Perseo deturniĝis de la malĝojiga ŝtonpejzaĝo kaj rigardis sur sian radiantan ŝildon. En ĝi li vidis la saman
malĝojigan bildon kaj post certa tempo aperis ankaŭ la gorgonoj. Ili dormis ĉe la rando de spegule glata lago. La teruraj kapoj de la gorgonoj kun hararaj tufoj el serpentoj anstataŭ hararo disvastigis eĉ dum la dormo teruron.
„Ne hezitu", parolis mallaŭte kaj kuraĝige la diino Atena al li, „la meza el la gorgonoj estas Meduzo."
Perseo flugis malsupren al la dormantaj monstroj. La serpentoj sur iliaj kapoj siblis. Ili flaris la enpenentrinton.
Perseo rigardis en la spegulon de sia ŝildo kaj celis Meduzon. Li levis la akran serpon kaj detranĉis la kapon de Meduzo per unu tranĉo. El la gorĝo de Meduzo saltis la flugilita ĉevalo Pegazo, ĝi batis per la flugiloj kaj la vosto kaj malaperis antaŭ la suprizita Perseo en la nuboj.
Nun Perseo devis forporti la kapon de Meduzo. La kapo estis tiel granda, ke Perseo dubis, ĉu ĝi trovos lokon en la sako, eĉ kvankam ĝi estis sako sorĉa. Sed la sako akceptis la ŝarĝon kvazaŭ ĝi estus ŝtoneto el siliko kaj ĝi restis tiom facila kvazaŭ ĝi estus plu malplena. Perseo leviĝis helpe de siaj flugilŝuoj en la aeron kaj forflugis.
La susurado vekis la du aliajn senmortemajn gorgonojn. Ili rigardis supren kaj ekvidis la mortan fratinon kaj ekkoleriĝis. Ili disetendis siajn drakoflugilojn, cirklis super la lago kaj serĉis la kulpinton. La serpentoj sur iliaj kapoj baraktiĝis kaj kliniĝis minace. Sed por Perseo ili restis nedanĝeraj. Li estis nevidebla, ĉar li surhavis la kaŝan kaskon. Vane la koleraj gorgonoj rastis la aeron. Perseo fuĝis de ili.
Li flugis kaj jam ĝojis, kiel li surprizos la patrinon kaj la reĝon. Per siaj flugilitaj ŝuoj li baldaŭ estos hejme. Subite leviĝis ŝtormvento, ekkaptis la flugantan Perseon kaj forportis ĝin en mala direkto. Perseo batalis kontraŭ la vento, sed tiu estis pli forta ol li. Li blovis lin ĝis Afriko.
La lacigita Perseo sidiĝis sur herbejon. Liaj okuloj brulis de la vento, kaj la tuta korpo doloris. Volonte li ripozus.
„Kion vi faras ĉi tie?" eksonis super li tondra voĉo. Ĉe la arbara rando staris la potenca giganto Atlaso kaj liaj piedoj fosiĝis profunde en la teron.
„Lasu min ĉi tie", petis la lacigita Perseo, „mi volas iom ripozi kaj poste flugi plu."
„Do, iru tien, de kie vi venis", kriis Atlaso. Misfideme li observis Perseon. „Eble vi celas la orajn pomojn, kiu sciu? Rapide foriĝu!"
Perseo koleriĝis kaj vokis: „Tia kara gastamikeco meritas donacon! Li turniĝis flanken kaj tiris el la sako kapon de Meduzo.
Apenaŭ ekvidis Atlaso la teruran kapon de Meduzo, li transformiĝis en rokan montaron. Liaj barbo kaj hararo kroĉiĝis al la montaj deklivoj kiel arbaroj kaj veproj. La monto kreskis pli kaj pli alten ĝis lia kresto tuŝis la ĉielon. Ankoraŭ hodiaŭ en Afriko troviĝas montaro, kiu havas la nomon Atlaso.
Perseo kaŝis la kapon de Meduzo en la sako, sternis sin sur la herbejo kaj ekdormis. Li dormis la profundan dormon de la herooj ĝis la radiantaj briloj de la suno de l' varmega Afriko vekis lin. Apenaŭ spireto de aero moviĝis kaj Perseo esperis revidi ankoraŭ je la sama tago sian patrinon. Li daŭrigis sian aervojaĝon. Dum li flugis super la lando, gutis el la kapo de Meduzo sangaj gutoj, penetris tra la sako kaj falis teren. Apenaŭ ili tuŝis la teron, ili ŝanĝiĝis en venenajn serpentojn. De tiam en Afriko vivas tiom da danĝeraj serpentoj.
Li jam flugis longan distancon, kiam li vidis sub si amason da homoj. Ĉiuj forkuris de la mara bordo, kvazaŭ ili fuĝus de tertremo. Perseo ŝvebis malsupren, miksiĝis en la hastantan amason de homoj kaj demandis kial kaj kien ili kuras.
„Malfeliĉo trafis nian landon", konfidis la plagataj homoj al Perseo. „Nia reĝino Kasiopejo fanfaronis esti pli bela ol ĉiuj nimfoj de la maro. La kolerigita dio Pozidono punis la tutan regnon pro tio. Ĉiutage elgrimpas de la maro terura monstro. Ĝi neniigas niajn gregojn kaj voras homojn. Hodiaŭ oni oferu la reĝinan filinon Andromedo. Oni jam kondukis ŝin al roko ĉe la bordo. Ni akompanis ŝin, sed nun ni forkuras por ne devi rigardi ŝian pereon. La monstro estas tuj aperonta el la maro."
Aŭdante tion, Perseo kuris al la bordo kaj leviĝis super la maron. Ĉe klifo Andromedo staris katenita. Kaj ĉe la fino de sablobenko staris ŝiaj reĝaj gepatroj. La reĝo kaj la reĝino ne povis disiĝi de sia amata filino.
Subite la maro ekŝaŭmis kaj komencis boli. Grandega monstro leviĝis de la mara grundo, disigis la ondojn kaj montris al Perseo sian skvaman glitigan korpon. Andromedo ekkriis, kaj ŝiaj desperaj gepatroj komencis laŭte lamenti. La monstro ŝovis ŝaŭman ondon antaŭ si antaŭen kaj naĝis al la klifo, kie Andromedo terurigite kovris siajn okulojn per blankaj manoj.
Perseo ŝvebis malsupren al la monstro kaj tiu provis kolere kapti ties ombron, kiu falis sur la akvon. Jen jam la glavo de Perseo estis puŝita en la korpon de la giganta marserpento. La monstro saltis el la akvo alte supren, sed Perseo per siaj flugilaj ŝuoj evitis flanken. Denove kaj denove Perseo puