La sama penso estis veninta en mian kapon. Ne temis pri tio, ke la geBarimoroj konfidis al ni. Ilia sekreto estis elpremita el ili. Tiu viro estis dan?ero al la komunumo, absoluta kanajlo por kiu ekzistas nek kompato nek pravigo. Ni nur farus nian devon, akceptante la eblecon remeti lin tien, kie li ne povos fari misa?ojn. Pro lia bruta kaj violenta karaktero, aliaj devus pagi la prezon se ni retenus niajn manojn. Iunokte, ekzemple, niaj najbaroj Stepeltonoj eble estos atakotaj de li, kaj eble ?uste tiu penso tiom entuziasmigis kavaliron Henriko pri la aventuro.
— Mi kuniros, — mi diris.
— Do prenu vian revolveron kaj surmetu viajn ?uojn. Ju pli frue ni komencos des pli bone, ?ar tiu ulo eble estingos sian lumon kaj forkuros.
Post kvin minutoj ni estis ekstere, komencante nian ekspedicion. Ni rapidis tra la malhela arbustaro, meze de la obtuza ?emado de la a?tuna vento kaj la siblo de la falantaj folioj. Sur la nokta aero pezis la odoro de malseketo kaj putro. De tempo al tempo la luno elgvatis momente, sed nuboj drivis trans la ?ielon, kaj ?uste kiam ni eliris sur la erikejon, maldensa pluvo ekfalis. La lumo da?re brulis sen?ancele anta? ni.
— ?u vi estas armita? — mi demandis.
— Mi havas rajdvergon.
— Ni devas enfermi lin rapide, ?ar la?dire li estas violenta ulo. Ni surprizos lin kaj tenos lin je nia dispono anta? ol li povos rezisti.
— A?du, Vatsono, — diris la kavaliro, — kion dirus Holmso pri ?io ?i? Kiel statas pri tiu malluma horo, dum kiu la mispotenco ekzalti?as?
Kvaza? responde al liaj vortoj, levi?is subite el la vasta malhelo de la erikejo tiu stranga krio, kiun mi pli frue a?dis rande de la granda Grimpena Mar?o. ?i venis sur la vento tra la nokta silento, longa profunda murmuro, poste forti?anta hurlo, kaj poste la mal?oja ?emo la? kiu ?i forvelkis. ?iam denove ?i resonis, dum la tuta aero pulsis je ?i, strida, sova?a kaj minaca. La kavaliro kaptis mian manikon, kaj lia viza?o ekbrilis blanke tra la mallumo.
— Bona ?ielo, kio estas tio, Vatsono?
— Mi ne scias. ?i estas sono, kiun oni havas sur la erikejo. Mi a?dis ?in unu fojon anta?e.
?i formortis, kaj absoluta silento enfermis nin. Ni staris stre?ante nian a?don, sed nenio a?di?is.
— Vatsono, — diris la kavaliro, — tio estis bleko de ?ashundo.
Mia sango fridi?is en miaj vejnoj, ?ar a?di?is hezito en lia vo?o, kiu sentigis la subitan hororon, kiu kaptis lin.
— Kio oni nomas tiun sonon? — li demandis.
— Kiuj?
— La homoj en la najbara?o.
— Ho, ili estas malkleraj. Kial atenti tion, kion ili nomas ?in?
— Diru al mi, Vatsono. Kion oni diras pri ?i?
Mi hezitis, sed ne povis eviti la demandon.
— Oni diras, ke tio estas bleko de la Baskervila ?ashundo.
Li ?emis, kaj silentis kelkajn momentojn.
— ?i ja estis ?ashundo, — li diris finfine, — sed ?i ?ajnis origini je mejloj for, tiudirekte mi opinias.
— Estis malfacile ju?i, kie ?i originis.
— ?i forti?is kaj malforti?is la? la vento. ?u ne ku?as tiudirekte la granda Grimpena Mar?o?
— Jes, vere.
— Nu, ?i venis el tie supre. Diru, Vatsono, ?u vi mem ne opinias, ke tio estis bleko de ?ashundo? Infano mi ne estas. Ne necesas, ke vi timu diri la veron.
