І дзед паказаў Лявону газету:
“Старшыня Ляхавіцкай раённай Рады КХП-БНФ Ігар Лобан перадрукаваў з газеты “Пагоня” “Ідзе вялікая чарнобыльская вайна” з важнай інфармацыяй аб наступствах Чарнобыльскай трагедыі на Беларусі. Аркушы з артыкулам Лобан занёс старшыні Ляхавіцкага райвыканкама А.Сакуну і старшыні райсавету В.Сапуну.
Яны вырашылі, што Лобан распаўсюдзіў друкаванае выданне, вырабленае с парушэннем вызначанага парадку, змест якога накіраваны на нанясенне шкоды дзяржаўнаму і грамадскаму парадку і перадалі аркушы у міліцыю.
7 траўня Лобана выклікалі туды і склалі пратакол аб адміністратыўным парушэнні. Адміністратыўныя камісія пры Ляхавіцкім райвыканкаме прызнала Лобана вінаватым і аштрафавала на 5.700 рублёў”.
А хутка і саму газету «Пагоня» закрылі – дадаў дзед.
-- І даўно так стала? – Спытаў Лявон.
-- Не вельмі. Раней дзейнічаў фіксацыйны прынцып. Дастаткова было паведаміць у «Гос Комитет Фиксации Мыслей и Чувств» (ГКФикМыЧу) пра думку ці пачуцьцё, у цябе фіксавалі адбіткі ўсіх пальцаў і думак, усіх сяброў і знаёмых, форму думаньня: услых ці пра сябе і думай ці рагачы хоць да ўсрачкі.
А зараз – дазваляльны: спачатку тая ж фіксацыя, потым для чыноўнікаў дэманстрацыя, і дазвол год чакаць.
-- Ну гэта ўжо бюракратыя! – Абурыўся Лявон. -- Адкуль Лепшы гэтага набраўся? Покуль будзешь даведкі зьбіраць, і дазволу чакаць, усе думкі ўлятуць.
Бюракратыі ён набраўся ў савецкай улады і Першага Прэзыдэнта, а вось іншага…
Дзед дастаў тэчку, выцягнуў з яе газету і даў Лявону:
“На Кубе новое законодательство в области печати относит свободу волеизъявления в разряд криминальных преступлений, предотвращая любые контакты местных жителей с представителями местных СМИ”
-- Вось пасьля візіта на Кубу Лепшы і прыдумаў гэты “Фіг-Мык”.
-- Што за “Фіг”? – Спытаў Лявон.
-- Ужо народнае. Людзі так кажуць, што покуль атрымаеш даведку на думку, дык так намыкаешся, што фіг думаць захочаш.
-- Я як жа тады людзі жывуць?
-- Проста. Дзяржава выдала на кожны выпадак жыцьця кніжачкі з наборам стандартных думак і пачуцьцяў.
І толькі апазыцыянеры думаюць, калі захочуць і што захочуць ды ўсё больш “супраць” і пішуць заявы на дазволы. А разумныя людзі назапасілі бланкаў на ўсе выпадкі жыцьця…
-- Нават на тое каб сраку падцерці?
-- А ты здагадлівы!
А ўсё пачыналася з абурэньня Першага Прэзыдэнта свавольствам дробных чынуш. Дзед паказаў часопіс:
“Селянін жа сёння заняволены не проста эканамічна. Камандна-адміністрацыйная сістэма кіравання сельскай гаспадаркай прымушае яго нават думаць так, як хоча кіраўнік... Яны да гэтага часу баяцца выказаць свой пункт гледжання, асцерагаючыся рэпрэсій…”
-- Вось каб вызваліць калгаснікаў ад думпрыгнёту дробнымі чынушамі, Лепшы і ўвёў дзяржаўныя органы ды ўзяў іх пад свой кантроль і рэгуляваньне.
Да таго ж Лепшыя думкі Лепшых грамадзянаў карысталіся попытам за мяжой, за імі вялося паляваньне, шпіёны выкрадалі думкі і вывозілі, як абразы.
Дзед прыслухаўся і прыклаў палец да вуснаў. Па беларускаму радыё перадавалі:
“В Литве ускоренно строится шесть НАТОвских станций радиотехнического слежения за территорией Беларуси. Это нужно для того, чтобы НАТОвские штабы и ЦРУ могли контролировать в том числе и телефонные разговоры белорусских граждан»
Стары палез у шуфляду, шукаў паперы. А Лявон глянуў у сканер:
«Совершенно секретно»
«Единственно Верная историческая Книга «Аб Найцяжэйшых Бітвах Лепшага, яго Наймагутнейшай сіле, Найвялікшых Перамогах і Найвышэйшых Дасягненнях».
Лявон паказаў дзеду запіс галоўнага рэдактара гэтай кнігі палкоўніка Заліваліна пра тое, што Лепшы навёў парадак сярод думак і пачуцьцяў сваіх грамадзянаў. «Цяпер думкі, -- пісаў палкоўнік, -- як статак авечак з клапатлівым пастухом, а пачуцці, як бараны, выгадаваныя на сакавітых лугах, не пхнуцца куды ім не след, а скубуць сакавітую траву на Найлепшай ідэалагічнай ніве і тлусцеюць, не ведаючы клопату і сумненняў. А калі прыйдзе час, тыя думкі і пачуцці засведчаць любоў свайму клапатліваму гаспадару і пераймуць ягоныя мудрыя ідэі і выказванні»».
І палкоўнік Загібалін у тую ж кнігу запісаў, што мудрасць Лепшага дасягнула такіх вяршынь, што кожны чалавек, жадаючы падумаць і саромеючыся надумаць нешта недарэчнае, нёс сваё думальнае памкненне да Лепшага, а той раіў ці ёсць сэнс пра тое думаць. Людзі неслі да Лепшага і нечакана нарадзіўшыеся думкі, каб той блаславіў і вырашыў, ці можна карыстацца тымі думкамі, ці лепей іх забыць, а можа і ўвогулле не думаць, а карыстацца Лепшымі думкамі.