Выбрать главу
Sie rufen: Ihr lästert!
Wir wissen es längst. Wir wissen es längst, doch was tuts? Ihr mahlt in den Mühlen des Todes das weiße Mehl der Verheißung, ihr setzet es vor unsern Brüdern und Schwestern —
Wir schwenken das Weißhaar der Zeit.
Ihr mahnt uns: Ihr lästert! Wir wissen es wohl, es komme die Schuld über uns. Es komme die Schuld über uns aller warnenden Zeichen, es komme das gurgelnde Meer, der geharnischte Windstoß der Umkehr, der mitternächtige Tag, es komme, was niemals noch war!
Es komme ein Mensch aus dem Grabe.

Пізно й Глибоко

Зловісно, як золота велемовність, спадає ця ніч. Ми їмо яблука німоти. Ми робимо діло, доручене радше його незгасній зорі. Ми стоїмо серед осені наших лип, як мисляча                                                      червінь знамен. як палаючі гості з півдня. Ми присягаєм новому Христу прах поєднати з прахом, пташок — з мандрівним черевиком, наше серце — зі східцями у воді. Ми присягаємо світу святим присяганням піску, ми присягаємо радо, ми присягаємо гучно з дахів наших снів без видінь і метляємо гривою часу…
Вони мовлять до нас: Ви блазнюєте!
Ми це знаєм віддавна. Ми це знаєм віддавна, та що тут поробиш? Ви мелете в жорнах смерті біле борошно сподівань, ви кладете його перед наших братів і сестер —
Ми метляємо сивою гривою часу.
Ви нам закидаєте: Ви блазнюєте! Ми це знаємо, хай ляже на нас вина. Хай ляже на нас вина усіх осторог, хай нахлине ревуче море, закутий у панцир вітрище повернень, день опівнічний, хай нагряне, чого не було ще ніколи!
Хай устане з могили людина.

Corona

Aus der Hand frißt der Herbst mir sein Blatt:                                                     wir sind Freunde. Wir schälen die Zeit aus den Nüssen und lehren                                                                sie gehn: die Zeit kehrt zurück in die Schale.
Im Spiegel ist Sonntag, im Traum wird geschlafen, der Mund redet wahr.
Mein Aug steigt hinab zum Geschlecht der Geliebten: wir sehen uns an, wir sagen uns Dunkles, wir lieben einander wie Mohn und Gedächtnis, wir schlafen wie Wein in den Muscheln, wie das Meer im Blutstrahl des Mondes.
Wir stehen umschlungen im Fenster, sie sehen uns zu                                                           von der Straße: es ist Zeit, daß man weiß! Es ist Zeit, daß der Stein sich zu blühen bequemt, daß der Unrast ein Herz schlägt. Es ist Zeit, daß es Zeit wird.
Es ist Zeit.

Corona

Осінь ласує в мене з руки своїм листям:                                ми подружилися з нею. Ми вилущуєм час із горіхів і вчимо його                                             знову ходити: Час вертає назад у свою шкаралущу.
В люстерці — неділя, у маренні спиться, уста кажуть правду.
Мій погляд блукає до лона коханої: наші очі стрічаються, ми шепочемо темні слова, ми кохаємось палко, як мак і пам’ять, ми спимо, наче вина у мушлях, як море в кривавому місячнім сяйві.
Ми стоїмо край вікна обійнявшись,                         вони з вулиці нас розглядають: вже час, щоби знати! Вже час, щоб каміння навчилось цвісти, щоб забилося серце в тривозі. Вже час, щоб настав-таки час.
Вже час.

todesfuge

фуґа смерті

Schwarze Milch der Frühe

Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts wir trinken und trinken wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland dein goldenes Haar                                                                               Margarete er schreibt es und tritt vor das Haus und es blitzen die Sterne er pfeift                                                                    seine Rüden herbei er pfeift seine Juden hervor läßt schaufeln ein Grab in der Erde er befiehlt uns spielt auf nun zum Tanz