- Ніхто не мае права адмовіць чалавеку ў апошнім жаданні, - прымаючы тон палоннага, адказаў Тапор.
- Між іншым, - заўважыў ад'ютант, звяртаючыся да Антановіча, - Арліцкі браў цэйхгаўз так, нібыта ўсё жыццё толькі тым і займаўся, што браў цэйхгаўзы.
Студэнтавы вусны скрывіла пагардлівая ўсмешка.
- Мне заўсёды здавалася, што ён у любы момант можа перабегчы ад нас на баль да Беклямішава.
Словы юнака прыглушыў удар грому, але палонны пачуў іх.
- Пане Антановіч, вы згадалі тут імя нашага губернатара. Вам вядома, дзе яго дастойнасць зрабіў сабе кар'еру?
- У паліцыі, - пазіраючы не на Крыніцкага, а некуды ўбок, адазваўся юнак.
- А ці вядома вам, што ў маладыя гады ён маліўся на Фур'е і праходзіў па справе Петрашэўскага?.. Вось што робіць час з гарачымі галовамі...
Студэнт спыніўся насупроць палоннага і паклаў руку на рэвальвер.
- Гэта падобна на здзек... - з пагрозаю прамовіў ён.
- Грамадзянін Антановіч!
- Грамадзянін Тапор? - рэзка павярнуўся на голас студэнт.
- Што яшчэ вы маеце нам паведаміць? - спакойна запытаў Тапор.
- Што... што, нягледзячы ні на што, мы пераможам!
У гэтым хлапчукоўскім выбрыку было нешта настолькі адчайнае і чуллівае, што халодныя камандзіравы вочы пацяплелі.
- Магчыма, - з нечаканай мяккасцю сказаў ён. - Але не тут. Тут у нас нічога не атрымаецца. С'еst une аffаіrе frаmbeе*. Мужыкі вераць у цара і не вераць нам, а без мужыкоў мы - нішто. І ў дадатак паны з Віленскага жонду скасавалі ўсе акты чырвоных. Калі хто-небудзь з гэтых «рэвалюцыянераў» трапіць мне да рук, даю вам слова, павесіць яго на першым прыдатным суку.
* Гіблая справа (франц.).
- У Касы было дваццаць хлопаў, - сказаў Антановіч.
- А дзе яны падзеліся праз два дні? - суха спытаў Тапор.
- Успомніце, - не здаваўся юнак, - як вы чыталі маніфест у царкве і хлопы цалавалі вам рукі...
- А ўвечары таго ж дня папярэдзілі казацкія раз'езды, - сумна ўсміхнуўся камандзір. - Мужыкі хочуць, каб зямля належала ім, а такога паўстання нашы паны баяцца як чорт крыжа. Тут увесь іхні патрыятызм імгненна сходзіць на бзік. Учора яны сплочвалі доўг перад Радзімай тым, што бадзяліся па маёнтках у канфедэратках і падымалі тосты... - Зірнуўшы на худую спіну Антановіча, які па-ранейшаму мераў леснічоўку, ён не скончыў фразу. - А сёння садзяцца і пішуць такія вось лісты.
Тапор выцягнуў з кішэні разарваны канверт.
- Знайшоў у мяху з перахопленай поштай, - растлумачыў ён і з грэбліваю грымасаю пачаў чытаць:
- «Приставу третьего стана Пуцилло К. Е. Вчерашнего дня, возвратившись домой из губернского города Могилева, нашел я у себя там людей, которые разграбили мой дом и, собрав крестьян, объявили им какую-то противозаконную свободу. А за тем покорнейше прошу ваше благородие...» І гэтак далей. Подпіс: «Помещик Август Минкевич».
Студэнт плюнуў у качарэжнік.
- Але ёсць іншыя! - ударыў ён далонню па стале.
- З намі лепшыя людзі імперыі. - Паранены сеў і спусціў з палка ногі. На ягоным непрыгожым твары выступіў румянак.
Палонны павярнуўся да яго і насмешліва сказаў:
- Мяркуючы па вашым вымаўленні, прынамсі, аднаго з гэтых людзей мы маем шчасце бачыць.
- З паўстаннем салідарныя многія мае адназемцы. Вось... - Леваю рукой Сокалаў няўклюдна разгарнуў на калене складзены ў колькі столак пакамечаны аркуш. - Вось... Гэтая адозва хадзіла нядаўна ў Аршанскім гарнізоне.
Палонны як быццам нечаму ўзрадаваўся. Ён падышоў да Сокалава і зазірнуў у паперыну.
- «Солдаты и офицеры, не обагряйте рук своих...» Так-так...
Пад цяжкім позіркам Антановіча Крыніцкі вярнуўся на сваё крэсла, але на твары ў яго засталося незразумелае ажыўленне.
- Маю паведаміць, што мне гэты... дакумент вядомы. Калі вы дазволіце, панове...
Ён скасіўся на Тапара, і той у згодзе нахіліў голаў.
- Дык вось. Месяца паўтара таму да нашага палкоўніка Мухіна заявіліся феерверкер і двое шараговых з дакладна такой пракламацыяй, якую вы, пане студэнт... прабачце, пане інсургент, трымаеце ў руках і якая выклікае ў вас такі імпэт. Толькі не падумайце, што салдаты прыйшлі агітаваць палкоўніка. Яны прыйшлі данесці. Гэта так уласціва людзям, панове. - Палонны ўсміхнуўся нейкаю цьмянай усмешкай. - Яны сказалі, што пракламацыю даў ім на вуліцы разам з залатоўкаю чалавек у белым паўкажушку. Натуральна, залатоўка паспела ўжо бясследна знікнуць.
Палкоўнік даставіў адозву разам з прыкметамі таго чалавека гараднічаму, дарэчы, свайму добраму прыяцелю. Праз яго мы потым і даведаліся пра далейшыя падзеі. За вечар і ноч паліцыя, як і трэба было чакаць, нікога не знайшла, а раніцою гараднічы ўспомніў, што сам бачыў на вуліцы гэтага чалавека ў паўкажушку. Гараднічы нават ведаў яго. Гэта быў... тут, панове, я раблю нотабена... гэта быў нейкі пісар сёмай акругі шляхоў зносін Мечыслаў Савініч, што прыехаў на гасціны з Магілева. А ў Воршы таксама пісарам служыць у казначэйстве ягоны родны брат. Гараднічы выклікае гэтага аршанскага пісара, і той пацвярджае, што ў брата сапраўды ёсць белы паўкажушок. А ўжо праз чвэртку гадзіны (заўважце, панове, колькі часу спатрэбілася чалавеку, каб наважыцца пагубіць другога чалавека), праз чвэртку гадзіны ва ўправу прыбег і сам гэты Мечыслаў Савініч. Прыбег і стаў дапытвацца ў гараднічага, ці не падазрае яго той у зламыснасці. І, між іншым, заявіў, што, калі атрымае пасведчанне, што невінаваты, адкрые сапраўднага злачынцу і ўкажа, дзе яго можна злавіць.