"Ne; la Spirito estas devigita eniri en sian loĝejon; se en tiu momento li konversacias kun vi, li disiĝas de vi kaj ofte diras al vi la motivon de sia foriro."
XL. Kiel la Spirito ekster sia korpo estas avizata, ke lia ĉeesto estas necesa?
"La Spirito de vivanta homo neniam estas tute apart- iĝinta de la korpo; kiel ajn malproksimen li foriĝis, li sin tenadas ĉe la korpo per ia fluidaĵa ligilo, kiu servas por alvoki lin, kiam necese; ĉi tiu ligilo rompiĝas nur ĉe la morto."
Rimarko. Vidivaj mediumoj ofte vidis ĉi tiun fluidaĵan ligilon. Gi estas ia fosforeska trenaĵo, kiu de la Spirito iras en la direkto al la korpo, disfluiĝante en la aero. Kelkaj Spiritoj diris, ke per ĝi ili scias, kiuj ankoraŭ troviĝas alkroĉ- itaj al la enkorpa mondo.
XLI. Kio okazus, se, dum la dormo, kaj en la for- estado de la Spirito, la korpo estus morte frapita?
"La Spirito estus avizita kaj revenus, antaŭ ol la morto plene efektiviĝus."
Sekve ne povus okazi, ke la korpo mortus en la forestado de la Spirito kaj ke, ĉe sia reveno, ĉi tiu ne povus eniri: ĉu tiel?
"Jes; tio malobeus la leĝon pri la kuniĝo de la animo kun la korpo."
Sed se la frapo estus subita kaj ne antaŭvidita?
"La Spirito estus avizita, antaŭ ol la morta frapo estus donita."
Rimarko. Demandite pri ĉi tiu fakto, la Spirito de iu vivanto respondis: "Se la korpo povus morti en la forestado de la Spirito, tio estus tro oportuna rimedo pro fari hipokrit- ajn memmortigojn."
XLII. Ĉu la Spirito de iu homo, elvokita dum sia dormo, estas tiel libera komunikiĝi, kiel tiu de homo mortinta?
"Ne; la materio ĉiam pli aŭ malpli influas tiun Spi- riton."
Rimarko. Unu homo, kiu sin trovis en tiu stato kaj al kiu estis farita ĉi tiu demando, respondis: Mi estas ĉiam ka- tenita al la ferglobo, kiun mi trenas post mi.
Ĉu en tiu stato la Spirito povus esti malhelpata veni, ĉar li troviĝas aliloke?
"Jes, povas okazi, ke la Spirito troviĝas en iu loko, kie plaĉas al li resti, kaj tiam li ne kontentigas la elvok- on, precipe tiam, se la elvokon faris homo, kiu lin ne interesas."
XLIII. Ĉu estas tute ne eble elvoki la Spiriton de homo ne dormanta?
"Kvankam malfacila, tamen tio ne estas absolute ne ebla, ĉar, se la elvoko efikas, povas esti, ke tiu homo en- dormiĝos; sed la spirito povas komunikiĝi, kiel Spirito, nur en tiuj momentoj, kiam lia ĉeesto ne estas necesa por la inteligenta aktiveco de la korpo."
Rimarko. La sperto montras, ke elvoko, farita dum maldormo, povas naski dormon aŭ almenaŭ ian malvigliĝon proksiman al dormo, sed tia efiko povas fariĝi nur per tre energia volo kaj se ekzistas simpatioligiloj inter la du homoj, alie la elvoko nenion donas. Eĉ en tiu okazo, kiam la elvoko povus naski dormon, se la momento estas neoportuna, la persono, ne volante dormi, antaŭmetus reziston, kaj, se li pereas, lia Spirito konfuziĝus de tio kaj malfacile respondus. El tio sekvas, ke la momento plej oportuna por elvoko de vivanto estas tiu de lia natura dormado, ĉar tiam, estante libera, lia Spirito povas veni al tiu, kiu lin vokas, tiel same, kiel li pov- us iri aliloken.
Kiam la elvoko estas farata kun la konsento de la persono, kaj ĉi tiu penas endormiĝi por tio, povas okazi, ke tiu absorba zorgo malfruigas la dormon kaj perturbas la Spiriton; tial ankoraŭ preferinda estas la dormo ne trudita.
XLIV. Ĉu vivanto, kiu estis elvokita dormante, konscias tion ĉe sia vekiĝo?
"Ne; vi mem estas elvokataj pli ofte, ol kiom vi pensas. Nur lia Spirito ĝin scias kaj iafoje povas post- lasi ĉe la persono ian malprecizan impreson, kvazaŭ de sonĝo."
— Kiu povas elvoki nin, senfamajn estulojn?
"Vi eble en antaŭaj ekzistadoj estis personoj famaj en ĉi tiu aŭ en aliaj mondoj; povas elvoki vin ankaŭ viaj parencoj kaj amikoj en ĉi tiu mondo aŭ en aliaj. Ni pre- zentu al ni, ke via Spirito animis la korpon de la patro de alia persono: nu, kiam tiu persono elvokos sian patron, kiu estos elvokita kaj respondos, tiu estos via Spirito."
