— Не трэба, Томас, пачакайце! Не ешце яблык! — закрычала яна з адчаем.
— Позна, — развёў рукамі ён. — Я яго ўжо амаль з'еў. Але ў мяне ёсць яшчэ, частуйцеся! — ён дастаў з кішэні яшчэ адзін яблык. — Смачныя!
Яна з пратэстам схавала рукі за спіну. На яе вачах заззялі слёзы.
— Што з вамі? — здзівіўся Томас, ускакваючы на ногі. — Анжаліка? Вы плачаце?
Яна глядзела на яблык, які ўсё яшчэ працягваў ёй Томас, а потым узяла яго і зашпурнула далёка ўніз, туды, у бездань, дзе ядавітыя змеі. Няхай грызуць, калі хочуць. А яна застанецца пры сваім, няхай і неўзаемным, каханні. Відаць, лёс у яе такі — улюбляцца не ў таго ці не тады. Сіндром Анжалікі, так можна было б назваць гэту няўдачлівасць. Але ёсць ужо закон бутэрброда, нават тут яна спазнілася...
Томас паглядзеў яблыку ўслед і шпурнуў туды ж свой агрызак.
— Вы дарма яго выкінулі, нават не пакаштаваўшы. У фрау Апфель цудоўныя яблыкі.
— Фрау Апфель? — разгубілася Анжаліка. I перавяла погляд на яблыню непадалёк. — Дык яблык не з гэтага дрэва?
— На жаль, — развёў рукамі Томас. — Нягледзячы на ўсе мае намаганні, я не знайшоў на гэтым дубе ніводнага яблычка.
Разгубленая Анжаліка падышла бліжэй. Падняла з зямлі жолуд у карычневай шапцы. I доўга глядзела на разное дубовае лісце. Па яе твары ўсё яшчэ цяклі слёзы, але плакала яна зараз з зусім іншай прычыны.
— Магчыма, жалуды тут таксама чароўныя, але яны ўжо сапраўды мне не па зубах, — занадта сур'ёзным голасам сказаў Томас, падыходзячы да яе. — Вас гэта засмучае?
— Страшэнна засмучае, — сказала Анжаліка і ўсміхнулася, таму што пачула развітальны гудок цягніка, які адыходзіў ад станцыі. Сямігадзінны, апошні на сёння. Гэта значыла, што, прынамсі сёння Томас не з'едзе.
— Таксама прыйшлі па яблычак?
Яна рассеяна кіўнула і прагаварыла:
— Вось усе здзівяцца, калі даведаюцца. Падумаць толькі, дуб!
— А можа, не будзем нікому казаць? — прапанаваў Томас. — Навошта адбіраць у безнадзейна закаханых людзей іх апошнюю надзею?
I ён паглядзеў на Анжаліку і яе ружовы шалік, усміхаючыся ласкава і іранічна.
— Я магу параіць безнадзейна закаханым іншыя лекі ад кахання, — сказала Анжаліка збянтэжана. — Радыкальны сродак.
— I што ж я выпусціў у сваіх даследаваннях?
— Лепшыя лекі ад кахання — гэта новае каханне, — сказала Анжаліка, пільна разглядаючы дубовы лісток з парачкай жалудоў на кароткім хвосціку. Як быццам яна менавіта ім, тоўстым i яшчэ зялёным жалудам, паведамляла пра сваё адкрыццё i як быццам не бачыла ўважлівых вачэй Томаса, які падышоў яшчэ бліжэй.
— Якая цікавая гіпотэза, — сказаў Томас сур'ёзна. — Калега, я спадзяюся, за вячэрай вы падзеліцеся са мной падрабязнасцямі вашага дзіўнага адкрыцця?
Ён узяў Анжаліку пад руку, i яны сталі павольна спускацца з тары.