"Nur rigardu ilin!" kriis la Orko malestime. "Ĉu ne aĉaspektaj bestoj, tiel kovritaj per plumoj!"
"Mi opinias ilin belaj," diris Trot, kaj tio tiom indignigis la Orkon ke li reiris en la domon por paŭti.
Buton-Brilo etendis manon kaj kaptis grandan birdon per kruro. Tuj ĝi leviĝis en la aeron kaj estis tiom forta ke ĝi preskaŭ kunportis la knabeton. Li tuj delasis la kruron kaj la birdo remalsupren flugis kaj komencis manĝi la pufmaizon, tute ne timigite.
Tio inspiris Kap'tanon Vilĉjon. Li palpis en sia poŝo kaj eltiris plurajn pecojn de fortika ŝnuro. Amovante sin tre senbrue, por ni alarmi la birdojn, li kaŝiris al pluraj el la plej grandaj kaj ligis ŝnurojn ĉirkaŭ iliajn krurojn, tiel kaptante ilin. La birdoj tiom fervore manĝadis ke ili ne rimarkis la okazon, kaj kiam ĉirkaŭ dudek estis tiel kaptitaj Kap'tano Vilĉjo kunligis la ekstremojn de ĉiuj ŝnuroj al granda ŝtono tiel ke ili ne povis eskapi.
La Bululo rigardis la agadon de la velisto tre scivole.
"La birdoj trankvilos ĝis plenmanĝi la neĝon," li diris, "sed tiam ili volos forflugi al siaj hejmoj. Diru al mi, sinjoro, kion faros la povruloj kiam ili trovos sin nekapablaj flugif"
"Eble iomete ĉagrenos ilin," respondis Kap'tano Vilĉjo, "sed ili ne suferos damaĝon se ili restos trankvilaj kaj bone kondutos."
Niaj amikoj jam plensatigis sin per la bongustega pufmaizo kaj nun ili marŝis denove cele la domon. Buton-Brilo marŝis apud Trot kaj tenis ŝian manon per sia, ĉar ili estis malnovaj amikoj kaj li tre multe amis la knabineton. La knabo estis malpli aĝa ol Trot, kaj kvankam ŝi estis malgranda li estis ankoraŭ duonkapon pli malalta. Aplej rimarkinde pri Buton-Brilo estis ke li ĉiam estis trankvila kaj kvieta, negrave kio okazis, kaj ŝajne nenio mirigis lin. Trot amis lin ĉar li ne estis malĝentila kaj neniam provis mistrakti ŝin. Kap'tano Vilĉjo amis lin ĉar li trovis la knabon ĉiam gaja kaj kuraĝa kaj preta plenumi ĉiun peton. tinginte la domon Trot nazumis la aeron la demandis: "Ĉu mi ne flaras parfumon?"
"Tion vi flaras," diris la Bululo. "Vi flaras violetojn, kaj tio pruvas ke venteto fontas el la sudo. Ĉiuj niaj ventoj kaj ventetoj estas parfumitaj kaj pro tio nin plezurigas kiam ili blovas nidirekten. La suda venteto ĉiam odoras violete; la norda vento odoras sovaĝroze; la orienta vento parfumiĝas per konvaloj; kaj la okcidenta vento per lilakfloroj. Do ni ne bezonas veter-indikilon por diri al ni el kie blovas la vento. Ani bezonas nur flari la parfumon kaj tio tuj informas nin."
Interne de la domo ili trovis la Orkon, kaj Buton-Brilon rigardis la strangan birdsimilan ulon multe interesate. Ekzameninte ĝin atente dum kelka tempo li demandis:
"Kiudirekten kirliras via vostof" "mbaŭdirekten," diris la Orko.
Buton-Brilo etendis manon kaj provis ĉirkaŭirigi ĝin.
"Ne faru tion!" kriis la Orko.
"Kial nef" demandis la knabo.
"Ĉar ĝi estas mia vosto, kaj nur mi rajtas kirlirigi ĝin," klarigis la Orko.
"Ni eliru kaj flugu ien," proponis Buton-Brilo. "Mi volas vidi la voston funkcii."
"Ne nun," diris la Orko. "l mi plaĉas via interesiĝo pri mi, ĉar mi plene meritas tion; sed mi flugas nur kiam mi iras ien, kaj se mi komencus mi eble ne ĉesus."
"Tio memorigas min," komentis Kap'tano Vilĉjo, "demandi al vi, amiko Orko, kiel ni foriros el ĉi tie?"
"Foriros!" kriis la Bululo. "Kial ne resti ĉi tief Vi ne trovos pli plaĉan lokon ol Mo."
"Ĉu iam vi estis aliloke, sinjorof"
"Ne; efektive ne," agnoskis la Mont-Orelo.
"Do permesu min diri ke vi ne kapablas taksi," deklaris Kap'tano Vilĉjo. "Sed vi ne respondis mian demandon, amiko Orko. Kiel ni foriros de ĉi tiu montof»
La Orko pensadis dum kelka tempo antaŭ ol respondi.
