Jes: realan brilon, ne iluzion … En malproksima muro, ie en la fino de la salono, pordo estis malfermita, kaj tra ĝi en ĉi tiu momento eniris kelke da armitaj homoj kun torĉoj.
Vidante tion, la pastro eksentis malvarmon en la piedoj, en la koro, en la kapo … Li ne dubis plu, ke ne nur li estas malkovrita, sed persekutata kaj ĉirkaŭita.
Kiu povis lin perfidi?… Kompreneble, nur unu homo: la juna pastro de Set, al kiu li sufiĉe detale konfidis siajn planojn. La perfidulo sola devus unu monaton serĉi la vojon en Labirinto, sed kun la helpo de la gardistoj li povis dum unu tago trovi liajn postesignojn …
En ĉi tiu momento li havis la impreson, konatan nur de homoj, kiuj staras antaŭ morto. Li ĉesis timi, ĉar la imagataj teruroj malaperis en la ĉeesto de la realaj torĉoj. Kaj ne sole li reakiris la memregadon, sed eĉ li eksentis sin senfine supera, ol ĉio vivanta … Post unu momento minacos lin plu neniu … neniu danĝero …
La pensoj trakuris lian kapon kun la rapideco kaj heleco de fulmo. Li rememoris sian tutan ekzistadon: la laborojn, danĝerojn, esperojn kaj ambiciojn, kaj ĉio ŝajnis al li bagatelo. Ĉar eĉ se li estus en la nuna momento faraono aŭ posedus ĉiujn juvelojn de ĉiuj reĝaj trezoroj …
Ĉio ĉi estas vantaîo, polvo, eĉ malpli, ĉar iluzio. Nur unu estas granda kaj reala, la morto …
Dume la homoj kun la torĉoj, atente rigardante la kolonojn kaj angulojn, atingis jam la mezon de la grandega salono. La pastro vidis eĉ la pintojn de iliaj lancoj kaj rimarkis, ke ili ŝanceliĝas, ke ili iras antaŭen nevolonte kaj kun timo. Kelke da paŝoj post ili iris alia grupo de personoj, lumigita per unu torĉo.
Samentu eĉ ne sentis koleron kontraŭ ili, nur scivolon: kiu perfidis lin? Sed ankaŭ ĉi tiu demando ne tre interesis lin; multe pli grava ŝajnis al li la demando: kial homo devas morti?… Kaj por kio li naskiĝis?… Ĉe fakto de la morto, la tuta vivo mallongiĝas en unu doloran momenton, eĉ se ĝi estis plej longa kaj plej riĉa je spertoj.
—Kial?… Pro kio?…
Vekis lin la voĉo de unu el la armitoj:
—Neniu estas ĉi tie … neniu povas esti!…
La armitoj haltis. Samentu sentis, ke li amas ĉi tiujn homojn, kaj la koro ekbatis en li.
Malrapide proksimiĝis la alia grupo. Oni disputis:
—Kiel povas via ekscelenco eĉ supozi, ke iu eniris ĉi tien? — parolis voĉo, tremanta de kolero. — Ĉiuj eniroj ja estas gardataj, precipe nun. Eĉ se iu englitus, certe nur por morti de malsato …
—Tamen rigardu via ekscelenco Likonon — respondis alia voĉo. — La dormanta Greko havas aspekton, kvazaŭ li sentus la malamikon tute proksime …
”Likon? — pensis Salmentu. — Ah, tio estas la Greko simila al la faraono … Sed kion mi vidas?… Mefres mem alkondukis lin ĉi tien …”
En la sama momento la dormanta Greko sin îetis antaŭen kaj haltis antaŭ la kolono, post kiu sin kaŝis Samentu. La armitoj sekvis lin, kaj la brilo de iliaj torĉoj eklumigis la nigran figuron de la pastro.
Samentu eliris. Lia apero faris tiel grandan impreson, ke la homoj kun la torĉoj posteniĝis. Li povus trairi inter la teruritaj, kaj neniu haltigus lin; sed la pastro ne pensis plu pri la forkuro.
—Do, ĉu trompis min mia klarvidulo?… — diris Mefres, etendante la manon. — Jen la perfidulo!…
Samentu proksimiĝis al li kun rideto kaj diris:
—Mi rekonis vin per tiu ĉi ekkrio, Mefres. Kiam vi ne povas esti trompanto, vi estas nur malsaĝulo …
La ĉeestantoj ŝtoniĝis. Samentu daŭrigis kun trankvila ironio:
—En ĉi tiu momento vi estas samtempe trompanto kaj malsaĝulo. Trompanto, ĉar vi volas kredigi al la gardistoj de Labirinto, ke ĉi tiu fripono havas kapablon de la duobla vidado; malsaĝulo, ĉar vi pensas, ke ili kredos al vi. Prefere tuj diru, ke ankaŭ en la templo de Ptah estas detalaj planoj de Labirinto …
—Tio estas malvera!… — ekkriis Mefres.
—Demandu ĉi tiujn homojn, al kiu ili kredas: al vi aŭ al mi? Mi estas ĉi tie, ĉar mi trovis la planojn en la templo de Set, vi venis dank’al la senmorta Ptah … — finis Samentu ridante.
