Powlokłam się na matematykę, na której siedziałam z Jessicą. Musiałam z nią wreszcie pogadać, a wiedziałam, że nie będzie to łatwe. Zwłaszcza, że chciałam ją prosić o przysługę. Minęły tygodnie, a może miesiące, odkąd przestała mówić do Blliie „cześć”. Obraziłam ją swoją obojętnością. Teraz, krążąc pod klasą, zachodziłam w głowę, jak ją udobruchać. – Bardzo mi zależało, żeby pójść z Jess do kina. Zakładałam, że po powrocie zdołam zagadać Charliego relacją z naszego dziewczyńskiego wypadu i zyskam przynajmniej jeden dzień, a może nawet przekonam go, że ze mną wszystko w porządku. Kusiło mnie Wprawdzie, żeby pojechać do Port Angeles w pojedynkę (nie mogłam po prostu zniknąć na kilka godzin, bo wydałby mnie stan licznika kilometrów w furgonetce, ale wiedziałam, że ta wygodna opcja odpada. Forks było tak małe, że prędzej czy później Charlie musiał wpaść na słynącą z gadulstwa matkę Jessiki. Prawda wyszłaby wtedy Ha jaw.
Otworzyłam drzwi do sali.
Pan Verner posłał w moim kierunku karcące spojrzenie – już coś tłumaczył. Pospiesznie przeszłam do swojej ławki. Jessica mnie ignorowała. Ucieszyłam się, że mam przed sobą pięćdziesiąt minut, żeby przygotować się psychicznie do naszej rozmowy.
Ani się obejrzałam, a lekcja dobiegła końca. Z jednej strony pomogło to, że tak dobrze się rano przygotowałam – z drugiej, czas zawsze płynął szybciej, kiedy czekało mnie coś nieprzyjemnego, w dodatku pan Verner zwolnił nas na pięć minut przed czasem. Uśmiechnął się, jakby robił nam prezent.
– Jess? – Czekając, aż się obróci, przygryzłam z nerwów wargę.
Zaskoczyłam ją.
– Do mnie mówisz? – Przyjrzała mi się z niedowierzaniem.
– Oczywiście, że do ciebie. – Udałam niewiniątko.
– W czym problem? – burknęła. – Pomóc ci w matmie?
– Nie, dzięki. – Pokręciłam głową. – Chciałam cię zapytać, czy… czy nie zgodziłabyś się pójść ze mną dziś do kina. Za dużo już chyba siedzę w domu.
Zabrzmiało to sztucznie i nieszczerze. Jessica wietrzyła jakiś podstęp.
– Dlaczego chcesz iść akurat ze mną?
– Byłaś pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl, kiedy wpadłam na ten pomysł.
Uśmiechnęłam się, modląc się w duchu, żeby wypaść przekonywująco. Cóż, była pierwszą osobą, która przyszła mi na myśl, kiedy postanowiłam unikać Charliego. Różnica niewielka.
Jessica zaczęła się łamać.
– Czy ja wiem…
– Masz już plany na wieczór?
– Nie… – Zamyśliła się. – Hm… Dobrze, zgadzam się. Na co chcesz iść?
O tym drobnym szczególe zapomniałam.
– Nie jestem pewna, co teraz grają… – powiedziałam, grając na zwłokę. Próbowałam wyłowić z pamięci tytuł jakiejkolwiek kinowej nowości. Czy nie podsłuchałam ostatnio jakiejś rozmowy?
– Nie wpadł mi w oko żaden plakat? – Może zobaczymy ten o kobiecie – prezydencie?
Spojrzała na mnie, jakbym spadla z księżyca.
– Zdjęli to chyba z pół roku temu.
– Och. To może ty coś zaproponuj.
Jessica była na mnie jeszcze trochę obrażona, ale mimo to nie potrafiła do końca zapanować nad swoją wrodzoną gadatliwością.
– Niech tylko pomyślę… Leci taka nowa komedia romantyczna – dostała świetne recenzje. Mogłaby się nadać. A tata polecał mi „Bez wyjścia”.
Tytuł wydał mi się obiecujący.
– O czym to?
– 0 zombie czy czymś takim. Tata mówił, że od lat nie widział tak przerażającego filmu.
– Super. Właśnie czegoś takiego mi trzeba.
Wolałabym stanąć twarzą w twarz z watahą prawdziwych zombie niż przez dziewięćdziesiąt minut oglądać cudze amory.
– Dobrze, możemy iść na „Bez wyjścia” – Jessica wzruszyła ramionami, ale widać było, że zaskoczyłam ją swoim wyborem. Próbowałam sobie przypomnieć, czy lubiłam kiedyś horrory, ale nie zyskałam pewności. – Podjechać po ciebie po szkole? – spytała.
