А для дапамогі народу ў Лепшым думанні палкоўнік Задумкін пачаў выдаваць часопіс «Беларуская думка». І Лепшыя думкі з яго пераносіліся ў газеты. Лявон і дзед чыталі ў «Советской Белоруссии»:
«Для того, чтобы обеспечить информационную безопасность человека, общества и государства, не допустить концентрации власти в руках теневых сил и диктата их интересов, государство может и должно ввести цензуру. Цензуру, призванную обеспечить свободу мысли, свободу идейной борьбы между отдельными лицами, группами и слоями общества и государства в целом. Именно такую цензуру А.С.Пушкин рассматривал не как врага свободы печати, а как непременное ее условие».
-- «Дык вось якую кніжку пішуць Лепшыя пісарчукі замест забароненых падручнікаў па гісторыі!»
Здагадаўся Лявон.
-- Толькі застаецца даведацца для чаго яе пішуць
Сказаў дзед.
-- Як “для чаго?” Для школ, відаць.
-- Калі для школ, тады навошта грыф “Совершенно секретно”? – спытаў дзед. – Я на флоце служыў. Ведаю, што проста так грыф не паставяць. Нешта яны задумалі…
І стары выцягнуў і паказаў Лявону жоўтую ад часу газету:
Декрет Президента Республики Беларусь №8
О НЕКОТОРЫХ МЕРАХ ПО СОВЕРШЕНСТВОВАНИЮ ПОРЯДКА ПОЛУЧЕНИЯ И ИСПОЛЬЗОВАНИЯ ИНОСТРАННОЙ БЕЗВОЗМЕЗДНОЙ ПОМОЩИ
«Инострання безвозмездная помощь регистрируется в Департаменте по гуманитарной деятельности при Президенте Республики Беларусь по заявлению получателей.
Иностранная безвозмездная помощь не может использоваться для … проведения семинаров и других форм агитационно-массовой работы среди населения
В случае нарушения, деятельность иностранных представительств прекращается, иностранные граждане высылаются»
Президент Республики Беларусь
-- Не ведаю, як ты зможаш у нас жыць. -- Падсумаваў дзед.— Цябе ў нас хутка арыштуюць.
-- А як усе людзі жывуць?! Так жа немагчыма…
- Нармальна жывуць. Ты за нас не хвалюйся. Мы – беларусы, прыстасаваліся. У кожнага ў кішэні па 100 дазволаў на думанне, столькі ж на выказванне. Маем і чыстыя бланкі для размоў з новымі людзьмі. Адны даведкі за хабар атрымліваюць, каб адразу на год хапіла. Кантралёры – такія ж беларусы, ім хочацца добра жыць. Моладзь на кампутарах і ксераксах са старых папер падроблівае.
-- Ну вы і зухі! -- Павясялеў Лявон. – Хочацца выпіць за беларусі народ.
Чокнуліся за дзедава «Жыве Беларусь» і Лявонава «Жывуць беларусачкі», выпілі, і дзядок працягваў расказ пра тутэйшае жыццё.
-- Калісьці Лепшы абяцаў забяспечыць кожнаму заробак 100 даляраў у месяц. А калі ўбачыў, што не атрымліваецца, тады выдаў указ, якім забараніў думаць пра 100 даляраў, а потым забараніў думаць увогулле. І праз нейкі час паабяцаў выдаць кожнаму па 100 дазволаў на думанне і выказванне, а чыноўнікам выдаў дэкрэт, каб яны кожнаму далі па 100 дазволаў. Калі тыя не паспевалі выдаваць, беручы хабар за дзяржаўныя дазволы, Лепшы здымаў іх з працы, перад тэлекамерамі надзяваў ім кайданкі.
Выліваха слухаў-слухаў і зноў не вытрымаў:
-- Але ж нашчадкі з Лепшага будуць смяяцца. І з продкаў таксама. Няўжо ніхто гэтага не разумее?
-- Народ аб гэтым не думае. – Адказаў Дзед. – А Першы Прэзыдэнт даўно падумаў. Ён аддаў загад каб «изъяли все до него написанные учебники по истории». Потым па Лепшаму загаду сфармавалі атрад палкоўнікаў і паставілі перад імі задачу: напісаць і стварыць новую і навейшую Лепшыя гісторыі.
-- І хто тыя палкоўнікі?
-- Былыя нампаліты: Загібалін, Залівалін, Завіралін, Засвісталін, Закрывалін, Запрещалін, Задзяўбалін, Падпевалін, Заківалін, Запугалін, Закрычалін. Да і сам Лепшы былы нампаліт.
Добра выпіўшы, Лявон спытаў:
-- А хочаш пакажу якія думкі ў прэзыдэнтавай галаве без усякага дазволу шастаюць?
-- Хто ж не хоча!?
І Лявон паказаў свой гадзіннік з партатыўным сканерам. Дед прачытаў на экране тэкст:
"Я часто сам себе задумываюсь: наверно, мне просто из республики нельзя выезжать, надо постоянно здесь сидеть?!"
-- А мне «сідзець» абрыдла! – Заявіў Дзед. -- Пайшлі ў лазню!
Яны крочылі па ходніках, а побач нетаропка ехалі машыны з будкамi, на дашках якiх павольна круцiлiся антэны ў выглядзе вялiзных талерак. Дзед тлумачыў:
-- Гэта радары сканаваньня мазгоў. Яны дазваляюць прымаць нават зародкi пачуцьцяў, думак, настрояў людей.
Яны дасягнулі таго, чым валодалі некаторыя беларускія пісьменьнікі напрыканцы таго стагодздзя.
Усё ў нашай галаве фіксуюць сканеры. У кватэрых яны -- у пажарнай сігналізацыі. Пры перабольшваньні дапусьцімых нормаў, спрацоўвае сыгналізацыя на пульце Раённага Аддзела Бясьпекі МыЧу (РАБ-МыЧу), аператыўная машына з равуном і мігалкай забірае не так замычаўшага.