— Stepeltono estis kun mi, kiam mi a?dis ?in anta?e. Li diris, ke ?i eble estas krio de iu stranga birdo.
— Ne, ne, tio estis ?ashundo. Dio mia, ?u eble estas iom da vero en tiuj rakontoj? ?u eblas, ke mi vere estas en dan?ero pro kialo tiom malhela? Tion vi ne kredas, Vatsono, ?u?
— Ne, ne.
— Kaj tamen unu afero estas priridi ?in en Londono, kaj tute alia stari ?i tie en la erikeja mallumo kaj a?di tian krion. Kaj mia onklo! Piedsigno de la ?ashundo apudis lin ku?antan. ?io kongruas. Mi ne supozas min malkura?ulo, Vatsono, sed tiu sono ?ajnis frostigi mian sangon mem. Palpu mian manon!
?i estis tiel malvarma kiel bloko marmora.
— Morga? ?e vi estos en ordo.
— La? mia opinio mi ne sukcesos forigi el mia kapo tiun krion. Kion vi konsilas, ke ni faru nun?
— ?u ni returni?u?
— Ne, je la tondro, ni elvenis por kapti nian ?asa?on, kaj tion ni faros. Ni persekutas la bagnulon, kaj infera ?ashundo, tre probable, persekutas nin. Ek do. Ni persistos ?isfine, e? se ?iuj demonoj en la infero estus liberaj sur la erikejo.
Ni stumblis anta?en malrapide en la mallumo, kun la nigra ba?mo de la rokecaj montetoj ?irka? ni, kaj la flava punkto da lumo brulanta sen?ancele anta? ni. Nenio estas tiel trompa kiel la distanco de lumo en pe?nigra nokto, kaj jen la ekbrilo ?ajnis malproksima ?e la horizonto kaj jen ?i povis esti nur kelkajn metrojn for. Sed finfine ni povis vidi de kie ?i lumis, kaj tiam ni sciis, ke ni efektive tre proksimas. Flagranta kandelo estis fiksita en rokfendeto, kiu ?irmis ?in amba?flanke de la ventoblovo, kaj anka? malhelpis, ke ?i estu videbla, krom el la direkto de Baskervila Halo. Rokego granita ka?is nian alproksimi?on, kaj ka?rante malanta? ?i, ni transrigardis ?in al la signallumo. Estis strange vidi tiun unuopan kandelon tie flamanta meze de la erikejo, kun neniu vivosigno en la proksimo — nur unu rektan flavan flamon kaj la rebrilon de la roko amba?flanke.
— Kion ni faru nun? — flustris kavaliro Henriko.
— Ni atendu ?i tie. Li nepre apudas sian lumon. Ni provu ekvidi lin.
Apena? miaj vortoj eliris mian bu?on, ni amba? ekvidis lin. Trans la rokojn, ?e la fendeto, en kiu flamis la kandelo, el?ovi?is malbonema flava viza?o, terure bruteca viza?o, tute trasulkita kaj makulita je mispasioj. Koto?mirita, kun hirta barbo, kaj fran?ita je kunglui?intaj haroj, ?i tre bone povus aparteni al iu el la prasova?uloj, kiuj lo?is en la montflankaj truoj. La lumo sub li respeguli?is en liaj ruzaj okuletoj, kiuj gvatis feroce dekstren kaj maldekstren en la mallumon, kvaza? lerta sova?ulo a?dinta la pa?ojn de ?asantoj.
Evidente io vekis lian suspektemon. Eble Barimoro disponis iun privatan signalon, kiun ni ne uzis, a? la ulo havis iun alian motivon por supozi, ke ne estas ?io en ordo, sed mi povis legi liajn timojn sur la malbonema viza?o. Iumomente li eble pu?estingus la lumon kaj malaperus en la mallumon. Sekve mi saltis anta?en, kaj samon faris kavaliro Henriko. Sammomente la bagnulo elkri?is sakron kontra? ni kaj ?etegis ?tonegon, kiu disfrakasi?is sur la rokego ?irminta nin. Mi unufoje ekvidis lian malaltan stumpan fortikan figuron, kiam li saltlevi?is kaj forturni?is por fu?i. Sammomente pro feli?a hazardo la luno trarompis la nubaron. Ni kuris trans la verton de la monteto, kaj jen estis nia celato kuranta rapidege suben la? la alia flanko, transsaltante la rokojn survojajn per la vigleco de monta kapro. Bon?anca pafo per mia revolvero eble lamigus lin, sed mi kunportis ?in nur por defendi min atakatan, sed ne por pafi forkurantan senarmilulon.
