Лявон падумаў і моўчкі паціснуў плячыма.
Бездань часу адкрылася ў ейнай галаве. Жаданьне Сьмерці ўкінула чароўную Кулю у будучыню. Праз тысячу год Сьмерць спыніла Кулю, але спыніць яе імкненьне да ўладараньня будучыняй не змагла. Сьмяротная Куля павялічылася да памераў зямной і выбухнула, утварыўшы жыцьцё ў будучым небыцьці. Там нават Бог яшчэ нічога не меў і не бачыў, а Сьмерць Куляю ўтварыла Будучую Беларусь, начале з Лукапшыкам, са сваёй гісторыяй й ідэалёгіяй. Але падуладна Будучая Беларусь стала толькі Куле. А Сьмерці стаў падуладны Час. Яна зламала яго і Будучая Беларусь, утвораная Сьмерцю, што на тысячу год наперад ад нас, стала існаваць адначасова з сучаснай краінай, але толькі ў іншай прасторавай нішы.
І ніхто з Беларусі і нішто праз 1000 год немаглі існаваць далей. Ніводзін нашчадак сучасных беларусаў не мог працягнуць свой род праз 1000 год. Там гісторыя пачыналася з нуля, з твора Сьмерці.
І «Невіданное міру государство» існавала разам з імі. А злучыцца тры прэзыдэнты маглі толькі ў адным месцы – Чарнобыльскім Саркафагу. Сапраўдным беларускім ЧаСе.
Лукапшык быў абліччам падобны да… калі ў вочы глядзець -- на чалавека, зьлева на яго твар зірнеш – пацучыны аскал палохае, справа зойдзеш – прусачыны выраз вусамі варушыць.
Вось так утварала Сьмерць жыцьцё ў мінулым і будучым.
Лукапшык жыў ва ўніверсальнай выбарчай урне, якая служыла яму і мерсэдэсам, і боінгам, і кватэрай, і ложкам, і габінэтам і прыбіральняй. Выбарчую ўрну Сьмерць пакрыла як самалёт “стэлс” рэчывам, якое ўсё паглынала і нічога не аддавала. Садызмій звалі тое рэчыва. Таму радары не маглі засекчы Прэзыдэнтавы пералёты. Ніякая праслушка не давала падслухаць Лукапшыкавы размовы. З урны тырчэлі антэны, а замест вокан зіхацелі тэлевізійныя экраны. І на кожным -- быў Лукапшык. На адным – чытае, на другім – размаўляе, на трэцьцім -- у хакей грае, на чацьвёртым – на баяне й сьпявае.
Твой сканер, Лявон, не трапіць у Лукапшыкавы мазгі, бо тым жа садызміем Кашчавая пакрыла Лукапшыкаў чэрап.
Агітацыя на выбарах за Лукапшыка была адмысловай. Асноўным аргумэнтам за выбары нашчадка Лепшага было тое, што лукавыя пад час доўгага кіраваньня набылі «Прэзідэнцкі Ген»! Па людзях чуткі пускалі, што лукавыя столькі кралі, што больш няма чаго красьці, а што накралі – няма ўжо куды класьці, а таму ўсё людзям гатовы аддасьці.
Лукапшыкам прэзыдэнта ў народзе празвалі таму, што ён пераканаўча пшыкаў на міністраў, якіх жа сам і прызначаў, а ўжо тэлевізар так узмацняў і зьмяняў яго голас, да рыку.
Жыў Лукапшык у выбарчай скрыні, бо быў палітычнай жывёлай. Ён не займаўся гаспадаркай, а кожную сустрэчу з людзьмі разглядаў як перадвыбарчую.
Усе лукавя мелі гераічныя бітвы і перамогі. Так Лепшы з лукавых славіўся тым, што перамог у бітве за ўраджай. Перамога была настолькі яўная, што разьбіты ўшчэнт ураджай больш ніколі не рос і людзі карміліся з гуманітарнай дапамогі.
Другі Лепшы славіўся перамогай у бітвах з дэпутатамі. Ён прымусіў іх перад тэлекамерамі не толькі кішэні выварочваць, каб паказаць іх пустэчу, але нават распранаў данага і душу ім выварочваў, каб людзі ведалі, што за іхнай душой нічога няма.
З таго часу ў дэпутаты ніхто не лез. І калі з палітычнай Эўропы зьвягалі, што, бач, у краіне няма Парляманту, і пагражалі спыніць пастаўкі гуманітарнай дапамогі, Лукапшык пасылаў АМАП і той прыводзіў і садзіў у парлямант палітычных прастытутак. Іх у Лепшага быў спецыяльны прэзыдэнцкі фонд.
Выяўлялі іх па традыцыі з часоў Першага Прэзыдэнта тэст-пытаньнем: «Як вы ставіціся да зьнікненьня палітыкаў?» Справа ў тым, што па традыцыі ўсе моцныя канкурэнты лукавых зьнікалі бяз сьледу. І калі кандыдат у дэпутаты адказваў, што нічога аб гэтым не ведае і ведаць ня хоча, тады яго саджалі ў парлямант.
Некаторых у парлямант дасылалі па накіраванью праваслаўнай царквы Першага Прэзыдэнта. Зірні ў сканер. Лявон.
Ён зірнуў і прачытаў:
«22 октября по инициативе прихожан в Лунинецкой Крестовоздвиженской церкви прошел молебен о здравии кандидата в депутаты парламента Василия Гаргуна… Таким образом верующие решили выразить свою благодарность В.С.Гаргуну за доброту и внимание к людям».
А вось апазіцыянераў у парламент не пускалі, а палохалі таксама з часоў Першага Прэзыдэнта:
“Этим лидерам оппозиции надо дать по рукам. Мы должны о них все рассказать народу. Как они ездят по заграницам и уговаривают не давать нам кредитов. Мы должны не пропустить их в Парламент. Для них чем хуже, тем лучше! Пусть с улицы гавкают”