Jazono loĝis ĉe la kentaŭroj en kaverno kaj hardigis sin en la montoj kaj arbaroj. Li ekzercis siajn forton kaj lerton pri luktado, kurado kaj pafado de la arko kaj la kentaŭro enkondukis lin en la instruon de l' saĝo. Tiel li fariĝis korpe kaj spirite forta. Kiam li fariĝis dudekjara, li
forlasis la montojn kaj iris al reĝo Pelio por postuli de li la tronon, kiun tiu perforte rabis de la patro. Esono tiam estis jam morta.
Sur la vojo en la urbon li venis al tre ŝvelinta rivero. Ĉe la bordo sidis maljunulino kun ĝibo, kiu lamentadis kaj petis lin: „Aĥ, kara migranto, estu tiel bona kaj portu min trans la riveron! Vi estas juna kaj forta, sed mi estas olda kaj disrompiĝema."
Jazono pro kompato prenis la maljunulinon sur siajn brakojn kaj portis ŝin transen. Ĉe la bordo li sinkis per piedo profunde en la ŝlimon. Nur sur la firma tero li rimarkis, ke li perdis ŝuon. Sed li ne volis halti por serĉi la ŝuon kaj rapidis al la urbo. Vane li ĉirkaŭrigardis pro la maljunulino. Ŝi malaperis. Li ne sciis, ke la maljunulino estas la diino Hera, la edzino de la diopatro Zeŭso. Ŝi transformiĝis por kontroli, ĉu Jazono havas bonan koron. La bonkora junulo plaĉis al Hera, kaj de tiam ŝi protektis lin sur ĉiuj vojoj.
Kun nur unu ŝuo surpiede, vualita en pantera felo kaj kun du lancoj ĉemane Jazono venis en la urbon. Ĉe la
foirplaco li vidis aron de homoj. Oni pretigis feston por honori la dion Pozidono. Ekrigardante la alte kreskintan heroon kun la aspekto de juna dio, ili opiniis, ke unu el la senmortemuloj venis al la festo. Nur Pelio ektimis. Li rimarkis, ke la fremdulo havas nur unu ŝuon. Li rememoris malnovan profetaĵon. Ĝi avertis lin pri viro kun nur unu ŝuo, ĉar tiu viro pereigos lin.
Ruze li kaŝis sian teruriĝon kaj demandis: „Kiu vi estas, fremdulo, kaj kiun vi serĉas en nia urbo?"
„Mi estas la filo de Esono", diris Jazono, „kaj venas al vi, reĝo. Mi ne volas forpreni la trezorojn, kiuj apartenis al mia patro, sed mi volas peti vin, ke vi transdonu la tronon, kiu laŭrajte estu por mi. "
„Volonte mi cedas al via deziro", respondis Pelio sen cerbumo, „vi devas plenumi al mi nur unu peton. Mi farus tion mem, se mi ne estus tiom aĝa. Ĉiunokte aperas al mi la ombro de mia duonfrato Frikso kaj postulas de mi, ke mi vojaĝu al Kolĉido al reĝo Eeto kaj portu la oran ŝaffelon al Grekio. Lia animo - tiel diras Frikso - trovos pacon nur tiam, kiam la ora ŝaffelo estos reveninta en la hejmlandon. Iru kaj portu ĝin al mi. Vi famiĝos kaj la morta Frikso en la tombo trovos pacon. Tuj kiam vi estos reveninta kun la ora ŝaffelo, mi cedos al vi la tronon kaj la regadon."
Jazono konsentis. Li ne sciis, kia danĝera aventuro atendos lin. Pelio subridetis por si pri la helpopreteco de Jazono kaj li ne dubis pri tio, ke la nebonvena trona aspiranto pereos dum la veturo al Kolĉido.
Jazono sendis heroldojn en ĉiujn angulojn de Grekio por alvoki kunveturi la plej grandajn heroojn de Grekio por la ora ŝaffelo. La plej kuraĝaj viroj kolektiĝis ĉirkaŭ Jazono. Ankaŭ Heraklo kaj Tezeo estis inter ili kaj ankaŭ ne mankis la kantisto Orfeo. Sperta konstrumastro ĉarpentis firman ŝipon por la herooj. Ili nomis ĝin laŭ Argo, kaj sin mem ili nomiĝis argonaŭtoj.
Antaŭ la ekveturo ili oferis solene al Pozidono kaj al ĉiuj maraj dioj. Post la oferado ili grimpis sur la ŝipon. Kvindek remistoj ekremis per sia tuta forto kaj baldaŭ ili havis la havenon malantaŭ la dorsoj.