Ni amba? estis rapidaj kurantoj kaj bonsanaj, sed ni balda? konstatis, ke ni ne havis eblecon atingi lin. Ni longatempe vidis lin en la lunlumo, ?is li i?is nura punkto movi?anta rapide inter la rokegoj flanke de fora monteto. Ni kuris, kuregis, ?is tute mankis al ni la spiro, sed la distanco inter ni sen?ese pligrandi?is. Fine ni haltis kaj sidis anhelante sur du rokoj, dum ni rigardis lin malaperanta en la foro.
?uste tiumomente okazis io stranga kaj neatendita. Ni jam stari?is de sur niaj rokoj kaj turnis nin por hejmeniri, rezigninte pri la senespera persekuto. La luno malaltis dekstre, kaj la segilforma pinto de granita montosupro elstaris anta? la suba kurbi?o de ?ia ar?enta disko. Tie, sur la montopinto anta? la brila fono, mi vidis la figuron de viro konturita nigre, kiel ebona statuo. Ne supozu tion iluzio, Holmso. Mi certigas vin, ke mi neniam en mia vivo ion pli klare vidis. Kiom mi kapablis ju?i, la figuro estis tiu de viro alta, svelta. Li staris kun la kruroj iom disigitaj, kun la brakoj kunfalditaj, la kapo klinita, kvaza? li meditus pri tiu enorma sova?ejo torfa kaj granita, kiu etendi?is anta? li. Li povus esti la spirito mem de tiu terura loko. Tiu ne estis la bagnulo. Tiu viro trovi?is malproksime de la loko, kie tiu lasta malaperis. Cetere, li estis viro multe pli alta. Kun surprizokrio mi indikis lin por la kavaliro, sed dum la momento en kiu mi turnis min por kapti ties brakon, la viro jam estis for. Jen estis la akra pinto granita plu tran?anta la suban randon de la luno, sed ?ia supro portis neniun postsignon de tiu silenta kaj senmova figuro.
Mi volis iri tien kaj esplori la montopinton, sed ?i iom foris. La nervoj de la kavaliro ankora? tremetis pro tiu bleko, kiu revokis la malhelan historion de lia familio, kaj li ne emis al pluaj aventuroj. Li ne vidis tiun unuopulon sur la pinto, kaj ne povis sperti la sor?on, kiun ties stranga ?eesto kaj komanda sinteno vekis en mi. “Provoso, sendube, — li diris. — La erikejo svarmas je ili, de kiam tiu ulo eskapis.” Eble lia klarigo estas ?usta, sed mi ?atus havi iom pli da pruvo pri tio. Hodia? ni intencas komuniki al la homoj en Princurbo, kie ili devus ser?i sian mankanton, sed estas doma?e, ke ni ne travivis la veran triumfon rekonduki lin kiel nian propran kaptiton. Tiaj estis la aventuroj de hiera? nokte, kaj vi devas agnoski, mia kara Holmso, ke mi bone regalis vin rilate raporton. Multo el tio, kion mi sciigas al vi, estas sendube tute senrilata, sed tamen mi opinias, ke pli bone mi sciigu al vi ?iujn faktojn kaj lasu, ke vi elektu mem tiujn, kiuj plej servos al vi por helpi al viaj konkludoj. Ni certe iom progresas. Kiom koncernas la Barimorojn, ni trovis la motivon de ilia agado, kaj tio multe klarigis la situacion. Sed la erikejo kaj ties misteroj kaj strangaj lo?antoj restas tiel nepenetreblaj kiel anta?e. Eble en mia venonta raporto mi povos ?eti iom da lumo anka? sur tion. Plej bone el ?io estus, se vi povus veni al ni. ?iuokaze mi kontaktos vin dum la venontaj kelkaj tagoj.