Vere estas ke maljuna kultivisto vizitinta Nov-Jorkon plurajn jarojn poste kaj dissciigintan la nunan raporton pri la fantoma aventuro, aldone informis ke Ikabodo Gruo daŭre vivas; ke li forlasis la najbarejon duone pro timo pri la koboldo kaj Johano Van-Ripero, duone pro embaraso pri sia forsendiĝo ĉemane de la heredontino; ke li translokiĝis al fora regiono de la lando; ke li tie instruis kaj samtempe fakiĝis pri juro, advokatiĝis, politikistiĝis, kandidatiĝis, ĵurnalistiĝis kaj juĝistiĝis en malalttribunalo.
Bromo Ostaro, kiu baldaŭ post la malapero de sia rivalo edziĝis triumfe kun la floriĝanta Katrino, ĉiam elmontris ĉioscian mienon kiam ajn oni rakontis la aventuron de Ikabodo kaj ĉiam ekridegis plenpulme kiam menciiĝis la kukurbo, pro kio kelkaj homoj suspektis ke li scias pli longe pri la afero ol li bonvolas raporti.
La multaĝaj kamparaj edzinoj, tamen, la plej bonaj juĝantoj pri tiuj aferoj, asertas eĉ ĝis hodiaŭ mem ke Ikabodo forŝteliĝis pere de supernaturaj rimedoj, ĉio kio estas unu el la plej ŝatataj historietoj ofte rakontataj en la najbarejo ĉirkaŭ vintraj vesperfajroj.
La ponto fariĝis pli ol iam fokuspunkto de superstiĉa miro kaj povas esti ke jen la kialo pro kiu dum lastatempaj jaroj oni ŝanĝis la itineron de la vojo, rezulte de kio ĝi nun aliras la preĝejon laŭpasante la bordon de la muellageto.
Forlasite, la lernejo baldaŭ malkomponiĝis kaj ĝin ekhantis, laŭraporte, la fantomo de la malbonŝanca pedagogo. Plugknaboj, lantante sur la ĝishejma vojo en trankvila somervespero, ofte kredas aŭdi la voĉon de Ikabodo, ĉantantan en fora distanco malgajan psalmomelodion inter la pacaj solecejoj de Dorm-Valeto.