“Мы их сотнями, тысячами ловим на границе, из афроазиатского региона… С наркотой идут, черт знает с чем. Я иногда думаю: Зачем мне это нужно? Я завтра открою два метра границы и эту толпу туда запущу. И они меня тут долбают за что-то! За что!?… Мы же поставили заслон на западной границе всем немцам, полякам и так далее. Дайте деньги, помогите. Потому что как только мы здесь уберем границу -–хана вам будет”.
Цягнік спыніўся і па вагонах пайшлі мытнікі. Яны давалі кожнаму пасажыру запоўніць нейкія бланкі. Наверсе аднаго было напісана "Указ Лепшага аб перасячэнні мяжы", на другім "Амаральная дэкларацыя". Далі і проста дэкларацыю.
Выліваху папярэдзілі, як трэба запаўняць амаралку на сябе і ён пачаў уважліва чытаць указ.
УКАЗ
На границе кинофотоматериалы засвечивать, собственные мнения о Найлепшем изымать, мозги -- прочищать, дурь -- выбивать, мысли -- выпрямлять.
На пороге своего дома, на государственной границе, а также на грани помешательства обязательно заполнять "Аморальные декларации", в которые каждый обязан ежедневно вносить свои отрицательные к Найлепшему мысли, чувства, эмоции и высказывания. А также фиксировать несанкционированную любовь и симпатию.
У купэ стаяў вялізны футарал басэтлі -- самая вялікая Лявонава каштоўнасьць, і яму доўга прыйшлося тлумачыць мытнікам, навошта яму гэта ў Мінску, калі тут усё ёсць. Адно неасьцярожна кінутае слова магло прывесьці да страты чароўнага футарала. І тут Хрыстафер працягнуў мытнікам свой дыпламатычны пашпарт і сказаў:
-- Маё!
Мытнікі пайшлі далей. Лявон паціснуў Хрыстафераву руку, а па радыё ішла перадача «Старонкі гісторыі», дзе цытаваліся выказваньні Першага Прэзыдэнта:
“Нашы апазицыанеры каждый дзень там швэндаюцца, пазьняки, навумчыки, вааружонные и невааружонные, вдоль границы шастают! Эта ашмоцце дабра нашаму гасударству не прыносят!”
Лявон пільна ўгледзеўся ў акно і ўбачыў за ім шэрагі амапаўцаў у бронекамізэльках. “Відаць, пільнуюць, каб хто-небудзь у акно не выскачыў ды назад у цывілізацыю цягу не даў” – падумаў Выліваха.
А голас Першага мацнеў :
“Гэта народ!... Гэта народ, які выратаваў ад “карычневай чумы” разам з рускім і ўкраінскім народамі ўсю цывілізацыю! Ніхто не мае права сёння тыкаць у яго пальцам. Тым больш цяперашнія пакаленні Захаду. Яны павінны прыязджаць сюды, як у Мекку, і на каленях стаяць на граніцы з Польшчай, кланяцца беларускаму народу, які перажывае не лепшыя часы. Я абараняю свой народ, і я буду яго абараняць!»
Пасля прамовы па вагонах пабеглі афіцэры, загадваючы замежнікам укленчыць. Выліваха і Хрыстафер сядзелі, як сядзелі, і афіцэр чамусьці не зрэагаваў. У купэ мытнік занёс вялізны капялюш са стужкай, на якой напісана “Прэзідэнцкі гуманітарны фонд” і ўмольна загадаў:“Пожертвуйте сколько не жалко…, а если жалко, то потом еще больше пожалеете!”
А па радыё зноў гучаў голас Першага Прэзыдэнта:
"Гуманитарная помощь -- это бесплатно, это для народа, в том числе для ученых, для чиновников»
Пасля перадалі інтэрв'ю журналісткі з Польшы:
«13 октября. Приехала в совхоз «Гастелло». Зашла к знакомым бабушкам. Была у них в 1996 году. Они тогда боготворили Первого Президента.
Спросила как им живется сейчас. Бабушки ответили, что жить стало гораздо хуже. А Найлепшего любите? Отвечают, что еще сильнее чем прежде! «Почему!?»-- изумилась я. «Он нам дал в этом году огромный урожай!»
Наконец я узнала самый большой секрет Беларуси... ее народа и Президента».
Цягнік падыходзіў да цэнтральнага вакзала Мінска. Лявон уключыў свой партатыўны кампутар і глянуў, ці знайшоў што-небудзь сканер. Там сапраўды былі першыя вынікі:
Президент -- здоров! Президент -- чемпион!
Президент в прекрасной форме!
В Президенте множество идей! У Президента множество людей!
Президент -- гений, а не злодей!
Пусть знает увесь мир, што Президент -- Человек, потому что Президент в Дзекрэце!"
Каля вакзала было відаць, што сярод людзей, якія сустракалі, стаялі афіцэры службы бяспекі Лепшага на дыстанцыі адзін ад аднаго, роўнай даўжыні вагона. Вагоны яшчэ рухаліся, калі афіцэры пачалі заскокваць у вагоны. Ніхто з пасажыраў не рваўся, як звычайна, да выхаду. Усе чагосьці чакалі. Афіцэр механічна загадаў:
-- Всем оставаться на своих местах.
Ён шпарка ішоў праходах і раздаваў нейкія паперы.
-- Ознакомтесь и распишитесь!
Усе пакорліва бралі паперу і ўважліва чыталі.
Выліваха неахвотна ўзяў паперу, а афіцэр патлумачыў: «Все иностранцы, не говоря уже о наших гражданах, давно знают, что каждый день в нашей стране издаётся новый Указ Найлепшего о совершенствовании одной из сторон жизни! Темпы роста уровня жизни поэтому у нас самые большие в мире. Правда, некоторые иностранцы не могут этого понять -- не "догоняют"... отсталый народ! Советую внимательно изучить Указ и проникнуться... Вам здесь по нему жить!