Лявон трапіў за свой рэдактарскі стол. Карцела пабачыць Ластаўку і Лявон уключыў кампутар. Убачыў, што яна толькі пачала засынаць і чытаў яе думкі. Ластаўка кляла сябе, называла дурніцаю, дакарала:
«Навошта хлусіла?! За што Лявона пакутаваць прымусіла, і сябе…» Пра Выліваху думалася цёпла і ўзьнёсла, пра мужа не хацелася думаць увогуле. Яго яшчэ не было. Раніцай бачыліся, і ўсё.
Ластаўка толькі заснула. Толькі ўбачыла ўсьмешку каханага, як пачула стук у дзьверы. Сканер тут жа перадаў гэты стук.
“Не пайду адчыняць, -- падумала Ластаўка.-- Хопіць. Ні ў што мяне не ставіць, быццам прыслуга якая”. Стук мацнеў, яна накрылася з галавой. Ад моцнага грукату аж падскочыла ў ложку, выбегла на калідор. Дзьверы вылецелі, як аркуш паперы і па іх крочыў муж:
--Ах ты, блядская сука! Открывать не хочешь! -- крычаў ён п’яным голасам.-- Забыла, что я твой законный муж! Пока меня нет дома, ты не спать должна, а хозяйством заниматься!
Ластаўка абурылася:
-- Які ты муж?! Ты алкаш! Паглядзі на сябе збоку!
Лявон бачыў у мужавым абліччы нейкія знаёмыя рысы. А той крычаў:
-- Так вот как ты меня любишь?! Как деньги зарабатывать, так я не алкаш, а как з друзьями отдохнул после работы с этими дебилами-учениками, так сразу и алкаш!
З прагалу выбітых дзьвярэй цягнула халодным скразьняком. Ён халадзіў босыя Ластаўчыны ногі і твар. Толькі плечы грэла накінутая коўдра. Лявон таксама адчуваў подых холаду. І яшчэ ледзяніла душу.
Ластаўка, абураная хамствам мужа, не стрымалася:
--О Боже! Лявон!
-- Какой еще Лявон? Сколько их у тебя было? Сотни! Ты проститутка! Подумай о семье, о детях!
Выліваха зьдзівіўся і ўзрадваўся: “Кахае!”
Муж схапіў Ластаўку за руку і пацягнуў да ложка. Яна супраціўлялася, ён штурхнуў яе каленам, і яна, праляцеўшы ложак, стукнулася галавой аб сьцяну.
-- Што ты робіш, вар’ят, я ж хворая, мне цяпер нельга, урач забараніла! -- крычала Ластаўка.
-- Я пока что твой муж, а ты моя жена и должна выполнять свой супружеский долг...
Кашчавая падкруціла рэгулятар інтэнсіўнасьці на чыпе і муж над Ластаўкай запыхцеў і ўспацеў так, што кроплі поту паляцелі на яе голую сьпіну.
Ён раз пораз хрыпеў:
-- “Што х… большого захотелось!?
У Ластаўкі ўнутры ўсё гарэла. Яе крык аглушыў Лявона.
У чыпе нешта хруснула і муж імгненна адваліўся і захроп.
А Лявон, сціснуўшы кулакі, машынальна чытаў у сканеры:
"...Когда мне Тесовец со слезами на глазах позвонил около 12 ночи и сказал: Александр Григорьевич, не получается по-хорошему! Повынимали ножи, достали лезвия. Первое говорят, вскрываем вены, отрезаем себе головы, и вас повырезаем, кровью зальем здесь все. Ну, извините, -- такие угрозы в резиденции Президента это уж слишком! ...депутаты это граждане Республики Беларусь, которым не позволено нарушать порядок в резиденции Президента. Пришли сюда, отработали, сухо, чисто, тепло, убрано – будьте добры после работы идти домой отдыхать. Поэтому мы покажем народу эту пленку и не только эту." (Тлумачэнні А. Лукашенкі пасля збівання дэпутатаў апазіцыі ў зале пасяджэнняў Вярхоўнага Савета; стэнаграма дзевяноста шостага пасяджэння сесіі Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь. Серада, 12.04.1995,16-00).
Зранку Ластаўка з мужам не сказалі ні слова. Муж раз-пораз забягаў у ванну і там ванітаваў, Ластаўку ўсю калаціла. Калі ён сказаў, што трэба ехаць у вёску да яго бацькоў працаваць, яна, нічога не кажучы, пачала зьбірацца. Ёй цяпер было ўсё роўна, што рабіць, куды ехаць... Толькі б да яе не дакранаўся...
Лявон адчуваў сябе брыдка ад бачанага, і ад недарэчнай радасьці, што Ластаўка пасьля згвалтаваньня наблізіцца да яго. Не давала спакою і сумненьне: «Што, калі яна зьмірыцца са станам пакутніцы?»
Знаходзіцца ў віртуальным жыцьці Лявон больш не мог і кампутар даставіў яго ў сапраўднасьць.
А Кашчавая, разьюшаная няўдалаю спробаю затрымаць назаўжды Лявона ў віртуальнасьці, пашкамутала сэксуальны часопіс Ар-хэ і паляцела па яго рэдактара.
Лявон толькі вярнуўся з віртуальнасьці, як адразу захацеў назад.
Пазваніў Ластаўцы і прачытаў свой верш пра каханьне.
-- Як прыгожа! Я так хацела, каб ты пазваніў! Уначы твае тэлефанаваньні сьніла. А я табе пра другую любоў раскажу:
-- Муж у школе паставіў аднаго вучня ў кут стаяць на адной назе. На другую паставіў урну і прыгразіў: калі урна ўпадзе, дык адлупцуе.
-- Яго са школы гнаць трэба, -- абурыўся Лявон.
Не выганіш. Ён у розные ГОПы ўваходзіць. А калі я зь ім спрачаюсь, ён мяне апазіцыянеркай называе і цытуе Першага Прэзыдэнта:
«Меня очень настораживает и волнует проблема, когда, видите ли, и в школе появляются оппозиционеры и сторонники существующей власти и народа беларуского. Не допустите этого. Не должно быть, дорогие мои, этого. Вы гробите учащихся. Вы им, особено опозиционно настроенные преподаватели, вбрасываете в этом возрасте, когда человек очень усваивает любую идею, слишком много негативного, и, приходя в ВУЗы, он сразу транзитом выходит сюда на проспект и начинает бить окна и переворачивать автомобили...”