Kiam li paŝis en la leona felo en la palacon de Mikeno, falis de Eŭristeo la trinkpokalo pro teruriĝo elmane.
„La leono, la leono!" li kriis kaj fuĝis rapidege el la halo kvazaŭ starus antaŭ li la vivanta leono de Nemeo. „Fermu la halopordojn", li kriis al la servistoj, „tie ĝi staras kaj malfermegas la faŭkon!" Li stumblis sur la ŝtuparo malsupren en la kelon, li kaŝiĝis en barelo kaj fermis super si la kovrilon. Daŭris longan tempon ĝis li fidis al la servistoj, ke la leono efektive estas morta, kaj ke Heraklo alportis nur la felon de ĝi. Nur tiam li ekkuraĝiĝis, levis la
kovrilon kaj montris al la servistoj sian palan terurigitan vizaĝon. Li grimpis el la barelo kaj ordonis: „Heraklo ne plu havu la permeson iri en la kastelon. Mi sendos al li miajn komisiojn pere de servisto."
Heraklo ridis elkore pri la timo de la reĝo kaj retenis la leonan felon, ĝi protektis lin dum lia tuta vivo kiel la plej firma kiraso.
Ankoraŭ li ne ripozis de la eksurso, jen jam alvenis la heroldo de la reĝo kaj deklaris: „La reĝo ordonas al vi, Heraklo, mortigi la hidron, kiu dezertigas la regionon ĉirkaŭ la urbo Lerno."
Al Heraklo ne restis io alia krom survojiĝi. La hidro estis terura drako, serpento kun naŭ kapoj, el kiuj la meza estis nemortema. Ne malproksime de Lerno la heroo renkontis junan paŝtiston.
„He, amiko", li vokis al la paŝtisto, „montru al mi la vojon al la hidro. Mi volas mortigi ĝin." „Mi ne konsilus tion al vi", vokis la paŝtisto, „la hidro sufokis mian tutan ŝafgregon kaj mian fraton ĝi tiris en marĉon. Ĝin povus venki nur Heraklo."
„Mi estas Heraklo", respondis la heroo, „kaj mi mortigos la drakon."
Eksciinte, ke la migranto estas Heraklo, vekiĝis ankaŭ en la paŝtisto la kuraĝo, kaj li kondukis la heroon al la rando de la marĉo, en kiu la hidro havis sian kavernon. Heraklo pafis brulantajn sagojn en la kavernon tiom longe, ĝis la monstro montriĝis en la taga lumo. Kun snufado kaj siblado ĝi elrampis, kaj ĝiaj naŭ supren etenditaj koloj ŝanceliĝis super la marĉo.
La heroo svingis sian glavon kaj komencis detranĉi unu kapon post la alia de la hidro. Ĝi estis vana laboro. Por ĉiu detranĉita kapo tuj postkreskis du novaj. Grandega mara kancero alrampis kaj helpis la hidron. Ĝi enfermis la brakojn de Heraklo. La heroo frakasis la kanceron per la klabo kaj vokis la paŝtiston, ke li alportu brulantajn lignerojn al li. La kuraĝa paŝtisto alportis branĉojn, ekbruligis kaj transdonis ilin al la batalanta Heraklo. Tiu detranĉadis la kapojn de la hidro kaj tuŝadis per la flamo la vundojn. Sur la bruligita loko ne plu kreskis kapo. Tiel li sukcesis neniigi ĉiujn naŭ kapojn. La nemorteman kapon li enfosis kaj rulis ŝtonon sur ĝin. La tuta marĉo plenigis sin per la nigra venena sango de la hidro. Heraklo trempis siajn sagojn en la sangon. Kiu poste estis trafita de tia sago estis tuj morta.
Tiam Heraklo adiauis sin de la paŝtisto kaj revenis al Mikeno. Li sciigis al Eŭristeo, ke li plenumis sian taskon. Sed Eŭristeo jam sciis tion. La sciigo pri la ago de Heraklo jam disvastiĝis en la tuta Grekio.
Amarigite pripensis la reĝo, kiun taskon li ankoraŭ povus meti al Heraklo.
Li sendis Heraklon en la montaron kun la komisio, ke li havigu al li la apron, kiu dezertigadis la kampojn de la kamparanoj en la valo. Kaj Heraklo portis la vivantan apron sur la dorso al Mikeno. La reĝo eksendis lin al la cervino de la diino Artemiso. Kaj Heraklo kondukis la belegan beston kun la ora kornaro al la reĝa palaco. La reĝo komisiis Heraklon forpeli la stimfalajn birdojn el
Grekio. Tiuj havis ferajn ungegojn kaj bekojn kaj povis pafi siajn ŝtale durajn plumojn kiel sagojn. Sed Heraklo forpelis la stimfalajn birdojn el Grekio.
„Mi metas al Heraklo tro facilajn taskojn", diris la reĝo al si mem. „Iujn bestojn mortigi aŭ kapti, tio estas ebla, eĉ se ili estas miraklaj bestoj. Mi devas elpensi taskon, kiu ne estas plenumebla kaj kiu ridindigos Heraklon."
Li sendis la serviston al Heraklo kun la sekva komisio: „Iru al la reĝo Aŭgio kaj purigu dum ununura tago liajn stalojn."
Aŭgio havis trimilkapan brutaron kaj kiam li aŭdis, kial Heraklo venis al li, li ridis.
„Se vi plenumos la taskon dum unu tago purigi la stalon, mi volonte donos al vi tricent bestojn el mia grego", li diris al la heroo. Li opiniis, ke Heraklo neniel povos plenumi tiun taskon.
