А вакол яго віхурай круцілася ДуППА, уварочваючыся ад граду пэнісаў і Лявонаў сканер фіксаваў яе словы:
“Это бесперспективно – пытаться меня лишить власти силой или такими методами, какие были применены к Милошевичу. Меня, конечно, можно убить физически, но тогда на вашей демократии будет поставлен крест. Американские и немецкие политики слишком хорошо это понимают. Меня никто никогда не тронет, если меня не предаст российское руководство».
Каменнымі пэнісамі нікога не забіла і не пакалечыла! Бо да часу кіраваньня Лепшага народ так прывучылі да дубінак, што некаторыя маглі лавіць сваімі галовамі нават метэарыты! А тыя, хто не ведаў зьдзеку ўлады, хутка прыстасаваліся да камнепаду, як сапраўдныя беларусы.
А прэзыдэнскія ідэёлагі далдонілі, што камянямі народ дзяўбе апазыцыя з нябачных амерыканскіх бамбардзіроўшчыкаў, што купілі іх на 40 млн. даляраў, якія выдзеліў Кангрэс ЗША на дапамогу ўсталяваньня дэмакратыі. «Бачыце, якую хреновую дэмакратыю хочуць занесці нам амерыканцы?!» – рытарычна пыталі прапагандысты з тэлеэкрана. Але людзі не глядзелі тэлевізар. Усе збіралі пэнісы, каб потым прадаць іх як сувеніры замежным турыстам.
Праз імгненьні фаласападу палац і Лепшы на яго даху схаваліся, накрытыя куляй з пэнісаў. З пад іх даляцелі словы ДуППы:
"Президент как глава государства должен занимать лучшее здание, которое существует сегодня в нашем государстве. Есть бывшее здание Центрального комитета, где сидел тот коллективный президент. У нас всегда был, кстати, Президент, только, конечно, под крышей компартии. Поэтому я вам однозначно заявляю, что резиденция Президента будет в здании Центрального комитета партии".
Куля з палацам паціху пайшла пад ваду-сьлёзы.
І Лявон узгадаў словы Бібліі:
“... а калi Гасподзь учынiць незвычайнае, i зямля разьзявiць вусны свае i праглыне iх i ўсё, што ў iх, i яны жывыя сыдуць у апраметную, дык ведайце, што людзi гэтыя пагардзiлi Госпадам. Толькi ён сказаў словы гэтыя, як расьселася зямля пад iмi; i разьзявiла зямля вусны свае i праглынула iх i дамы iхнiя, i ўсiх людзей… i ўсю маёмасьць;i сышлi яны з усiм, што належала iм, жывыя ў апраметную, i накрыла iх зямля, i згiнулi яны спасярод супольства”.
Як толькі фаласапад скончыўся, людзі ўсе падабралі, нават кавалкі, і разабралі ўсе з кулі над прэзыдэнцкім палацам. Працяглы час іхны продаж, а таксама іх падробкаў стаў выгодным бізнесам для беларусаў.
На паверхню сьлёз, дзе схаваўся палац, выплывалі бурбалкі, лопаліся і з іх вылятаў ДуППаў вокліч:
“Просто мурашки бегут по спине, когда задумаешься, насколько мы погрязли и лезем глубже в это дерьмо”.
Выліваха ўзгадаў пра свае пакуты пад час дзермаўкрыжавання і падумаў: «Вось чаму Беларусь такая багатая на балоты! Бог не дае кожнаму гаўнюку паганіць нашу зямлю! Ён стварае пад такімі багну. Гэта ж колькі засранцаў разам з іх набыткам Усявышні паклаў на дно?!»
Пасля стрэлу Шклоўскага Ідала пад Лёзнам засталася дзірка ў "Мерсэдэсе", галовах людзей, гербе Беларусі. Прадзіравілася яе гісторыя і дэмакратычная Еўропа.
Пасля стрэлу Лепшага засталася яшчэ дзірка ў ягоных нагавіцах, на прастоле з "царскими полномочиями" і на месцы цэкоўскага палаца, а пад зямлёй "огромная дерьмовертикаль".
А ў шчырых беларусаў застаўся жарт для маленькіх дзетак. Калі каторае, загуляўшыся, нечакана "страляла", бацькі казалі: "Ты -- зусім як Прэзыдэнт! Глядзі! А то яшчэ раз "стрэліш", дык Шклоўскім Ідалам абернешся! Скамянееш, палысееш, і толькі касмыль жарсьці на галаве застанецца!"
Журналісты перадавалі рэпартажы аб падзеях у цэнтры Мінска па ўсім сьвеце. Яны прыводзілі інтэрв'ю, дзе адны казалі, што прэзыдэнта паглынула зямля. А другія цьвердзілі, што палац паляцеў за аблокі касьмічным караблём і такім чынам Бог забраў прэзыдэнта. Заклікаў да сябе, каб, як Маісея, прызначыць на іншую планету для вывядзеньня істот з рабства…
Лявон жа кінуўся шукаць Настачку. Знайшоў у больніцы. Настачка ляжала ў ложку. Медсёстры праціралі ёй шнары, а ўрач ветліва тлумачыў: “Не хвалюйся, да вясельля зажыве, а пасьля абеду мы цябе выпішам”.
Лявон вызначыў, дзе знаходзіцца больніца, купіў кветкі, злавіў таксі і праз гадзіну шпарка крочыў па дворыку да ганка больніцы.
На лаўках сядзелі хворыя, дзе ў адзіноце, дзе разам з родзічамі. Каля самага ганка Лявона спыніў знаёмы голас, што выляцеў з пад капюшона хворага. Ён сядзеў у халаце і галава была таксама накрыта як у манаха: