— Nu?
— Nu, sinjoro, mi ne plu pensis pri la afero, kaj neniam pensus sen interveno de mia edzino. Anta? nur kelkaj semajnoj ?i purigadis la kabineton de kavaliro Karlo — ?i estis komplete netu?ita depost lia morto — kaj ?i trovis la cindron de bruligita letero funde de la kameno. ?ia pliparto estis brulite dispecigita, sed unu peceto, la fino de pa?o, kunkro?i?is, kaj la skribo estis ankora? legebla, kvankam griza sur nigra fono, kaj tio legi?is: “Bonvolu, mi petas, estante ?entlemano, bruligi tiun ?i leteron, kaj estu apud la pordeto je la deka horo.” Sube estis subskribite per la inicialoj L. L.
— ?u vi havas tiun peceton?
— Ne, sinjoro, ?i tute dispeci?is post kiam mi movis ?in.
— ?u kavaliro Karlo pli frue ricevis aliajn leterojn la? la sama manskribo?
— Nu, sinjoro, mi ne aparte atentis liajn leterojn. Mi ne rimarkus tiun ?i, se ?i hazarde ne venus sola.
— Kaj vi tute ne scias, kiu estas L. L.?
— Ne, sinjoro. Ne pli ol vi mem. Sed mi supozas, ke se ni povus submanigi tiun damon, ni jam scius pli pri la morto de kavaliro Karlo.
— Mi ne komprenas, Barimoro, kiel okazis, ke vi ka?is tiun gravan informon?
— Nu, sinjoro, tuj post tio venis al ni nia propra problemo. Kaj cetere, sinjoro, ni amba? tre ?atis kavaliron Karlo, kiel konvenas pro ?io, kion li faris por ni. Elrasti tion ne helpus nian kompatindan mastron, kaj indas esti singarda, kiam temas pri damo en la afero. E? la plej virta el ni…
— ?u vi pensis, ke tio eble lezus lian reputacion?
— Nu, sinjoro, mi pensis, ke sekvus nenio bona. Sed nun vi estis bonkora al ni, kaj mi sentas, ke mi traktus vin nelojale, se mi ne sciigus al vi ?ion, kion mi scias pri la afero.
— En ordo, Barimoro, vi rajtas foriri.
Post kiam la domservisto forlasis nin, kavaliro Henriko sin turnis al mi:
— Nu, Vatsono, kion vi opinias pri tiu ?i nova lumo?
— ?i ?ajnas lasi la mallumon pli nigra ol anta?e.
— Tion anka? mi pensas. Sed se nur ni povus spuri L. Lon, tio devus klarigi la tutan aferon. Tiom ni gajnis. Ni scias, ke ekzistas iu, kiu konas la faktojn, se nur ni povos trovi ?in. Kion la? via opinio ni faru?
— Ni sciigu ?ion al Holmso senprokraste. Tio havigos al li la indikon, kiun li ser?is. Mi multe eraras, se tio ne alkondukos lin.
Mi iris tuj al mia ?ambro kaj verkis mian raporton pri la matena konversacio por Holmso. Estis klare al mi, ke li lastatempe estas tre okupata, ?ar la leteretoj el Bakerstrato estis maloftaj kaj mallongaj, sen komentoj pri la informoj, kiujn mi sendis, kaj apena? aludis mian taskon. Sendube lia ?anta?a kazo absorbas ?iujn liajn kapablojn. Kaj tamen tiu ?i nova faktoro certe devos kapti lian atenton kaj renovigi lian intereson. Mi volas, ke li estu ?i tie.
17 okt.
La tutan hodia?an tagon la pluvo faladis, siblante sur la hedero kaj gutante de la tegmentorando. Mi pensis pri la bagnulo ekstere sur la senkolora, malvarma, sen?irma erikejo. La kompatinda! Kiel ajn li krimis, li iom suferas por kompensi tion. Kaj poste mi pensis pri tiu alia: la viza?o en la fiakro, la figuro anta? la luno. ?u anka? li estas ekstere en tiu diluvo — la nevidata gvatanto, la viro malluma? Vespere mi surmetis mian pluvmantelon kaj mi promenis lar?e sur la tramalseka erikejo, plena je malhelaj imagoj, dum la pluvo batis en mian viza?on kaj vento fajfis ?irka? miaj oreloj. Dio helpu tiujn, kiuj vagas nun en la grandan mar?on, ?ar e? la firmaj altejoj i?as mar?oj. Mi trovis la nigran pinton, sur kiu mi vidis la solecan gvatanton, kaj de sur ?ia supro mi mem elrigardis al la melankolia montetaro. Pluvskualoj drivis trans ties ru?brunan facon, kaj la pezaj ardezkoloraj nuboj pendis malalte super la pejza?o, treni?antaj grizgirlande suben sur la flankoj de la fantaziecaj montetoj. En la malproksima kava?o maldekstre, duone ka?itaj en la nebuleto, la du maldikaj turoj de Baskervila Halo levi?is super la arboj. Tiuj estis la solaj signoj de homa vivo, kiujn mi povis vidi, krom nur tiuj prahistoriaj kabanoj dense ku?antaj sur la montetaj deklivoj. Nenie estis signo pri tiu soleca viro, kiun mi vidis samloke anta? du noktoj.