XLV. Ĉu, elvokite, la Spirito de vivanto respondas kiel Spirito aŭ laŭ la pensoj, kiujn li havas en maldormo?
"Ĉi tio dependas de lia grado en la hierarkio, sed li juĝas pli saĝe kaj havas malpli da antaŭjuĝoj, tute same, kiel la somnambuloj; tiu estas iom simila stato."
XL VI. Se la Spirito de somnambulo en magnetiza dormo estus elvokita, ĉu li estus pli klarmensa, ol tiu de alia persono?
"Li sendube respondus pli facile, ĉar li tiam troviĝ- as pli libera; ĉio estas kondiĉita al la grado da sende- pendeco de la Spirito rilate al la korpo."
— Cu la Spirito de somnambulo povus respondi al unu persono, kiu lin elvokus de malproksime, samtempe kiel li respondus buŝe al alia persono?
"La kapablecon komunikiĝi samtempe sur du mal- samaj lokoj havas nur la Spiritoj tute liberiĝintaj el la materio."
XLVII. Cu oni povus modifi la ideojn de iu perso- no en maldormo, agante sur lian Spiriton dum la dormo?
"Jes, iafoje; ne estante tiel forte ligita al la materio, li tiam estas pli sentema por la moralaj impresoj, kaj tiuj impresoj povas influi sur lian manieron rigardi la aferojn en lia ordinara stato. Bedaŭrinde ofte okazas, ke ĉe la vekiĝo la korpa naturo lin superregas kaj igas lin forgesi la bonajn intencojn, kiujn li eble prenis."
XL VIII. Cu la elvokita Spirito de vivanto estas libera diri aŭ ne diri tion, kion li volas?
"Li posedas siajn kapablojn de Spirito, sekve sian liberan volon, kaj ĉar li tiam havas pli da sagaceco, tial li estas ja pli saĝa, ol en maldormo."
XLIX. Cu, elvokinte lin, oni povus devigi iun per- sonon diri tion, pri kio li dezirus silenti?
"Mi diris, ke la Spirito havas sian liberan volon, sed povas okazi, ke, kiel Spirito, la persono atribuas malpli da graveco al iaj aferoj, ol en sia ordinara stato; lia konscienco povas tiam paroli pli libere. Cetere, se li ne volas paroli, li ĉiam povas deturniĝi de la tedaĵoj for- irante, ĉar oni ne povas reteni lian Spiriton, kiel oni re- tenus lian korpon.
L. Cu la Spiriton de vivanto iu alia Spirito ne pov- us devigi veni kaj paroli, tiel same, kiel fariĝas kun la liberaj Spiritoj?
"Ce la Spiritoj, ĉu de mortintoj, ĉu de vivantoj, ek- zistas superregado nur kiel sekvo de supereco morala, kaj vi ja komprenas, ke iu Supera Spirito neniam sub- tenas mallojalan maldiskretaĵon."
Rimarko. Ci tiu konfidekspluato estus efektiva malbon- ago, kiu ja nenion donus, ĉar oni ne povas elpreni sekreton al Spirito, kiu volus ĝin gardi, escepte se, instigite de ia sento de justeco, li konfesus tion, kion en aliaj cirkonstancoj li prisilentus.
Unu virino ekvolis per ĉi tiu rimedo scii de unu sia pa- renco, ĉu ties testamento ŝin favoras. La Spirito respondis: "Jes, mia kara nevino, kaj la pruvon pri tio vi baldaŭ havos." Tio estis ja vera, sed post kelke da tagoj la parenco nuligis sian testamenton kaj estis sufiĉe malica, por sciigi ŝin pri tio, tamen ne sciante, ke ŝi lin antaŭe elvokis. Sendube ia instinkta sento instigis lin plenumi la decidon, kiun lia Spirito prenis laŭ la al li farita demando. Estas mallojalaĵo demandi la Spiriton de mortinto aŭ de vivanto pri tio, pri kio oni ne kuraĝus demandi lian personon, kaj tiu mallojalaĵo eĉ ne havas kiel kompenson la rezultaton, kiun oni celas.
LI. Ĉu oni povas elvoki iun Spiriton, kies korpo ankoraŭ kuŝas en la patrina sino?
"Ne; vi ja scias, ke en tiu momento la Spirito trov- iĝas en absoluta perturbostato."
Rimarko. La enkarniĝo elplenumiĝas definitive nur en la momento, kiam la infano ekspiras; sed jam de post la embri- igo la Spiriton, destinitan por animi la infanon, kaptas perturbo, kiu fariĝas ĉiam pli granda laŭmezure kiel proksim- iĝas la naskiĝo kaj kiu prenas al li la memkonscion kaj sekve la kapablon respondi. (Vd. en La Libro de la Spiritoj: "Reveno al la enkorpa vivo; Kuniĝo de animo kun korpo", § 344.)