. Z nieba leciały małe płatki śniegu. Przejechali w milczeniu około trzydziestu kilometrów z szybkością na jaką zezwalały warunki na drodze oczyszczonej przez okazałe pługi śnieżne, dobrze widoczne w ciemności dzięki światłom sygnalizacyjnym. La Manna przeżuwał myśli i fakty, zrobił przegląd wszelkich możliwości, ale nic nie rzucało światła na tę głęboką tajemnicę.
Nie był pewien nietykalności. Nie miał żadnej pewności. Jedynie wrażenie, że nikt nie wyrządzi mu fizycznej krzywdy. Nikomu by się to nie opłacało. Frank Latella wiedział, że jeśli tylko spadłby mu włos z głowy, jego rodzina zostałaby unicestwiona. Frank był zbyt inteligentny, aby wystawiać się na takie ryzyko. Mimo wszystko, przygotował się na najgorsze. Spojrzał na profil Irlandczyka. Był nieprzenikniony. Sztuka czekania nie pasowała do jego popędliwej natury, ale tym razem musiał się dostosować. Co miał na myśli Frank robiąc aluzję do maga Houdini, który umiał rozrywać łańcuchy i kłódki.
Ferrari było już na peryferiach Manhattanu. Kiedy La Manna odczytał tablicę Sto Dwudziestej Piątej ulicy i Sean zaparkował przed numerem 235, wiedział, że znajdują się w sercu Harlemu.
– Co do cholery robimy wśród tych parszywych czarnych? – zaklął.
– My nic – odpowiedział lakonicznie Irlandczyk zapraszając go do opuszczenia samochodu.
Grupa chuliganów zbliżyła się do ferrari w sposób, który pozwalał domyślać się ich intencji.
– Jeśli go tu zostawisz, to w najlepszym przypadku zastaniesz dwa.
Sean nie słuchał go nawet, wymienił szybkie, porozumiewawcze spojrzenie z szefem bandy, ubranym w dżinsy i marynarską bluzę. Typ koszykarza z uśmieszkiem cwaniaka na zarośniętej twarzy.
– Jeden podaruję ci na rocznicę ślubu – odpowiedział Irlandczyk przygryzając dolną wargę w obawie, że posunął się za daleko.
Joe zignorował to jedyne zdanie, które mogłoby naprowadzić go na trop. Wszedł za Seanem do nowoczesnego ośmiopiętrowego budynku, a następnie do windy upiększonej sprośnymi rysunkami. Wszystko było względnie nowe, ale zarówno budynek jak i winda nosiły ślady systematycznego, niemal naukowego procesu niszczenia. W Harlemie wszystko w krótkim czasie było doprowadzone do żałosnego stanu.
Na ostatnim piętrze winda otworzyła się na słabo oświetlony korytarz. Z głębi dobiegały dźwięki jazzu. Sean zadzwonił do jednych z drzwi. Ktoś przyjrzał się im przez judasza, następnie drzwi otworzyły się i młoda Murzynka, piękna i niepokojąca, w czerwonej sukni tak opiętej na jej prowokujących kształtach, że wydawała się namalowana wprost na skórze, przesłała Seanowi gorący uśmiech.
– No, to rzeczywiście spodobało ci się przedstawienie – przywitała go, opuszczając długie rzęsy na ciemne oczy.
Sean wyciągnął z kieszeni marynarki studolarowy banknot i wsunął go za głęboki dekolt dziewczyny.
– Przyprowadziłem przyjaciela – powiedział. – Światowy człowiek.
– Dżentelmena można rozpoznać natychmiast – odrzekła kobieta robiąc aluzję do miłego wstępu.
Usunęła się pozwalając im wejść. Hol był cały czerwono-złoty: ściany i sufit czerwone, złote były drzwi, zza których dochodziła muzyka jazzowa, i złoty był barokowy stolik, na którym stał sześcioramienny świecznik; jego ruchliwe światło dodawało ciepła i wyrazu temu pomieszczeniu. Dziewczyna podeszła do stolika, wyrwała z bloczku dwa bilety i podała je Seanowi, który zapłacił dwieście dolarów. Te dziewczyna schowała do szuflady. Joemu la Mannie udało się odczytać napis na bilecie „Moonlight Club”.
Dziewczyna zapukała i złociste drzwi otworzyły się ukazując dużą salę, która była urządzona w tym samym stylu i w tej samej tonacji co hol. Były tu białe dwuosobowe kanapki ustawione jak fotele w teatrze, na wprost kurtyny z cienkiego tiulu. Za nią, w błękitnym półmroku, można było dojrzeć ciemnoskórą parę, mężczyznę i kobietę, ubraną na biało. On grał na trąbce, ona akompaniowała sobie na fortepianie. Miała ciepły i niski głos.
Kanapki były w przeważającej części zajęte przez pary białych. Dwie kelnerki w skąpych, wyszywanych cekinami strojach, podawały trunki. W powietrzu unosił się słodkawy zapach palonej przez wielu gości trawki. Joe, który sprzedawał ten towar, ale go nie znosił, natychmiast poczuł ucisk w skroniach.
Dziewczyna posadziła ich w jednym z ostatnich rzędów.
– W ostatniej chwili – wyszeptała uśmiechając się. – Przedstawienie właśnie się zaczyna.
Trąbka podała ostatnią tęskną nutę, pianino zatrzymało się na akordzie, głos piosenkarki zamilkł obiecując i pieszcząc. Rozległy się umiarkowane brawa. Muzyczny duet zniknął powoli z obrotowej sceny. Rozsunęła się tiulowa kotara i na purpurowym tle pojawiło się okrągłe łóżko przykryte śnieżnobiałym, błyszczącym atłasem. Na łóżku leżała kobieta w złotej tunice i peruce ze złotych nitek. Chrapliwe dźwięki trąbki podjęły temat sugestywnego bluesa podkreślanego powolnym, przeciągłym rytmem perkusji. Boczna zasłonka odchyliła się, gdy na scenę wyszedł biały, elegancki, smukły chart o wysokich, cienkich łapach, wygiętym grzbiecie i arystokratycznym pysku. Podszedł wolno do łóżka. Kobieta uderzyła dłonią o kołdrę i zwierzę położyło się na ziemi, z postawionymi uszami, czujne i nieruchome.
– Zar – wyszeptała kobieta pieszczotliwym głosem – kochanie.
Chart zbliżył się, wskoczył na łóżko, położył się obok kobiety, która leniwie i zmysłowo podniosła się ukazując się publiczności.
– Cissy – sylabizował La Manna poznając ją. – Cissy – powtórzył wstając.