"Mi povus porti unu el vi — la knabon aŭ la knabinon — sur mia dorso," diris li, "sed tri granduloj estas pli ol mi kapablas porti, kvankam mi portis du el vi nelongan distancon. Vi devus ne esti jam manĝintaj tiujn purpurajn berojn."
"Eble ni ja eraris," Kap'tano Vilĉjo agnoskis.
"ŭ ni povus esti kunportintaj kelkajn el tiuj lavendaj beroj, anstataŭ tiom da purpuraj," sugestis Trot bedaŭrotone.
Kap'tano Vilĉjo ne respondis al tiu komento, kaj tio indikis ke li ne plene akordis kun la knabineto; sed li komencis profunde pensadi, kun la frunto sulkita, kaj fine li diris:
"Se tiuj purpuraj beroj pligrandigus ĉion ajn, negrave ĉu ĝi jes aŭ ne manĝis la lavendajn, mi povus trovi metodon solvi niajn problemojn."
Ili ne komprenis lian parolon kaj rigardis la maljunan veliston kvazaŭ atendante ke li klarigu sian celon. Sed ĝuste tiam Horo da akraj krioj aŭdiĝis el ekstere.
"Ho! Liberigu min — liberigu min!" la voĉoj ŝajnis diri. "Kial insulti nin tielf Mont-Orelo, venu helpi nin!"
Trot kuris al la fenestro kaj trarigardis.
"Jen la birdoj kiujn vi kaptis, Kap'tano," ŝi diris. "Mi ne sciis ke ili povas paroli."
"Ho jes; ĉiuj birdoj en Mo edukiĝis por povi paroli," diris la Bululo. Li rigardis Kap'tanon Vilĉjon malkviete kaj pludiris: "Ĉu vi ne lasos la povrulojn forflugif"
"Eble," respondis la velisto, kaj li elmarŝis al la loko kie la birdoj flirtadas kaj plendas ĉar pro la ŝnuroj ili ne povas forflugi.
"ŭskultu min!" li kriis, kaj tuj ili eksilentis. "Ni, tri homoj kiuj estas fremduloj en via lando, volas iri al alia lando, kaj ni volas ke tri el vi, birdoj, portu nin tien. Ani scias ke ni faras tre grandan peton, sed ni ne povas trovi alian rimedon — krom marŝadi, kaj mi ne multe kapablas tion ĉar mi havas lignan kruron. Ankaŭ, Trot kaj Buton-Brilo estas tro malgrandaj por entrepreni longan kaj lacigan marŝadon. Anun, diru al mi: kiuj tri el vi birdoj konsentos porti ninf"
La birdoj rigardis unu la alian kvazaŭ multe surprizite. Kaj unu el ili respondis:
"Nepre vi frenezas, oldulo. Aneniu el estas sufiĉe granda por porti eĉ unu el la plej malgrandaj personoj en via grupo."
"Mi solvos la problemon de grandeco," promesis Kap'tano Vilĉjo. "Se tri el vi akceptos porti nin, mi igos vin grandaj kaj sufiĉe fortaj por fari tion, tiel ke tute ne ĝenos vin."
La birdoj pripensis tion serioze. Ĉar ili loĝis en magia lando, ili tute ne dubis ke la fremda unukrurulo povas fari kion li promesis. Apost nelonge unu el ili demandis:
"Se vi grandigos nin, ĉu ni restos por ĉiam grandajf"
"Mi kredas ke jes," respondis Kap'tano Vilĉjo.
Ili babiladis dum kelka tempo inter si kaj poste la birdo kiu la unua parolis diris: "Nu, mi akceptas."
"Anakŭ mi," diris alia; kaj post paŭzo tria diris: "Kaj ankaŭ mi."
Eble pli akceptus, ĉar ŝajnis ke ial ili ĉiuj sopiregis esti pli grandaj ol nun; sed tri sufiĉis por la celo de Kap'tano Vilĉjo, do li tuj liberigis ĉiujn aliajn, kiuj tuj forflugis.
La restinta trio estis kuzoj, kaj ĉiuj havis la samajn brilajn plumarojn kaj estis proksimume tiel grandaj kiel agloj. Kiam Trot demandis al ili ŝi trovis ke ili estas tre junaj, ĉar ili foriris de la nestoj antaŭ nur kelkaj semajnoj. Ili estis fortaj junaj birdoj, kun klaraj kuraĝaj okuloj, kaj la knabineto deklaris ke ili estas la plej belaj plumuloj kiujn iam ŝi vidis.
Kap'tano Vilĉjo nun prenis el sia poŝo la lignan skatoleton kun la glitkovrilo kaj elprenis la tri purpurajn berojn, kiuj ankoraŭ estis tute bonstataj.
"Manĝu tiujn," li diris, kaj li donis ilin po unu al ĉiu el la birdoj. Ili obeis, kaj trovis la fruktojn tre plaĉgustaj. Apost kelkaj sekundoj ili komencis grandiĝi kaj ili tiel rapide grandiĝadis ke Trot timis ke ili tute ne ĉesos. Sed fine ili ja ĉesis grandiĝi, kaj tiam ili estis multe pli grandaj ol la Orko, kaj preskaŭ tiel grandaj kiel plenkreskaj strutoj.