Ili velis tra nekonataj maroj, preter nekonataj landoj kaj insuloj. Ĉe favora vento ili hisis la velojn kaj la ŝipo fluge rapide veturis antaŭen. Ĉe senventeco ili remis pene kaj la ŝvito fluis de iliaj fruntoj. La fremda maro estis plena de danĝeroj. Fulmotondroj kaj ŝtormoj reĵetis la ŝipon. Ili vojeraris enmeze de pluvelverŝiĝoj, tondrado kaj fulmado . Malicaj gigantoj setlantaj ĉe la bordoj de la insuloj ĵetis rokajn blokojn al la ŝipo tiel, ke la ondoj surverŝiĝis ŝipe sur la ferdekon.
Sed la diino Hera protektis Jazonon. Ŝia helpo, la aŭdaco de la herooj kaj la sagoj de Heraklo superfortis ĉiujn danĝerojn. Sed la fortega Heraklo baldaŭ forlasis la argonaŭtojn. Iam ili paŝis sur firman teron, kaj tie la amiko de Heraklo malaperis en la arbaro; Heraklo serĉis lin kaj ne revenis. Diopatro Zeŭso forvokis lin por aliaj taskoj.
Dum longa tempo velis la ŝipo, kaj la lando de la ora ŝaffelo ankoraŭ estis malproksima. La suno ardis, la argonaŭtoj suferis pro soifo kaj sur la ŝipo ne plu estis trinkakvo. Tial ili albordiĝis ĉe la sekva bordo. La bordo estis rokeca kaj neregalema. Kelkaj el ili serĉis fonton.
Dum ili portis trinkakvon sur la ŝipon kaj haste trinkis, proksimiĝis al la herooj malĝoja skeleteca figuro. Blinda maljunulo ŝanceliĝis inter la rokoj kaj tenis bastonon en malforta mano. Ĉe la bordo li renversiĝis tute lacigite. La argonaŭtoj alsaltis kaj helpis lin leviĝi.
„Mi estas Fineo", diris la maljunulo mallaŭte per tremanta voĉo, „la dioj donis al mi la kapablon diveni, sed mi misuzis tiun kapablon. Rigardu min. Tiel punas la nemortemuloj. La venĝodiino prenis mian vidkapablon, kaj ĉiutage ŝi sendas al mi harpiojn, kiuj ŝiras la manĝon for de mia buŝo. Eble vi savos min de mia sufero kaj liberigos min de la eterna malsato. Laŭ la diro de malnova profetaĵo ĉi tie albordiĝos ŝipo, kiu alportos la savon de mia turmento."
La argonaŭtoj jam antaŭe aŭdis pri la terura sorto de la reĝo Fineo. En la tuta Grekio la kantistoj kantis pri li. Volonte ili promesis helpi al li. Ili plenigis teleron per rostaĵo kaj transdonis la manĝon al li por ke li satiĝu. Sed apenaŭ la maljunulo sidiĝis kaj volis enbuŝigi mordaĵon, eksusuris en la aero la flugiloj de la harpioj, jen abomenindaj birdoj kun maljunulinaj kapoj kaj vulturaj korpoj. Per kurbigitaj ungegoj ili prenis la manĝon de la maljunulo kaj forŝiris ĝin de lia buŝo. La argonaŭtoj kriĉis, sed la harpioj ne lasis fortimigi sin. Nur kiam la herooj eltiris siajn glavojn, la harpioj, ektimigitaj de la brilaj klingoj, forflugis kaj neniam plu revenis.
Nun la argonaŭtoj fortigis la maljunulon per nova manĝo.
Avide Fineo voris tion, kion ili antaŭmetis al li kaj dankis laŭte al siaj liberigintoj. Por pagi ilin, li diris al ili, kio atendos ilin, kaj donis al ili konsilojn por la vojaĝo.
„Vi drivos al du gigantaj rokoj", li parolis, „ili estas nomataj Simplegadoj. Tiuj rokoj ne sidas firme en la mara grundo, sed drivas sur la maro kaj denove kaj denove kunpuŝiĝas. Ili frakase muelus vin kiel grenerojn. Antaŭ ol vi traveturos inter ili lasu flugi kolombon. Tuj kiam la kolombo ekflugos, prenu la remilojn kaj rapide traveturu inter la rokoj. Poste turnu vin orienten. Tie troviĝas Kolĉido, la lando de la ora ŝaffelo. La palacon de Eeto vi facile rekonos. Ĝi havas multajn turojn, proksime de la burgo estas bosko dediĉita al la milita dio Areso. Kaj en la bosko gardas neniam dormanta drako la oran
ŝaffelon. Via tasko estas malfacila, sed vi havas la diinon Hera ĉe via flanko, kaj en la okazo de nepra bezono, la diino de l' amo, Afrodito, helpos al vi."
La maljunulo silentiĝis kaj liaj blindaj okuloj fikse rigardis malproksimen, kvazaŭ li vidus je la horizonto la turojn de la burgo de Eeto kaj la boskon, super kiu ŝvebas en lazura aero la ora brilo de la mirakla ŝaffelo.
La argonaŭtoj adiaŭis Fineon kaj grimpis senpacience sur sian ŝipon. Per fortaj remilbatoj ili proksimiĝis al la lando de Eeto.