Было з ім клопату. Увесь час Ганна толькі і пільнавала, каб не ўлез у дом, не прашмыгнуў на кухню, дзе еў усё ядомае: крупы, муку, не кажучы пра мяса, рыбу ці яйкі. Калі дападаў да мяса, хапаў за цэлае сцягно і спрабаваў валачы. За што, зразумела, атрымліваў лупцоўку. На спіне ў яго нават выраслі гузакі, рыхтык мазалі. Але ніколі пры лупцоўцы не агрызаўся, адчуваў за сабой віну. Кеміў нешта.
4. Пачатак буры
Час ішоў, прайшла восень, адсвяткавалі Каляды, Раздво, Хрышчэнне, і тут пачалі даходзіць страшныя весткі. Адна страшней другой.
Тыя, хто чытаў газеты ці меў сустрэчы з рэдкімі праезджымі з Варшавы, расказвалі, што ў Польшчы абвесцілі рэкруцкі набор, каб апрануць у шэрыя салдацкія шынялі найбольш рэвалюцыйную польскую моладзь. Бралі да войска тых, каго падазравалі ў змове. Моладзь тысячамі ўцякала ў лес. Аднекуль у іх з'явілася зброя, і яны ўваходзілі ў мястэчкі, здзіралі двухгаловыя расейскія арлы і на іх месца прыбівалі шыльды з белым польскім арлом разам з Пагоняй і ўкраінскім архангелам Міхаілам.
Тут, у аддаленым ад сталіц краі, было ціха, мірна, спакойна, і не верылася, што ўсяго некалькі месяцаў назад знайшліся падбухторшчыкі, якія мітрэнжылі людзей, падбівалі на працівенства ўладам. З Менска пісалі, што чыгунка запруджана войскамі, па шляхах этапамі ідуць кавалерыйскія запасныя палкі, казацкія сотні, цягнуць на Польшчу палявую артылерыю, тысячамі ідуць рэзервовыя пехацінцы. У менскіх і адпаведна ва ўсіх губернскіх касцёлах у званы не б'юць і арганы не граюць - у знак нацыянальнай жалобы.
Прайшло яшчэ некалькі тыдняў. Ужо даходзілі чуткі, што ў Польшчы сапраўдная вайна, карныя маскоўскія роты люта распраўляюцца з паўстанцамі. Эўропа салідарызуецца з польскім народам, і Францыя збірае войскі, каб дапамагчы палякам ваяваць супраць расейскага ўзурпатара.
Жыды, якія ездзілі з гандлем да Гдыні, расказвалі, што на ўласныя вочы бачылі мерцвякоў, павешаных на тэлеграфных слупах. Відаць, у Польшчы паўстанне ішло поўным ходам. У доказ сваіх словаў гандляры паказвалі абарваную пашарпаную паперку з польскім арлом, у якой было дакляравана ўцякаць з Варшавы адзінкамі або партыямі, ісці ў бліжэйшыя пушчы і там чакаць наступных загадаў.
Неўзабаве тыя ж гандляры прывязлі і сталі паказваць па мястэчку друкаваны адбітак маніфеста, датаваны 22 студзенем. У ім народы Польшчы, Літвы і Ўкраіны заклікаліся да астатняй бітвы «эўрапейскай цывілізацыі з варварствам Азіі», увесь абшар ад Балтыкі да Чорнага мора паўстанчым урадам абвяшчаўся ў стане вайны, нацыянальнай інсурэкцыі. Акрамя закліку да зброі было абвешчана пра самавызваленне сялян і магчымасць атрымання імі праз рэвалюцыйны ўрад зямлі.
Аканому Ўрбановічу паказаў гэты адбітак з пячаткай арла і Пагоні прыстаў. Ведаў, што за падобны паказ можа атрымаць пачастунак. І не памыліўся. Мала таго, Урбановіч папрасіў прыстава аддаць яму гэты адбітак. Вусаціха насцярожыўся.
- Я заплачу вам за гэты дакумент пяць рублёў, - прашаптаў Урбановіч.
- А... Навошта васпану? - здзівіўся прыстаў.
- Мне? Я спалю яго на вашых вачах.
- Ну што вы, - стаў аднеквацца прыстаў. - Пяць рублёў за гурбачку попелу вялікія грошы. Хопіць і рубля.
Але грошы ўзяў. Прыставу нават было ўсё роўна, ці спаліць аканом паперку з маніфестам, ці не. Прыстаў не сумняваўся, што хутка гэтых друкаваных маніфестаў навязуць з захаду тысячы.
Аканом спаліў паперку і нават расцёр пальцамі попел - каб не засталося і знаку. Ён і ў страшным сне не мог сасніць, як сяляне кінуцца захопліваць найлепшыя землі Манкевіцкай эканоміі. Зрэшты, уявіць гэтае лёгка. Цяжка жыць з такой візіяй.
Што з таго, што палякі паўцякалі ў лясы і распачалі сапраўдную партызанскую, на чэркескі манер, вайну супраць царскіх войскаў? Нават няхай Эўропа дапаможа ім. Але што будзе тут, на балотах Палесся? Над краем завісла падманлівая цішыня, якая прарочыла шмат падзей. Ведаў манкевіцкі аканом, што ёсць даволі гарачых галоваў і сярод тутэйшай шляхты, асабліва сярод маладых. Не хапае толькі іскрынкі, лёгенькага штуршка, каб падняліся і тут бура і навальніца.
5. Апошняя кропля
Інсургенту было ўтульна ў сваёй будачцы, не мёрз, бо гэтая зіма стаяла адліжна-цёплая. На вуліцы, на свежасці аброс чарнавата-шэрай густой поўсцю і толькі цяпер вырабіўся на сапраўднага ваўка. Паджары, нават худзезны, з хвастом, вечна заціснутым паміж нагамі, адным толькі выглядам пужаў гасцей, якія часам завітвалі да аканома. Але асаблівых клопатаў з ім не было - хіба што належала своечасова карміць, каб не ўлез куды і не атрымаў кала ў рэбры.