—Ligu la perfidulon kaj mensogulon!… — ekkriis Mefres.
Samentu retiriĝis kelke da paŝoj. Li rapide eltiris el sub la vesto la boteleton kaj, levante ĝin al la buŝo, diris:
—Mefres, ĝis la morto vi estos malsaĝulo … Ruza vi estas nur, kiam via celo estas mono.
Li almetis la boteleton al la buŝo kaj falis sur la plankon.
La armitoj sin îetis al li, levis lin, sed jam li glitis el iliaj manoj.
—Li restu ĉi tie, kiel la aliaj — diris la gardisto de Labirinto.
Ĉiuj forlasis la salonon kaj zorge fermis la kaŝitan pordon. Baldaŭ ili eliris el la subteraîo.
Kiam la nobla Mefres venis en la korton, li ordonis al siaj pastroj prepari la portilojn kaj senprokraste forveturis Memfison kun la dormanta Likon.
—Mi ne povas kredi, — diris la ĉefpastro gardisto — ke estis dum niaj tagoj homo, kiu penetris en la subteraîon …
—Via ekscelenco forgesas, ke ni estis hodiaŭ tri — intermetis unu el la junaj pastroj, strabe lin rigardante.
—Jes … vere … — respondis la ĉefpastro. — Ĉu la dioj malklarigis mian prudenton? — diris li, frotante la frunton kaj premante la amuleton sur sia brusto.
—Kaj du forkuris — sufloris la juna pastro.
—Kial vi ne turnis mian atenton tie … en la subteraîo!… — eksplodis la ĉefpastro.
—Mi ne sciis, ke tiel okazos …
—Ve al mia kapo!… — kriis la ĉefpastro. — Ne la ĉefo, sed la pordisto de ĉi tiu konstruaîo mi devus esti … Oni avertis nin, ke iu glitas en Labirinton kaj mi ne malhelpis tion … Kaj nun mi ellasis du plej danĝerajn, kiuj alkondukos ĉi tien ĉiun, se plaĉos al ili … Ho ve!…
—Via ekscelenco ne bezonas malesperi — diris alia pastro. — Nia leĝo estas klara … Via ekscelenco sendu Memfison kvar aŭ ses niajn homojn kaj donu al ili verdiktojn. La resto estos ilia afero …
—Mi perdis la saĝon! — lamentis la ĉefpastro.
—Kio okazis, okazis — interrompis la juna pastro ne sen ironio. — Unu afero estas senduba, ke la homoj, kiuj ne nur trovis la vojon al la subteraîoj, sed eĉ promenis en ili kvazaŭ en la propra domo, ke ĉi tiuj homoj ne povas vivi …
—Elektu do ses homojn el nia milico.
—Kompreneble!… Oni devas fini kun tio … — jesis la pastroj gardistoj.
—Kiu scias, ĉu Mefres ne agis interkonsente kun la plej nobla Herhor? — murmuretis iu.
—Sufiĉe! — ekkriis la ĉefpastro. — Kiam ni trovos Herhoron en Labirinto, ni agos laŭ la leĝo. Sed konjekti, aŭ suspekti, ni ne havas la rajton … La skribistoj preparu la verdiktojn por Mefres kaj Likon, la elektitaj plej rapide persekutu ilin, la milico multobligu la starantajn garde. Oni devas ankaŭ esplori la internon de Labirinto kaj malkovri, de kie eniris Samentu … Kvankam mi estas certa, ke ne baldaŭ li trovos imitantojn …
Post kelke da horoj ses homoj galopis al Memfiso.
XV
Jam la 18-an de Paofi en Egipto ekregis ĥaoso. La vojoj inter Malsupra kaj Supra Egipto estis interrompitaj, la komerco ĉesis, la ŝoseoj estis okupitaj de la regimentoj, kiuj rapidis al la urboj, posedantaj la plej famajn templojn.
Sur la kampoj laboris nur la pastraj kamparanoj. En bienoj de la nobeloj, nomarĥoj, kaj precipe de la faraono, lino ne estis elŝirita, trifolio ne estis tuŝita, vinberojn ŝirkolektis neniu. La kamparanoj faris nenion, vagis en bandoj, kantis, manĝis, trinkis kaj minacis al la pastroj aŭ al Fenicianoj.
En la urboj butikoj estis fermitaj kaj la senokupaj metiistoj tutajn tagojn diskutis pri la ŝanĝoj en la ŝtato. Ĉi tiu skandala fenomeno ne estis plu novaîo por Egipto, sed nun ĝi atingis tiel minacan gradon, ke la kolektistoj de impostoj, eĉ juĝistoj komencis sin kaŝi tiom pli, ke la polico tre malsevere agis kontraŭ la trouzoj de la popolo.
Ankoraŭ unu afero meritis atenton: la granda kvanto da nutraîo kaj vino. En la drinkejoj kaj gastejoj, precipe en la feniciaj, en Memfiso same kiel en la provinco, povis manĝi kaj trinki ĉiu, kiu volis kaj kiam li volis, tre malkare eĉ tute senpage.