Jenő Rejtő. La tri korpogardistoj en Afriko
tradukis: László Balázs
U N U A Ĉ A P I T R O
Ĉe la tablo estis reprezentantoj de kvar diversaj nacioj: usona infanteriano, franca subkaporalo, angla mitralisto kaj rusa viandosalato. La infanferiano, la subkaporalo kaj la mitralisto okupis lokon la sur benko, la viandosalato en plado.
Tempo: la sepa horo posttagmeze.
Okazejo: Afriko, Rakhmar, malproksima, kaŝita garnizono en iu oazo de Saharo, kie vivaĉas kelkaj forgesitaj legianoj kaj kelkaj mizeraj araboj.
Personoj: senpersonaj.
Okazas: nenio.
La plej okulfrapa karakterizaĵo de la oazo Rakhmar, ke ĝi estas malpeje okulfrapa, kaj ĝi estas tute ne karakteriza oazo en Afriko.
En ties mezo troviĝas militistejo, ĉirkaŭbarita per argilbrika muro, kiun oni nomas sen ĉiu bazo, nur pro kutimo „fortikaĵo” laŭ la terminologio.
Vi povas imagi la rezistopovon de la „fortikaĵo”, kiun demostras evento, okazinta antaŭ nelonge, kiam la ebria kaporalo piedbatis la muron pro kolero, kaj oni liveris lin grave vunditan en la hispitalon, ĉar iu krenelo falis sur lian kapon.
Tamen oni nomas tiaĵo „fortikaĵo”. Kaj ĝi havas eĉ numeron. Al tiu fortikaĵo apartenis la numero 72 en la vico de la similaj konstruaĵo de Saharo.
Malantaŭ la rondforma muro estis „stabkomandejo” (etaĝa, malgranda domo el krudaj brikoj) kaj du barakoj por la militistoj. En la barakoj estis soldatoj, en la soldatoj estis apatia letargio pro la dormemiga varmego kaj pro la monotone pasantaj tagoj.
Proksimume kvindek palmoj ĉirkaŭas la fortikaĵon, polvokovritaj, langvoraj, duone mortintaj, altaj arboj, kaj kelkaj melankoliaj simioj vegetas en ties supro. Ili volonte transloĝiĝus al pli abundkreskaj pejzaĝoj, sed ili ne scias, kiel ili trafis ĉi tien.
Inter la palmoj troviĝas ok-dek kabanaĉoj, faritaj el koto, nomataj duaroj, kun nekonata celo, ĉar la indiĝenaj dom-posedantoj ne eniras ĝin tra la pordo dum jaroj. Sed ili ne formoviĝas de antaŭ la pordo. Kien iri en la varmega oazo? Aŭ kion fari en la interno de la kabano? Esence nek tio estas klara, kion serĉas tiuj araboj antaŭ la kabano, kie ili sidadas, sed oazo servas ne tiun celon, ke ĝi ĉiudetale konformu al ia logiko.
La indiĝenoj do manĝas, trinkas, domas kaj enuas antaŭ la kabano.
Kial loĝi en la duaro? Enkaviĝinta marmito, kelkaj rompitaj objektoj, putrinta mato kaj aliaj tiaĵoj troviĝas tie sur la ramita terplanko. Krome kelkaj miloj da muŝoj: tiujn ne estas bezonete viziti, kaj la kapro, ĝi elvenos mem malsatiĝinte.
La centro de la oazo Rakhmar estas la Grand-Hotelo. Malsimile al la eŭropaj institutoj, havantaj la saman nomon, la Grand-hotelo en Rakhmar estis aĉa, malgranda budo. Ĝia posedanto estis unuokula rabisto, kiu tiutempe laŭ ties ordo kaj maniero plenumis sian dek jaran punon en malliberejo, poste li ekloĝis ĉi tie kiel hotelisto el la frukto de sia diligenta agado.
Karavanoj, vojaĝantaj al Timbuktu, traveturantaj ĉasgrupoj signifis la grandan enspezon, la du arabaj ĝendarmoj de la oazo kaj la ĉirkaŭ cent persona garnizono la konstantan klientaron.
La Grand-hotelo, kiel ĝia nomo montras, havis la sinjoran iluzion de la monduma vivo en Saharon. Kvankam ĉiuspecaj fiinsektoj traronĝis la duon/colan muron el lignotabuloj, kaj nek la argilkovraĵo, nek la krudaj benkoj memorigis pri samnomaj, eŭropaj institutoj, tamen ĝi havis radioaparaton, preskaŭ en ĉiu dua semajno alvenis novaj gazetoj, kaj Leila, la araba demono, dancis dancojn.
Tiun programeron faris iom nepopulara la publike konta fakto, ke Leila (la araba demono) jam longe tanspasis sian kvindekan jaron. La aĝo kaj la poŝtranĉilo de nervoza indiĝeno postlasis profundajn sulkojn sur ŝia vizaĝo. Tiel Leila (la araba demono) apenaŭ dancis, kaj rileta la amuzon ŝi restriktis sin al tio, ke ŝi batadis tambursimilan muzikinstrumenton, kovritan per ŝamo. Ankaŭ tion nur ĝis tiam, ĝis kiam la firma decido de la gastoj ne devigis ŝin silenti. Tiam ŝi ekkaŭris en malproksiman angulon, kaj ofendite en sia demona sentemo, ŝi malgaje pipfumis. Vespere ŝi helpis bandaĝi la vunditojn.
