ПРЫГОДЫ МАМАНЦІКА
Маманцік паклікаў маму:
захацеў наведаць краму,
каб купіць там парасон.
Уваліўся ў краму Слон.
I калі ён павярнуўся, —
парасон перавярнуўся,
вентылятар загудзеў...
— Мамачка, я паляцеў!
Цэлы дзень шукала мама,
дзе сынок яе, дзе крама.
Прадавец меў даўні вопыт:
затрубіў Слану
у хобат, —
парасон з нябёсаў строс,
выцер Маманціку нос.
Парасон той — не лавушка
i не цацка на сезон.
Той касмічны парасон
прылажылі мы да вушка:
Маманціку самы раз,
каб схаваць
свой нос
ад нас
i ад ліўня-плывуна,
i няўклюднага Слана.
НАВЫПЕРАДКI
На двары стаіць Мароз.
I навошта мне той крое?
Рвадь не буду стужку.
Дзе мая падушка?
Клікну сон над вушка.
Сніцца ў лесе ляда:
там — алімпіяда.
Пні — баксёры-таўкачы,
з імі дужацца карчы.
Крушацца бар'еры!
А над імі крумкачы:
ў ix секундамеры.
Ох, такое ленш не сніць.
Папрашу ў сястрычкі піць.
Вып'ю мёду кружку.
Смела выбегу на крое.
Трэнер у мяне — Мароз.
Першым мой чырвоны нос
уваткнецца ў стужку.
ПРАБАЧЭННЕ
Мама нам абед гатуе.
Тата поліўку вартуе,
каб не збегла ўпрочкі.
Мы паселі за сталом.
Так ахвотненька жуём,
едакі-сыночкі.
Паабедалі гулякі.
Адышліся без падзякі.
Мама — у маркоце:
— Вінегрэт быў да катлет.
Mo нясмачны наш абед?
Быў удзячны коцік...
.................................
Ціха просім прабачэння:
— Праглынулася з пячэннем
слова «Дзякуй!» Што рабіць?
... Мы цалуем тату, маму
i бяжым хутчэй у краму —
каб марозіва купіць.
СМАЧНАЯ НОЧ
Сонца зайшло.
I неба над хмаркамі
ціхае, беспраменнае.
Сабака маўчыць,
не гаўкае:
думае над пераменамі.
Ночка паспела
нос урасіць, —
i нюх у яго абвостраны:
гладкі месячык
смачнай косткаю
па-над будкай вісіць.
ЗАСТУПНІКІ
Адвакаты — два каты.
Сёння я падсудны:
з'еў дзве міскі смакаты,
не намыў насуды.
Мама:
— Ты як абібок.
На стале аб'едкі.
Частаваў катоў, сынок?
— Мы, каты, не дзеткі.
А пра кухшо што сказаць?
Супчык не халодны.
Даў талеркі аблізаць
ваш сынок галодны.
Рыбін хвост перападзе, —
мы насунем тапкі,
перамыем у вадзе
міскі,
ложкі,
лапкі.
МУРЛЫКА
У кватэры катавасія:
не злавіла ката Васю я.
Беспарадак, мітусня...
Надакучыла гульня,
бо ката фантазія
ўсе куткі аблазіла:
модненькай адзежынай
хоча быць нацешаны.
Донжуан, ці донкіхот
катавасенькі мой кот?
Просіць пад халацікам:
— Дай бярэцік з банцікам!
Фантазёр i абармот,
не супыніш свой факстрот, —
дам падгузнік пад жывот.
Ox, прыціхла катавасія.
Спіць з катом Еўропа, Азія...
He пакрыўджу ката Васю я:
ён мой рыцар,
прынц
i лорд!
(А мур-р-лыча
быццам кот).
СЯБРЫ
Конь стаіць, глядзіць на луг.
Конь — Ката вялікі друг.
Конь Катовіч ціхі, смірны.
Конь Катовіч самы мірны.
I даводзіцца Каню
для Ката спяваць курню.
Кот не падкаваны,
Кот не зацугляны,
Кот вушамі не стрыжэ,
a сядзібу беражэ.
Завядзе Каня ў катух:
будуць
зімаваць
удвух.
Каб не быў хто ў клеці
трэці, —
мышку ў хату
возьмуць дзеці.