З-за дураадносінаў дэградацыя апаноўвала кіраўніцтва Ўскраіны, таму на Захад за розумам раз-пораз пасылалі кіраўнікоў, але выключна з Найлепшай санкцыі. Так павялося з часоў Першага Прэзыдэнта. Хрыстафер працытаваў:
“… газеты надрукавалі Прэзідэнцкі ўказ №464 …пункт 4 указу ўстанаўлівае, што “накіраваньне ў службовыя замежныя камандзіроўкі,.. незалежна ад крыніцаў фінансаваньня... ажыцьцяўляецца з пісьмовай згоды Прэзыдэнта Рэспублікі ”.
-- А што ж апазыцыя? -- Спытаў Лявон. -- Яны што рабілі? Можа дзіркі сьвідравалі ў Дураправодзе?
-- Апазыцыі ён не пужаўся. Наадварот. Яна для яго была як цацка для дзіцяці, ці мышыня для кацяняці.
Яны змагаліся паміж сабой.
З аднаго боку шчыраваў партблок «пяцёрка з плюсам»:
«Правыя Індывідуальныя Фанаты» (ПІФ)
"Першы Антыдурацки Фронт" (ПАФ);
"Аб'яднаныя Грамадзянскія Антыдурні" (АГА).
«Объединенные Гордым Орлом» (ОГО)
«Ангелы Народного Успеха» (АНУ)
З імі супернічаў партблок КОЛ «Каманда Отборных Лідэраў», дзе шэраговых сябраў увогульле не было, а толькі адны прымы.
Сябры партый іх лідэры бясперапынна змагаліся паміж сабой за званьне самых разумных і на прэзыдэнта і выбаршчыкаў часу не хапала.
Сябры ПІФа, спадзяваліся на кілера і спрабавалі зьбіраць на яго грошы. Тое што зьбіралі, пасьпяхова раскрадалі. Члены ПАФа чакалі ўзброены пераварот. У АГА ўваходзілі тыя, хто заўжды пагаджаўся з кіраўніком, штоб ён не рабіў, ці не казаў. Сябры ОГО заўжды захапляліся сваім кіраўніком і абагаўлялі яго. АНУшысты лічылі, што трэба пераканаць выбарцаў, каб яны разам сказалі: «А НУ ЯГО НА…» і Лепшы і пойдзе НА…, па меньшай меры на пэнсыю.
Сябры пяцёркі называлі супернікаў з КОЛа так, як след пісаць па-беларуску не Каманда Отборных Лідэраў», а Атборных -- КАЛам.
На бяду апазыцыянераў Захад выкарыстоўваў абдуральны газ як паліва і даводзіў да Ўскраіннай апазыцыі, што не трэба сьвідраваць дзіркі. Замест гэтага апазыцыю, запрашалі за мяжу, сілкавалі тамтэйшым розумам. Апазыцыянеры везьлі заходні розум кантрабандаю дамоў. Заходнія інструктары прыязджалі праводзіць семінары з апазіцыянерамі па распаўсюджваньню розуму сярод насельніцтва. Але яшчэ з Лепшых часоў насельніцтву рабілі тэлепрышчэпкі ад розуму і яны набылі ад яго імунітэт. Таму лічылі такіх інструктароў – тэрарыстамі, а памежнікі лавілі іх і высылалі, канфіскуючы розум у прэзыдэнцкі фонд.
Кіраўнікі Эўразьвязу і Краіны Вялікай Мудрасьці хацелі зьмяніць Лепшага на Найкампраміснага, падтрымлівалі грамадзкія аб'яднаньні Прыхільнікаў Дураправоду і Дургазу (ПрыДур) і Захавальнікаў Дураправоду і Дургазу (ЗахаДур) і шукалі моцнага суперніка.
А Лепшы саджаў яго ў турму.
Зноў ехалі моўчкі. Лявон узгадваў, што чытаў пра Найлепшую краіну.
Быў пачатак юбілею -- 30 гадоў панаваньню Лепшага. Тамтэйшыя цэрберы пачалі арыштоўваць нават супрацоўнікаў амбасадаў за тое, што яны проста стаялі на вуліцы і глядзелі на дэманстрацыю. Арыштоўвалі за грубейшае парушэньне Лепшага Указа аб “Несанкцыянаваных позірках”. Карацей, калі заходні грамадзянін хацеў пайсці па горадзе, ён мусіў атрымаць дазвол у аддзеле МЗС на тое, куды можна пайсьці, што можна глядзець і якім позіркам: лагодным ці асуджальным. Абгрунтоўвалася гэта так: «Усе будынкі ў сталіцы належалі Найлепшай адміністрацыі. А гэта значыць былі сакрэтнымі! Адпаведна кожны дыпламат, ці замежны турыст, што кідаў свой позірк на будынкі, быў патэнцыйным шпіёнам. Акрамя гэтага позірк па законах фізікі рабіў уціск на будынкі, што аценьвалася як умяшальніцтва ў ва ўнутраныя справы краіны».
А калі б замежнікі мэтанакірвана глядзелі толькі на жанчын, тады іх можна было б прыцягнуць да адказнасьці за сексуальныя дамагальніцтвы! У гэтым нарэшце дагналі ЗША! Заходніх жанчын за прыязныя позіркі на мужчын можна было таксама затрымліваць самі ведаеце за што…
Лявон гартаў газеты і не мог пазбавіцца страху:
«То, что происходит в стране с исчезновением людей, можно назвать безумием. Потому что люди будто растворяются в неизвестном направлении. Как мираж, как туман, как радуга. Был человек – и нет его. И никаких следов”
А яму ж ні ў коім разе нельга было зьнікнуць!
Цягнік Варшава -- Мінск няспешна сунуўся да мяжы. Машыністы збавілі хуткасць.
Па радыё гучала прамова Першага Прэзыдэнта:
“Мы, как в 1941 году, находимся во вражеском кольце! Враги засели в руководстве соседнего государства, с которым мы недавно подписали договор о сообществе”.