— Значыцца, у той вечар вы сядзелі з Дзятлам Васілём… — паслухаўшы яе, не запытаўся, а як бы паўтарыў Ганніны словы Шабета.
Ганна кіўнула.
— І вы нічога не чакалі, ні пра якіх бандытаў не думалі?.. А яны раптам падышлі і — проста да вас? Так адразу і падышлі! Як ето яны вас так адразу знайшлі?
— Не знаю… Мы там ужэ многа разоў булі…
— Дапусцім, што вас бачылі там не раз. Дапусцім, што на вас накіраваў хто-небудзь, хто хацеў сам застацца ў ценю…
Ганна з палёгкай адгукнулася:
— Я і сама так думала! Хтосьці паказаў, падвёў!.. Чужымі рукамі хацеў за гарачае ўзяцца!..
— Хто ето мог быць?
— Не знаю…
— Загадка… Туман… — задуменна прамовіў міліцыянер. Ён пільна паглядзеў на Ганну. — Е адна здагадка, і вельмі простая. Што Дзяцел Васіль… сам… чакаў іх!
— Ён? Ето дак выдумалі!..
— Ён, можа буць, сам назначыў сустрэчу ім!
Ганна ўскочыла ўражаная, абураная.
— Ён… Яны яго кеб трохі — прыстрэлілі б!.. Кеб яшчэ трохі, канец буў бы яму!.. А вы кажаце!..
— Але ж ён павёў іх?
— Я… не знаю, як і што патом було…
— Вы даўно ведаеце яго?
— Аладкі з зямлі разам ляпілі!.. Хаты ж — рукой падаць!.. — Ганна горача, парывіста дадала: — Няма ў яго нічога з тымі, з нелюдзямі! Я знаю! Паверце!.. Нічога няма!
Яна з непакоем, з надзеяй зірнула на Шабету, чакала, як прысуду, яго слоў. У грудзях яе не гасла спадзяванне — паверыць ёй, паверыць Васілю, бачыць жа, што не маніць яна…
— Ён нязлы… Добры ён…
— Усе добрыя, — недаверліва, непрыхільна прамовіў у адказ Шабета. — З каго толькі бандыты выходзяць…
Ён устаў, сагнутымі пальцамі цвёрда пастукаў па стале, пагрозна закончыў:
— Нічога, я дакапаюся! Выведу на чыстую воду!
Выходзячы ад Шабеты, поўная вялікай трывогі за Васіля, які зноў зрабіўся самым дарагім у свеце, яна раптам на ганку ўбачыла яго самога. Ён сядзеў, нявесела схіліўшы галаву, мусіць, чакаючы сваёй чаргі да міліцыянера. У парыве пяшчоты, спачування, што ў момант залілі ўсю яе, аддаўшыся гэтаму пачуццю, не помнячы нічога, ні аб чым не думаючы, нібы падхопленая хваляй, кінулася да Васіля.
Яна адразу ж абвяла, так няласкава зірнуў насустрач Васіль. Ён хутчэй адвярнуўся насцярожаным тварам і, як чалавек, гатовы на ўсё, рашуча пайшоў у сенцы.
— Са мной так жа само, — прамовіў пасыльны, Руды Андрэй, што курыў каля плота. — Ішоў, сядзеў, та-скаць, усё маўчком… Думае нешто…
— Перажывае…
Ганна ціха сышла з ганка, падалася на вуліцу.
Шабета сустрэў Васіля стоячы за сталом, пільна, хутка аглядваючы. У важкім, як бы непадступным Васілёвым позірку спадылба, з-пад калматых, непаслухмяных пасмаў шорсткіх валасоў, ва ўсёй панурай постаці ў расхрыстанай зрэбнай сарочцы і зрэбных, у рудых плямах твані, штанах Шабета ўлавіў штосьці нядобрае, звераватае.
— Зброя е? — запытаўся Шабета такім тонам, які гаварыў, што жартачкі з ім паганыя.
— Чаго?
— Не дайшло! Зброя — абрэз ці наган — е?
— Няма…
«Твар які, чысто бандыцкі… — мімаволі прайшло ў галаве Шабеты. — Вочы — у такіх нічога не ўбачыш! Як за хмараю… І адно не падобна на другое. Зусім розныя! Як не ў аднаго чалавека. Адно нібы трохі серамяжае, а другое, карае, звераватае, як у воўка…» У яго дзіўна расло недавер'е да гэтага панурага куранёўца.
— А што ў кішэні?
— Асялок…
— Дастань. Пакажы… Стой там!
Шабета пабачыў усяго за сваю службу, усялякіх нечаканасцей, таму стаяў напагатове. Гэта была ўжо прывычка чалавека, які ездзіць адзін і адзін адказвае за ўсё, за ўсе свае ўчынкі ў часам вельмі нечаканых абставінах. Асцярожнасць тут ніколі не лішняя.
У руках у хлопца быў сапраўды звычайны асялок. Шабета загадаў падаць асялок, паклаў яго каля сябе, сеў.
— Нашто прынёс яго?
— Нож вастрыў… Забыўся пакласці…
Шабета знянацку ўдарыў пытаннем:
— Даўно ў лесе буў?
— У якім лесе?
— Не прыдурвайся! У бандзе?
Такая нечаканасць, грубаватасць была яго звычайным прыёмам, калі ён дапытваў падазроных. У такія моманты пільным вачам яго нярэдка многае адкрывалася. Гэты ж куранёвец вокам не міргнуў, толькі яшчэ больш набычыўся.
— Не буў я.
— І не вадзіў іх па начах?
Васіль маўчаў.
— Чаго не адказуваеш?
— Чаго ж… Знаеце ўжэ…
— Знаем. Усё знаем. І я раю не круціць дарэмно. Усё роўна нічога не будзе… Даўно з імі звязан?