Ĝenerale legianoj restadis en la Grand-Hotelo, kiuj ludis per ĵetkuboj, trinkis aŭ skribis leteron, kelkiuj faris siajn armil- kaj rimenpurigadon ĉi tie, sed vespere okazis interbatado. Tiu programero ne estis prokrestebla, tiel elpensema legiano, kiu venis ĉi tien kiel profesia pentristo, faris novan ŝildon, kiun la proprietulo lasis sur la pordo.
Jen tio estis skribita sur ĝi:
GRAND-HOTELO
Kvina-hora drinkado de grenbrand
Ĉiuvespere
la sinjora publiko interbatadas
Bonegaj piedoj de seĝoj! Fidinda unua helpo!
Senpaga eniro! Duba eliro!
La tri diversaj nacianoj ĉe la tablo (nekalkulinte la rusan viandosalaton) interkonsiliĝis serioze. Ili sidis tie jam de frua posttagmezo kune, ili parolis tre mallaŭte, kaj kiam la proprietulo iris tien, ili subite eksilentis.
La unuokula rabisto, kiun oni konis laŭ la nomo Brigeron pere de senvalidiĝintaj policaj afiŝoj, li estis tre vanta pro sia kulinara scio kiel drinkejestro, kaj nun li ŝtelumadis, ĉirkaŭ la tri soldatoj, kiuj mendis la viandosalaton. Ĉar vane, la legio estas stranga loko, kie iafoje jam troviĝis ankaŭ sinjoroj, ne estas mirinde, ke ili mendas tiel bongustan manĝaĵon. Sed Brigeron sentis tie, ke li faris sian plenon.
La gastoj esprimis sian rekonon. La viandosalato estis tute bonega, kaj nek tio ŝanĝis la fakton, ke fine ili trovis en ĝi nur apenaŭ uzitan meĉon.
La franco sincere dankis la proprietulon pro la bonega manĝaĵo, kiam li transdonis la petrol-sorban meĉon.
La proprietulo ĝojis pro la laŭdo kaj dankis la meĉon, kiun li jam kredis perdita, kaj vere ne estas facile aĉeti tiaĵon ĉi tie.
— Vi faras la manĝaĵojn tre bongustaj, amiko mia — diris la anglo.
— Sinjoro — respondis Brigeron, la unuokula rabisto modeste, — mi lernis la kuiristan metion ĉe Levin.
Li ofte emfazis tion kaj estis fiera pri tio. Neniu sciis, kie estas la restoraciode tiu fama, eleganta Levin, sed la proprietulo de la Grand-Hotelo diris kun tiel fiera ruĝiĝo, kaj li estis tiel forta homo, ke ili ne kuraĝis demandi pli proksimajn indikojn de li, rilate Levin-on. Supozeble ĉi-okaze lia justa indigno ne konus limon, kaj li vangofrapus la koncernulon. Cetere ĉiu hontis, ke ili ne konis Levin-on, ĉe kiu Brigeron lernis kuiri. Tial ili kondutis tiel, kvazaŭ ili estus konantaj lin.
Iu kaporalo diris jam eĉ tion, kiam li laŭdis la kuiraĵon de la kantino: „Tiaĵon ĝis nun mi manĝis nur ĉe Levin.
Verŝajne estas hontinde ne koni tian restoraciiston, kiu egalas kun la geniaj Ritz aŭ Duvall en sia metio. Do post paso de iom da tempo neniu konsideris dubinda la personon de Levin, kaj ili laŭdis Brigeront-on tiel, ke nek Levin povintus fari tion pli bone…
— Nu do, kara Brigeron, portu al ni botelon da vino, kaj lasu nin solaj.
— Ĉu vi deziras mapon? Ĝi estas farita por precizaj, militistaj celoj, sur ĝi troviĝas la garnizonoj kaj la sezonaj riveroj, ĝi nemalhaveblas okaze de fuĝo — demandis la proprietulo serveme.
— Hm… el kio vi pensas, ke ni volas fuĝi? — demandis tiu, kiu nomiĝis Pittman.
— Kiuj mendas ruĝan vinon kaj konversacia flustrante, tiuj planas fuĝon.
— Ĉu ni ne povas havi alian sekreton?
La drinkejestro montris tra la fenestro kun nepriskribebla grimaco:
— Ĉu ĉi tie?…
Varmega, flava suno bruligis el ekstere. La arbokronoj de la polvokovritaj, malgajaj palmoj pendis kiel svenintaj kapoj, preskaŭ agoniantaj, kiam malgrasa simio ekiris inter ili pigramove, polvopluvo drizelis de sur la velkantaj, glavosimilaj arbofolioj… Ekstere la araboj ruis per siaj ardaj ŝtonoj, ĉar ĉi-tempo ili bakis la kesra-on por la vespermanĝo, de malproksime aŭdiĝas mallonga, trenata komando de la deŝanĝita pikedo.