Dum mi retropromenis, min atingis doktoro Mortimero veturanta en sia kariolo sur malglata erikeja pado, kiu kondukis el la periferia farmdomo de Kota?o. Li tre zorgis pri ni, kaj apena? pasis tago, en kiu li ne vizitus la Halon por konstati, kiel ni fartas. Li insistis, ke mi grimpu sur lian kariolon kaj li veturigis min hejmen. Mi trovis lin ?agrenita pro la malapero de lia spanieleto. ?i vagis sur la erikejon kaj neniam revenis. Mi konsolis lin la?eble, sed mi pensis pri la poneo sur la Grimpena Mar?o, kaj mi ne supozas, ke li revidos sian hundeton.
— Cetere, Mortimero, — mi diris, dum ni skui?is sur la malglata pado, — mi supozas, ke lo?as en veturdistanco de ?i tie malmultaj homoj, kiujn vi ne konas, ?u?
— Apena? unu, supozeble.
— ?u vi povas sciigi al mi la nomon de virino, kies inicialoj estas L.L?
Li pripensis kelkajn minutojn.
— Ne, — li diris. — Trovi?as kelkaj ciganoj kaj laboristoj, pri kiuj mi ne povas atesti, sed inter la farmistoj kaj sinjoroj estas neniu kun tiuj inicialoj. Momenton, tamen, — li aldonis post pa?zo. — Trovi?as La?ra Liono, kies inicialoj estas L. L., sed ?i lo?as en Kum-Tresio.
— Kiu ?i estas? — mi demandis.
— ?i estas filino de Frenklendo.
— Kio? ?u maljuna Frenklendo la manietulo?
— ?uste. ?i edzini?is al artisto nomata Liono, kiu venis skizi sur la erikejo. Li pruvi?is kanajlo kaj forlasis ?in. La kulpo, la? miaj informoj, eble ne estis tute unuflanka. ?ia patro rifuzis reakcepti ?in, ?ar ?i edzini?is sen lia konsento, kaj eble pro unu-du aliaj kialoj krome. Do inter la maljuna pekulo kaj la juna la knabino spertis sufi?e malfavoran sorton.
— Kiel ?i subtenas sin?
— Mi konjektas, ke maljuna Frenklendo havigas al ?i sumeton, sed tio ne povas esti multa, ?ar liaj propraj aferoj estas konsiderinde komplikaj. Kion ajn ?i meritis, oni ne povis permesi, ke ?i komplete ruini?u. ?ia historio diskoni?is, kaj pluraj el la lokaj homoj faris ion por ebligi al ?i perlaboron de honesta pano. Ekzemple, Stepeltono helpis, kaj anka? kavaliro Karlo. Mi mem aldonis obolon. Tio estis por ke ?i starigu tajpistinan servon.
Li volis scii la celon de miaj demandoj, sed mi sukcesis kontentigi lian scivolemon ne tro informinte lin, ?ar neniu kialo estas por konfidi al iu ajn. Morga? matene mi vojos al Kum-Tresio, kaj se mi povos renkonti tiun sinjorinon La?ra Liono, dube reputacia, longa pa?o estos farita al klarigo de unu okaza?o en tiu ?i ?eno da misteroj. Mi certe akiris la sa?on de la serpento, ?ar kiam doktoro Mortimero persistis per siaj demandoj ?is maloportuna kvanto, mi demandis al li senemfaze, al kiu speco apartenas la kranio de Frenklendo, kaj tial a?dis pri nenio krom kraniologio dum la cetero de nia veturado. Mi ne vane kunvivis dum jaroj kun ?erloko Holmso.
Mi devas registri nur unu plian okaza?on dum tiu ?i tempesta kaj melankolia tago. Tio estis mia ?usa interparolo kun Barimoro, kiu donas al mi ankora? unu fortan karton per kiu mi povos siatempe ludi.
Mortimero restis por vesperman?i, kaj li kaj la kavaliro ludis poste ekarteon. La domservisto alportis al mi kafon en la biblioteko, kaj mi trafis la okazon por starigi al li kelkajn demandojn.
— Nu, — mi diris, — ?u tiu misa parenco via jam foriris, a? ?u li ankora? sin ka?as tie ekstere?
— Mi ne scias, sinjoro. Mi esperas je la ?ielo, ke li iris, ?ar li alportis ?i tien nenion krom ?enoj! Mi nenion a?dis de li, post kiam mi lastfoje elmetis por li nutra?on, kaj tio estis anta? tri tagoj.
— ?u tiam vi vidis lin?
— Ne, sinjoro, sed la nutra?o estis for, kiam poste mi la?iris tiun vojon.
— Do li certe estis tie, ?u?
— Tiel oni supozus, sinjoro, krom se prenis ?in la alia viro.
Mi sidis kun mia kafotaso duonvoje al mia bu?o kaj gapis al Barimoro.
— ?u vi scias, ke ekzistas alia viro?
— Jes, sinjoro, alia viro estas sur la erikejo.
— ?u vi vidis lin?
— Ne, sinjoro.
— Sed kiel vi scias pri li?
— Seldeno informis min pri li, sinjoro, anta? unu semajno a? pli frue. Anka? li sin ka?as, sed li ne estas bagnulo, la? mia supozo. Tio ne pla?as al mi, doktoro Vatsono; mi diras al vi rekte, sinjoro, ke tio ne pla?as al mi. — Li parolis la? maniero subite pasie serioza.