* * *
Вы сталі лаўрэатам конкурсу
“Чырвоныя гваздзікі!”
Віншую! І дарую гэтыя бяздушныя
цвікі,
Якія заганяюць пад пазногці
савецкія ўлады.
Як Барадуліна “Вочы Вады”
Мяне кранае карціна.
І я крычу:
“Руціна!
Зацягвае, як багна!”
І адчуваю прагна:
цягнуся да сонца,
Што мне зазірнула ў ваконца.
* * *
Маё неба – в-а-л-о-ш-к-і...
І жвавыя думкі-ножкі
Збіраюць кветкі неба –
валошкі.
Верш, напісаны са слоў чалавека,
які нічога не зразумеў.
* * *
Гмахі
дахаў.
Зорак –
норы.
Крок прарока
ў бездань –
Бездар!
Ну, напрарочыў,
сука!
Мука,
Глядзець на такое
“стоя”.
І не вынесці
напасці –
Ўпасці.
Потым прачнуцца
ціха,
Каб не пачула
ліха.
У каноплях схавацца –
разрыдацца.
Працверазець,
Прачнуцца.
Вочы рукой працерці.
І больш не
варухнуцца.
Маўчаць да самае
смерці.
* * *
Маё вока не заўважае ўжо,
што навокал.
Мы бяздумна ўвесь час
адно апісваем кола.
Мы на досвітку плачам:
“Ну, чаму новы дзень нас
цвеліць штодзённым прыходам?”
А на захадзе разам з магчымасцю
самі сыходзім.
І ні сонца святло
не сагрэе,
Ні мароз
не астудзіць,
Покуль ў сэрцы самота,
і спадзеву няма.
Покуль новае нам –
толькі лішняй турботай.
І галоўная несвабода –
у галовах турма.
* * *
Я зачапілася за родную зямлю,
Як якар захлынуўся жвірам.
Яна мяне і я яе кармлю.
Мы кормімся абедзве мірам.
3
Бездапаможныя зоркі ідэй
разбіваюцца аб
неразуменне вачэй.
Як мухі аб шкло ў
цемры начэй.
* * *
Я не забуду ніколі
Таго, чаго не было.
Самае каштоўнае тое,
Што не адбілася.
Тое, што ў верагоднасць
Адно безнадзейна сышло.
Ці белай ноччу скрозь трызну
Нахабна прыснілася.
· · · · · ·
Людзям шкада ілюзорнага,
А не рэальнага.
Самага запаветнага.
Неба зялёнага зорнага.
Кахання стохвальнага.
Ўласнага!
Неверагодна адметнага…
* * *
Мне для зменаў
Хаця б штуршок –
Можна
кароткі электрашок.
Можна
запіску з чужой
планеты.
Можна
пылок з залатой