– Wszyscy mniej więcej dobrze.
– Wszyscy? – nalegała przymykając oczy i poważniejąc.
– Wszyscy – powtórzył José. – Również Sean – dodał mężczyzna, który zrozumiał prawdziwy cel pytania Nancy. – Widziałem go przedwczoraj. Pytał o ciebie. Przesyła pozdrowienia.
Nancy zaczerwieniła się i José, nie chcąc wprawiać jej w zakłopotanie, zaczął bardzo starannie studiować menu, co było zupełnie zbędne, ponieważ zawsze zamawiali nadziewaną ryżem paprykę i jabłecznik.
– Wciąż się kręcą wokół niego te wszystkie baby? – nalegała z udaną obojętnością.
Po powrocie z Sycylii opowiedziała prawie wszystko José.
– Zapomnij o nim – taka była jego rada. – Zasługujesz na więcej. I na coś lepszego.
– Sądziłem, że dałaś sobie z tym spokój – odrzekł rozczarowany.
– Nigdy – stwierdziła stanowczo Nancy patrząc mu w oczy.
– Okay – westchnął zrezygnowany. Było wiele problemów w życiu Nancy. Ten nie był ani ostatni, ani najpoważniejszy. Gdyby zdecydował się opowiedzieć jej wszystko o Irlandczyku, przeszłoby jej oczarowanie, ale tak, jak to się często zdarza, kuracja mogłaby być bardziej niebezpieczna niż sama choroba.
Nikt nie był w stanie przewidzieć reakcji Nancy.
12
Nancy i Sal uścisnęli się gorąco, wyrażając w ten sposób głęboką radość ze spotkania. Sal również wydoroślał. Miał zdecydowany wyraz twarzy, łagodne spojrzenie i wygląd sportowca.
– Całe wieki cię nie widziałam – powiedziała.
– Miesiąc – sprecyzował.
– Zależy od punktu widzenia.
Uśmiechnęli się obejmując się ponownie i usiedli na kanapie.
– Kogo widziałaś przede mną? – dopytywał się Sal.
– Mamę Sandrę.
Żona Franka jak zwykle powitała ją z pospieszną serdecznością.
– Nearco i Doris?
– Gdzieś się zaszyli.
– Frank jest w Atlantic City.
– Mówił mi José.
– A propos, gdzie się podziała ta bestia? – poskarżył się Sal. – Nawet się nie przywitał.
– Nawet nie wszedł. Był umówiony na Manhattanie. Opowiedz mi o sobie, sportowcu, o twoich wyczynach. Trafiłeś, co? – powiedziała spoglądając na niego z podziwem.
– Miałem szczęście.
– Jesteś piękny, dzielny i jestem z ciebie dumna.
Nancy i Sal byli zadowoleni z nowego mieszkania. Był to apartament przerobiony ze strychu willi w Greenwich: dwie sypialnie, każda z łazienką i garderobą, salon służący jednocześnie za gabinet z dwoma biurkami w stylu Ludwika XV, biblioteką z orzecha, szeroką, wygodną, nowoczesną kanapą i dwoma przepastnymi fotelami. Frank był zadowolony z urządzenia dwojga dzieciaków. Jego żona Sandra nie miała zastrzeżeń. Akceptowała każdą decyzję Franka. Nie rozumiała, dlaczego jej mąż robił to wszystko dla tych dwojga włoskich dzieci, ale z pewnością miał ważny powód. Natomiast Nearco i jego żona Doris nigdy nie zaakceptowali Nancy i Sala.
– Z jakiego powodu mają mieszkać w naszym domu? – przeciwstawił się Nearco.
– Jesteśmy im coś winni. I ty o tym wiesz – odrzekł twardo Frank.
– Pomóżmy im, nie mówię nie. Ale dlaczego w naszym domu? Jest tyle college’ów.
– Ponieważ ja tak postanowiłem – stwierdził Frank piorunując go wzrokiem. – Wydaje mi się, że jest to wystarczający powód.
Nearco opuścił głowę czerwieniąc się jakby został spoliczkowany.
– Ale tych dwoje wops ma się trzymać z daleka od naszego syna – wysyczała rozwścieczona Doris.
– Frank junior jest także moim wnukiem. I będzie spotykał się z Nancy i Salem kiedy tylko będzie chciał. Czternastoletni chłopak ma prawo dobierać sobie przyjaciół, zwłaszcza jeśli nie są to zwykli goście, lecz należą do rodziny. Tak ma być i już, czy wam się podoba, czy nie – podsumował Frank.
Frank Latella wrócił z Atlantic City wcześniej, niż planował. Frank junior wybiegł mu naprzeciw, rzucając się dosłownie w jego ramiona. Bardzo kochał tego potężnego dziadka, który w jego obecności miękł. Zdawał sobie sprawę z wpływu, jaki miał na niego.
– Szybko wróciłeś – uśmiechnął się.
– Aby was zobaczyć – odrzekł włączając w ten sposób do rozmowy Nancy i Sala, którzy podnieśli się na jego widok.
– Dzień dobry – powiedzieli obydwoje, ściskając mu dłoń.
Frank chciałby, aby i tych dwoje wybiegło mu na spotkanie i uściskało go. Chciałby zburzyć tę barierę oficjalnego szacunku, która w pewnym sensie nie pozwalała nadać tym spotkaniom rodzinnego charakteru. Zdawał sobie jednak sprawę, że jego osobowość, funkcja narzucały mu jeszcze to minimum powściągliwości. A poza tym był José, który zastępował Nancy i Salowi ojca.
– A więc wkrótce będziemy mieli adwokata w rodzinie – pogratulował Nancy. – Może dwóch – dodał patrząc na Sala, który jakby spadł z obłoków.