Heraklo ne hezitis kaj iris tuj por rigardi la gregon de la reĝo. Aŭgio tenis sian brutaron enfermitan malantaŭ
granda muro kaj ne purigis siajn grandegajn stalojn jam dum jaroj. La heroo atente rigardis ĉion kaj pelis la bovojn el la staloj. Poste li ŝiris planken parton de la muroj kaj kondukis akvon el du proksimaj riveroj en la stalojn. La malpuran fluon li elkondukis tra la pordego kaj rekondukis ĝin en la originajn riverujojn. Tiel li purigis la stalojn sen uzi iun ilaron aŭ eĉ nur malpurigi sin.
Reĝo Aŭgio ne fidis al siaj okuloj, kiam li vidis vespere la purajn stalojn. Sed li rifuzis al Heraklo la promesitan donacon.
Eŭristeo estis konvinkita, ke Heraklo ĉifoje ne plenumos la komisiitan laboron. Sed Heraklo staris antaŭ la palaco de Mikeno kun plenumita komisio kaj atendis novan.
La konfuzita reĝo Eŭristeo ne havis alian ideon ol sendi Heraklon al Kreto, por ke li konduku la sovaĝan taŭron al li. La heroo kondukis ankaŭ la sovaĝan taŭron al Mikeno. Eŭristeo elsendis lin por la furiozaj ĉevalinoj de Diomedo, kiuj nutris sin de la viando de homoj. Kaj kiam Heraklo revenis ankaŭ kun ili vivanta kaj sana, ĝemis Eŭristeo. Li ne plu havis ideon pri nova tasko. Jen ĉirkaŭbrakis lin filino kaj diris: „Vi elsendas Heraklon ĉiam nur pro bestaĉoj. Elsendu lin foje por io bela! Kiel volonte mi havus la zonon de la amazona reĝino! Ĝi estas laŭdire pli belega ol la plej multekostaj zonoj, kiujn oni faras ĉe ni en Mikeno. Heraklo transdonu ĝin al mi. Kaj tio estas tre malfacila tasko." La reĝo ĝojis pri tiu konsilo kaj ordonis al Heraklo, ke li iru al la amazonoj por preni la valorplenan zonon.
La amazonoj estis tribo de militistinoj. La novnaskitajn knabojn ili elmetis kaj plenkreskigis nur la knabinojn. Ili ne lernis teksi kaj kuiri, sed rajdi kaj skermi. Heraklo divenis, ke la batalo kontraŭ ili ne estos facila.
Eŭristeo ankaŭ ĉifoje deziris la pereon al Heraklo. Sed la reĝina filino elkore deziris, ke Heraklo revenu kun la zono. Ŝi bonŝancis. Post malfacilaj bataloj Heraklo fariĝis la posedanto de la valorplena zono kaj portis ĝin al la reĝo Eŭristeo.
„Nun ankoraŭ restas nur la deka tasko", lamentis la reĝo kaj decidis forsendi Heraklon kiel eble plej malproksimen. „Li konduku la gregon de la giganto Geriono al mi", li ekpensis. „Geriono havas tri korpojn, ses brakojn kaj ses gambojn kaj lia grego estas gardata de sovaĝa dukapa hundo." Li alvokis sian heroldon kaj sciigis al Heraklo sian ordonon.
La lando, en kiu paŝtis sin la grego de Geriono, troviĝis malproksime okcidente. Heraklo devis veturi trans maron kaj trairi dezerton. Post longa vojaĝo li alvenis en Afriko. Tie vivis la giganto Anteo, filo de patrino Tero. Kiam li ekvidis Heraklon li iris renkonte al li.
„Haltu, migranto", vokis Anteo al la heroo. „Mi permesas al neniu preteriri min en la direkto de okcidento, se tiu ne luktis kontraŭ mi."
Heraklo vidis, ke li ne povas eviti la giganton. Li do akceptis la luktadon. Ambaŭ, la giganto kaj la heroo, provis surdorsigi la alian. La tero sub iliaj piedoj tondris, ili spirkraĉis kaj iliaj fruntoj trembrilis pro ŝvito, sed neniu el ili venkis. Ĉiufoje, kiam Heraklo sukcesis surterigi Anteon, la giganto gajnis novajn fortojn kaj lude facile deskuis la heroon. Tio okazis, ĉar patrino Tero enfluigis novan forton al sia filo. Heraklo ekkonis, ke tiom longe, kiom la giganto tuŝas la teron, li estas nevenkebla. Tial li kaptis Anteon ĉe la koksoj kaj levis lin supren kaj sufokis lin en la aero.
Post la venko de la lukto tramigris Heraklo la elsekigitan afrikan kontinenton kaj atingis la bordon ĉe markolo, kiun ni nomas nun la Gibraltara markolo. Ĉe ambaŭ flankoj de la markolo li starigis memore al sia vojaĝo du gigantajn ŝtonkolonojn. La malnovaj grekoj nomis ilin la kolonoj de Heraklo. En tiu regiono la suno ardis neelteneble, ĝi brulvundis la haŭton, kaj antaŭ Heraklo estis ankoraŭ longa vojo. Jen la sunodio Helios ekkompatis la turmentatan heroon. Li pruntedonis al li sian ŝipeton, en kiu li ĉiunokte veturis de okcidento al oriento por poste denove grimpi en la sunoĉaron kaj veturi kun la nova tago supren en la ĉielon. En la ŝipeto Heraklo rapide atingis la landon de la giganto Geriono.