І сапраўды вакол зямлі лётаў нябачны ні воку, ні прыборам гіганцкі бохан, а зьблізу, калі бачыліся дзіркі, можна было сказаць, што лётае сыр. За дзевяць месяцаў да народзінаў хлопчыка на зямной арбіце, значна вышэй ад спадарожнікаў зямлян, зьявілася касьмічная станцыя. Яна прыляцела з-за межаў Сонечнай сыстэмы. Гэта быў міжплянэтны выведніцкі цэнтар, велічынёй з футбольны стадыён, наладаваны электроннай апаратурай. На станцыі былі дзясяткі касьмічных караблёў, яны адляталі й вярталіся праз дзіркі-тунэлі. Абалонка станцыі паглынала промні радараў. Калі да яго ляцела ракета з Зямлі, карабель плаўна мяняў ейную траекторыю, ракета абмінала разведцэнтар, а потым ён яе выпраўляў.
Цывілізацыя, якая паслала дасьледчы карабель, была старэйшая за зямную. Тамтэйшыя істоты нагадвалі людзей, але характарам адрозьніваліся. Шмат год яны жылі бяз дрэнных звычак і пачуцьцяў, што псуюць нэрвы. Яны дасьледавалі больш за палову Сусьвету, але не разумелі аднаго: чаму прылётнікі, папрацаваўшы на Зямлі некалькі гадоў, не хацелі вяртацца. Яны дасылалі інфармацыю ў свае цэнтры. Па відэафоне гутарылі са сваімі жонкамі й дзецьмі, душарэтрансьлятар замацоўваў у родных надзею на хуткае вяртаньне, але яны -- не вярталіся.
Невяртальцы працавалі нават лепей, чым у першыя гады адаптацыі на Зямлі. Спэцыялісты па кадрах апрацоўвалі сваіх астранаўтаў, угаворвалі вярнуцца, але згодных набіралася чалавек дзесяць з тысячы. Вярнуўшыся, яны хварэлі, іх адольвала туга, самота, душыла скруха. І празь нейкі час яны зноў ірваліся на Зямлю. Тыя, каму не пашчасьціла вярнуцца, паміралі.
Астранаўты на караблі мелі такія душы, што ў выпадку разбурэньня звыштрывалай абалонкі карабля, душы імгненна б злучаліся і праменілі пачуцьцё, якое ўтварала абалонку для цел і апаратуры. Тады яны маглі яшчэ пэўны час працаваць. Пасьля таго, як кампутары перадалі б апошнюю інфармацыю ў пазасонечную цывілізацыю, яны б трансфармавалі дамоў і астранаўтавы душы. А пасьля кампутары й целы самазьнішчаліся б, каб дамоў у выглядзе астранаўтаў не трапілі ворагі ці вірусы.
На караблі працавала некалькі групаў. Адна, навуковая, з Цэнтра касьмічных даследваньняў, мела за мэту выявіць прычыны захворваньня астранаўтаў, выпрацаваць мэтады прафіляктыкі й лекаваньня.
Другая група адказвала за бясьпеку цэнтра выведкі.
Трэцюю групу даслалі з аховы Прэзыдэнта іншаплянэтнай цывілізацыі. Яны мусілі падрыхтаваць інфармацыю аб мажлівасьці сяброўскага візыту свайго Прэзыдэнта на Зямлю. Плянавалася першая сустрэча з Прэзыдэнтам асноўнай зямной цывілізацыі – беларусаў -- і заключэньне Дамовы аб інтэграцыі, стварэньне міжплянетнага Саюза – першай касьмічнай дзяржавы. Гэта было патрэбна прэзыдэнту той цывілізацыі для перамогі на прэзыдэнскіх выбарах.
Беларусы славіліся на ўвесь космас імкненьнем інтэгравацца. Яны пераўтварылі здольнасьць інтэгравацца ў выгодны бізнес, а прэзыдэнты тых краінаў, якія ішлі на Саюз, умацоўвалі ў працэсе інтэграцыі з беларусамі сваю ўладу, бо ў беларусах бачылі ідэальных рабоў.
Візыт рыхтаваўся напярэдадні чарговых выбараў Прэзыдэнта іншаплянэтнай цывілізацыі і мог, у выпадку заключэньня Дамовы аб інтэграцыі дзьвюх цывілізацыяў, забясьпечыць яму перамогу над спадужнікамі.
Посьпех візыту залежаў ад узроўню бясьпекі Прэзыдэнта пазасонечнай цывілізацыі. А пагроза магла быць як ад тэрарыстаў, так і ад хваробы, як ад стыхійнага бедства, так і ад псыхатропнага ўзьдзеяньня. Усё павінны былі прадугледзець прэзыдэнтавы ахоўнікі, нават пагрозу невяртаньня ягонай душы.
Асноўную частку зямлянаў на час прылёту разведцэнтра складалі беларусы. Было таксама вядома, што беларусаў калісьці было 10 мільёнаў, праз стагодзьдзе, пасьля катастрофы ў Чарнобылі засталося крыху болей за сто. Потым нешта здарылася, і колькасьць беларусаў пачала павялічвацца неверагоднымі тэмпамі, і ўрэшце беларуская мова загучала па ўсёй зямлі.
Было вядома, што с цягам часу беларусы скарылі жывёльны свет і падпарадкавалі сабе хітрых пацукоў. Прусакі таксама трапілі ў залежнасьць ад беларусаў, якія пачалі засяляць іншыя планеты і казалі, што некаторыя зухі ўжо кіруюць іншымі цівілізацыямі.