Калі ўсе госьці выбраліся на паверхню дна ямаў, пачулі нецьвярозыя галасы, сьпевы і спрэчкі:
-- Эці карупцыянеры абнаглелі! Крадуць і крадуць! Весь Мінск катэджамі акружылі – скора на горад пайдуць -- захвацяць…
ДуППа, абярнуўшыся крумкачом, абляцела ямы і крумкнула ў кожную:
-- З заводаў машынамі будмарэр'ялы вывозяць! А катэджы пакрашаны фарбаю МАЗаў і БЕЛазаў…
-- Правільна сказаў наш Прэзыдэнт! – Гучала зь ямаў
-- Сталіна на ніх нету! А так бы в эці ямы ўлажыл…
-- Да нет… Сталін с німі уже б не справілся… Гітлера нада!
-- Сагласен! А то наш прэзідзент толька балтае…
ДуППа вярнулася да гасьцей, абярнулася вайскоўцам у форме НКУС з рэвальверам у руцэ і мовіла:
-- Чуеце!? Вас чакаюць і клічуць…
Госьці асцярожна высунуліся і ўбачылі як з суседніх ям уздымаюцца слупкі дыму. У носе казытаў пах шашлыкоў. Гукі галасоў перамешваліся звонам разьбіваемых пустых бутэлек.
ДуППа патлумачыла:
-- Эта традзіцыя нашего народа – піць в ямах—над касцямі убітых. Людзі так вызывают з пад зямлі ўладарныя духі. Не случайна мы тут явілісь, а яны там паселі!
-- Што будзем рабіць? – спыталіся госьці.
-- Амавенне! -- Адказала ДуППа. Но спачатку мы выклічам духі. Глядзіце!
Па краях ямы зъявіліся вязьні, са зьвязанымі за сьпінай рукамі, змардаванымі тварамі. Яны сумна глядзелі на дно. За рамянямі былі беларускамоўныя кнігі.
Да вязьняў з суседніх ям узьняліся і, хістаючыся, падыйшлі адпачыванты з чаркамі у руках і тройкамі сталі за сьпінамі вязьняў, выцягнулі кнігі, прыгаворваючы “хоць толк будзет ат врагов народа -- на касцёр”. Потым ўзьнялі чаркі да стрыжаных патыліц ахвяраў, чокнулі імі аб патыліцы з трэскам стрэлаў. На дыктатараў з прабітых галоў пырснула кроў і мазгі, а за ёй паляцелі вязьні. Дыктатары праціналі ахвяраў, якія, дакрануўшыся да зямлі, зьнікалі.
Госьці ўзбудзіліся, павылазілі зь ямаў і гурт ценяў пайшоў па цэнтральнай алее. Яны бачылі, як выпівохі паселі ў свае ямы і разьдзіралі кнігі, падкідваючы ў агонь пад шышлыкі.
Нехта з гасьцей спытаў:
-- Ці ёсьць сярод нас дыктатары з ЗША?
-- Срэдзі нас нет, а вот тут на нашай зямле стаіць іх прадстаўніца -- лавка. Ані же все дзерьмакраты! – Адказала ДуППа – Ані все врэмя мешаюць нам строіць светлае будущае сваімі дзіктатарскімі саветамі. Даже тут дземакраціческую скамейку поставілі, штоб нас учыць как жыць! І для іздзёвкі над нашымі людзмі! Відзіце лі оні выше нас! Культурней! А маім людзям на зямле лучшэ піць… в ямах бліжэ к нашай жызні.
ДуППа падвяла гасьцей да мармуровай лавы з ЗША і са словамі: “Вот она амерыканская дзіктатарша! На від з граніта, а насамрэч “гнілая дзермакрація»! -- пнуў яе нагой са словамі “Прэч з нашай зямлі”. Лава не варухнулася, а ДуППа схапілася за нагу і заенчыла. Потым ДуППа абшчаперыла жалезны крыж, які стаяў побач, выцягнула яго і, як сякерай, рубанула крыжам пасярэдзіне лавы. Іскры пырснулі з мармура, абдаўшы ДуППу, яна схапілася за вока, працерла яго і, заплюшчыўшы вочы, пачала апантана секчы мармур. Калі іскры апалі, лаўка ляжала разваленая напалам.
ДуППа супакоілася, але бачыўшы, што дыктатаравы душы па ранейшаму загнуты пытальнікам, патлумачыла:
-- Біл Клінтон в 1994-м году поставіл в Куропатах мраморную лаву якобы в дар от амерыканскага народа в памяць аб забітых. Это старый метод імперіалістов: сначала паставяць лавку. Потом для ее охраны посадят на нее атдзялене салдат. А потом кінут всю армію, чтобы защыщать эту скамейку і жызнь атдзялення… Пака мы будзем в ЧаСе працаваць, яны ўсталююць у краіне свой дух. А потым спляжаць апрацаваныя намі душы па габрэйскму ўзору.
Беларускія прэзыдэнты раскідалі надалей кавалкі амерыканскай лаўкі.
Кавалькада трупаходаў па чэрапному паркінгу заглыбілася пад Курапаты і панеслася на поўдзень праз пад Нямігу.
Пад Нямігай трупаходы спыніліся. Наверсе так бухкала музыка, што гукавыя хвалі прасавалі зямлью і ўсё ў ёй. Ледзь чуліся званы. Лепшы ціхенька спытаў у Лукапшыка:
-- Снова врэмя адкруціл?! Куда?
-- На ДуППаў час… Сёньня праваслаўныя сьвяткуюць Тройцу.
Лепшы тлумачыў гасьцям:
-- Наверху веруюшчые празнуют едзінства Бога атца, Святога Духа і Сына. А паганцы празнуюць Сёмуху – празнік лета на седзьмую недзелю пасля празніка вясны. А маладзёш празнуець едзінства Першага Презідента моладзі і піва...
А мы атмецім свой празнік – Прэзіденскай Троіцы: Лепшага Прэзідзента, Шкловскага Ідала – Прэзідзента «Невідзімага міру гасударства» і Лукапшыка – Прэзідзента Будущай Беларусі.