Ластаўка працягвала:
-- А ўчора дачка камусьці ліст пісала, дык муж усё хадзіў вакол яе і заглядваў. Дачка затульвала ліст рукой. А ён аж шалеў. І калі Вольга яму сказала, што гэта яе асабістая справа, што пісаць і каму пісаць, ён закрычаў: “Я не только буду читать все твои письма, я буду контролировать все твои мысли и чувства! Ты ничего от меня не скроешь!”
Лявон раззлаваўся і голас загучаў металам:
-- Як з падрыхтоўкай у асьпірантуру? Дакументы рыхтуеш? Падручнікі чытаеш?
-- Пакрысе. Не вельмі ўпэўненая, што атрымаецца: страшна нешта ў жыцьці мяняць... Ды і клопат іншы. Заўтра мой дзень нараджэньня .
-- Тады давай сустрэнемся сёньня...
-- А раптам муж прыйдзе?
-- Ён што, як жывёла ўсё адчувае?
-- Бывае…
Няўпэўнена адказала Ластаўка і дадала:
-- Прыезжай…
Калі Лявон зайшоў у чытальную залу, адразу ўбачыў, што непадалёку ад Ластаўкі сядзіць мужчына вельмі падобны на мужа с фотаздымка. «Ён і ёсьць», -- здагадаўся Лявон. Хваляваньне ўзмацнілася. Лявон, імкнучыся пазбегнуць скандалу, зрабіў выгляд звычайнага наведвальніка і папрасіў газэту. Так Лявон апынуўся непадалёку ад Ластаўкі з мужам у зале для навукоўцаў. Некалькі гадзін чытаў газеты, покуль усе разышліся.
Муж на кожнага студэнта і выкладчыка глядзеў як на пачвару. Калі чытач выходзіў з кнігай ён пытаў: “Ему сейчас в морду дать или позже? І дадаваў: “Может сама скажешь кто из мужчин и зале он?” Ластаўка засьмяялася, а муж хадзіў па зале і ўглядваўся ў твар кожнага хлопца. А калі ўсе пайшлі, зачыніў дзьверы. І тут убачыў Лявонаву прасьціну ў пакеце, што памыла Ластаўка.
-- Так вы тут с ним трахаетесь!- зароў ён. – Может ты ему и белье стираеш?!
-- Так мыю яму бялізну, таму што кахаю яго. Больш таго, мару нарадзіць ад Лявона дзетак!
Муж забегаў па пакоі, як шалёны і крычаў:
-- Я лишу тебя материнских прав на детей, которые от него родятся!
І раптам заскуголіў:
-- Я тебе больше денег не буду давать… свои грязные трусы, носки и рубашки буду выкидывать и куплять новые.
Ластаўка адказала:
-- Мяне Лявон грашыма забясьпечыць, калі муж не здольны.
Муж сарваў з сябе кашулю, паваліў Ластаўку на падлогу, зьдзіраючы з яе трусікі. Калі не атрымалася, сьціснуў пальцамі горла.
Крык, лямант падхапілі Лявона, ён уляцеў да іх, схапіў мужа за кашулю і штаны і выштурхнуў угору, закінуўшы на кніжную паліцу. Той ад шоку аціх і вісеў на паліцы як ануча на вяроўцы.
-- Лявон прытуліў да сябе Ластаўку, адчуваючы адначасова і роднасьць, і адчужанасьць да яе. Ластаўка ўсхліпвала і Лявон вывеў яе з залы.
Ластаўка была ў лепшай сукенцы, на высокіх абцасах і глядзелася бы тая топ-мадэль. Яны ішлі па ходніках і позіркі мужчын праводзілі яе пекную фігурку. Лявон сказаў:
-- Я ганаруся табой! Ты сапраўдная зорка! Мне так прыемна, што ўсе на цябе глядзяць!
-- Выдумаеш ты... засьмяялася Ластаўка. Звычайная я.
-- Не... не звычайная. Ты тварам сьвецішся, праменіш шчасьце!
-- Гэта маё каханьне да цябе, любы Лявон, праменіць! Ластаўка пацягнулася да яго твару, пацалавала ў вусны, прытулілася да Лявонавага пляча.
Яны прыйшлі да Лявона. Лявон дастаў з лядоўні вугра. Ластаўка ахнула. Яна вельмі любіла рыбу, а вось вугра ні разу не ела. Прычмоквала, аблізваючы пальчыкі. Выпілі крыху шампанскага.
-- Не магу на цябе наглядзецца! -- З замілаваньнем мовіў Лявон. –
-- Я хачу перад табой прайсьціся. Колькі месяцаў марыла ў лепшай сваёй сукенцы перад табой паказацца – сама шыла.
І яна прайшлася па пакоі як па подзіуму. Лявон глядзеў з такім захапленьнем, што Ластаўка кінулася да яго і замілавана пацалавала.
-- Ты зорка!-- Усклікнуў Лявон –Сапраўдная Зорка!
Ластаўка зняла сваю сукенку з чорнага бархата і засталася ў белай сарочцы. Яна шчыльна аблягала яе цела, выдзяляючы кожны ізгіб. Зьмена колера на целе Ластаўкі з чорнага на белы ўразілі Лявона:
-- Ластаўка! Ты абярнулася птушкай. Адчуваеш?!
-- З табой -- так! Калі ты побач, мне лётаць хочацца!
-- Стрымайся, мілая! Я баюся!
-- Чаго ты напалохаўся?!
-- Баюся, што ты ўзмахнеш крыламі і ўляціш ад мяне ...
-- Выдумаеш!