– Obawiam się, że nie rozumiem – wtrącił chłopak, który poza tenisem nie podjął żadnych decyzji na przyszłość.
– To tylko moja propozycja i pragnienie – wyjaśniła Nancy.
– A poza tym – uśmiechnął się dobrodusznie Frank – są to zbyt poważne tematy, aby poświęcać im tylko pięć minut przed kolacją.
Decyzja Nancy pozwalała mu obecnie żywić nadzieję na realizację pewnych planów. Rodzina Latella przeżywała właśnie okres niezwykłego spokoju. Wstrząsające przepowiednie Joe La Manny nie spełniały się. Interesy szły dobrze, mimo że nie brali udziału w narkotykowym biznesie. Frank miał w tym momencie pod kontrolą spółkę zarządzającą w Atlantic City czterema dużymi hotelami z salonami gier. Znalazł zdolnych, sprawnych współpracowników, których umieścił na kluczowych stanowiskach. Na szczycie piramidy ustawił Johna Galante. Nearco od dawna marzył o tej funkcji dla siebie i oczywiście nie zgadzał się z wyborem ojca. Z drugiej strony Frank nie mógł ryzykować. Było to zbyt poważne przedsięwzięcie, aby można było je zlecić temu zarozumiałemu fanfaronowi, jakim był jego syn. Frank często zastanawiał się nad przyszłością organizacji. W takich chwilach spoglądał na Franka juniora jak na jedyną nadzieję na utrzymanie władzy w rodzinie. Chłopak był inteligentny, potrafił się zaangażować, a kiedy trzeba było, także cierpieć i zaciskać zęby. Miał niezłe zadatki. No i była Nancy. Szkoda, że kobieta. Frank sprawdził godzinę na swoim starym kieszonkowym zegarku, z którym nigdy się nie rozstawał.
– Sądzę, że musimy się ruszyć – zaniepokoił się. – Sandra obiecała spaghetti na ósmą. Jeśli makaron jej się rozgotuje, będzie zła.
Lattela ruszył pierwszy do jadalni, gdzie czekała na nich Sandra. Obok niej stał Sean. Irlandczyk przywitał się ze wszystkimi z uśmiechem, ale kiedy znalazł się przed Nancy, zabrakło mu słów. Nie widział jej od przeszło dwóch lat, odkąd wrócili razem do Stanów. A ona tymczasem jeszcze bardziej wypiękniała i stała się jeszcze bardziej pociągająca.
Nie tak miała wyglądać ta wielka, oczekiwana od dawna chwila. Nie w jadalni Latelli przed górą dymiącego spaghetti. Przez dwa długie lata czekała, marzyła, wyobrażała sobie spotkanie z Seanem. Wyobrażała sobie przypadkowe spotkanie w Central Park lub na Fifth Avenue, marzyła o spotkaniu go w alejkach Yale. Również park otaczający willę w czasie przyjęcia nadawał się na to lub też klub José Dominici, który miał już właściwie pewną klasę. Ale nie tak. Nancy z tysiąc razy dokonała w myśli przeglądu swoich strojów, aby wybrać najbardziej odpowiedni na to spotkanie. A Sean dosłownie ubóstwiałby ją, padłby do jej stóp wyznając, że nigdy nie przestał jej pożądać. Natomiast teraz stał tam, obok Sandry, przesiąknięty zapachem sosu będącego mieszaniną czosnku, oliwy, pomidorów i tartego sera.
Ona miała na sobie czerwony sweter, trochę wypłowiały i bawełniane spodnie, które według niej kryły jej wspaniałą kobiecość.
– Do licha, Nancy! – wykrzyknął Irlandczyk kumplowskim tonem, który markował silne emocje. – Nie poznałbym cię na ulicy – dodał robiąc aluzję do zmiany, jaka w niej zaszła.
– Nasza Nancy stała się kobietą – przyznał Frank. Usiadł na honorowym miejscu zapraszając tym samym innych do zajęcia miejsc.
– Masz rację, Frank. Prawdziwa kobieta – Sean uśmiechnął się w swój charakterystyczny, ironiczny sposób, który tak ją fascynował.
Zaczerwieniła się, zakaszlała, wierciła się na krześle, ale nie potrafiła znaleźć celnej riposty. Nagle wydało jej się, że utraciła swój tupet, przebojowość, werwę. Poczuła się nieswojo. Spojrzała na Sala, jakby był ratownikiem, a ona niedoświadczoną wczasowiczką wciąganą właśnie przez otchłań.
– A mnie nic nie powiesz? – wtrącił chłopak rzucając jej zbawienne koło ratunkowe.
– O tobie wiem wszystko z kroniki sportowej – odpowiedział czujnie Sean. – Wschodząca gwiazda światowego tenisa. Gratulacje. Czy mogę opowiadać znajomym, że jesteśmy przyjaciółmi? – zapytał. – Byłyby to pierwszorzędne referencje.
– Zawsze lubisz żartować – bronił się Sal z wrodzoną skromnością.
– Nie sądzę, żeby żartował – zapewnił Frank. – To zaszczyt mieć w rodzinie mistrza.
– Bez ironii – potwierdził Sean. – Tylko trochę zawiści. Ja też lubiłem tenis. Ale nie miałem danych, żeby do czegoś dojść.
Irlandczyk miał na sobie dobrze skrojony szary garnitur, białą koszulę i bordowy krawat. Dla Nancy był wzorem doskonałości męskiej urody. Dla niej kolacja była niekończącą się torturą. Wokół niej zaś toczyła się ożywiona rozmowa.