– Jasne. Dzięki.
Na odchodne uśmiechnęła się niepewnie. Odwzajemniłam uśmiech z opóźnieniem, ale miałam nadzieję, że go dostrzegła.
Pozostałe lekcje minęły szybko. Myślałam głównie o zbliżającym się wypadzie do kina. Wiedziałam z doświadczenia, że kiedy Jessica się rozgada, nic jej już nie zatrzyma. Żeby czuła się usatysfakcjonowana, wystarczało w strategicznych momentach bąkać „ha” albo „no, no”. Była dla mnie idealnym towarzyszem i vice wersa.
W ostatnich miesiącach potrafiłam na jawie odpłynąć w niebyt do tego stopnia, że czasem, doszedłszy do siebie, potrzebowałam kilkunastu sekund, aby połapać się w tym, co się ze mną w międzyczasie działo. Tak było i tym razem. Ocknęłam się w swoim pokoju, nie pamiętając ani jazdy furgonetką, ani otwierania frontowych drzwi.
Nie przejmowałam się takimi incydentami, wręcz przeciwnie – tęskniłam za chwilami zupełnego zatracenia.
Otępienie przydawało się, zwłaszcza, gdy musiałam zmierzyć się z przeszłością – tak jak teraz, przy otwieraniu szafy. Nie walczyłam z nim i tylko dzięki temu mogłam obojętnie przejechać wzrokiem po upchniętych w kącie przedmiotach zakrytych stert nienoszonych już przez siebie ubrań. Nie myślałam o tym, i gdzieś tam, w czarnym plastikowym worku na śmieci, kryje się mój prezent urodzinowy i wieża stereo. Usiłując rozdrapać jej klawisze, zdarłam sobie kiedyś paznokcie do krwi, ale o tym także nie myślałam.
Zdjęłam z haczyka rzadko używaną torebkę i zatrzasnęłam drzwi. W tym samym momencie Jess zatrąbiła z podjazdu. Pospiesznie przełożyłam portfel i kilka drobiazgów z torby szkolnej do torebki. Wydawało mi się chyba, że od tych nerwowych ruchów wieczór minie jakoś prędzej.
W przedpokoju zdążyłam jeszcze zerknąć w lustro, aby wykrzywić usta w coś na kształt przyjaznego uśmiechu. Wychodząc na ganek, starałam się bardzo nie zmieniać ułożenia mięśni twarzy.
– Cześć – rzuciłam, zajmując miejsce pasażera. – Jak to fajnie, że się zgodziłaś. Jestem ci bardzo wdzięczna.
Musiałam mieć się na baczności, żeby pamiętać o odpowiednim modulowaniu głosu. Od dłuższego czasu przejmowałam się takimi drobiazgami jak odpowiednia intonacja tylko przy Charliem, a Jess była od niego o wiele lepsza w rozpoznawaniu stanów emocjonalnych. Nie byłam też pewna, co kiedy imitować.
Spoko. A mogę wiedzieć, skąd w ogóle ta zmiana?
Jaka zmiana?
– No, że nagle postanowiłaś… wyjść z domu.
Zabrzmiało to tak, jakby w ostatniej chwili Jess wybrała inne zakończenie swojego zapytania. Wzruszyłam ramionami.
– Tak jakoś…
W radio zaczynała się romantyczna piosenka, więc rzuciłam się zmienić stację. Prowadzenie rozmowy z Jessicą przy jednoczesnym ignorowaniu rzewnych ballad mnie przerastało.
– Mogę? – spytałam.
– Jasne.
Długo przeszukiwałam fale eteru, zanim znalazłam coś nie szkodliwego. Wnętrze auta wypełniły agresywne pokrzykiwania. Jess zmarszczyła nos.
– Od kiedy to słuchasz rapu?
– Trudno powiedzieć… Od niedawna. – Naprawdę podoba ci się taka muzyka?
– Tak.
Zaczęłam kiwać głową, mając nadzieję, że robię to do rytmu.
– Okej… – „Cóż, są różne dziwactwa”, mówiła mina Jess. Czym prędzej zmieniłam temat. – Jak tam sprawy stoją pomiędzy tobą a Mikiem? – Widujesz go częściej niż ja.
– Ale w pracy trudno uciąć sobie pogawędkę.
Wbrew moim oczekiwaniom to pytanie nie wywołało u Jess słowotoku. Musiałam podjąć kolejną próbę. – Byłaś z kimś ostatnio na randce?
– Trudno to nazywać randkami. Parę razy umówiłam się z Connerem… A dwa tygodnie temu byłam w kinie z Erikiem. – Jest wywróciła oczami. Zwietrzyłam okazję.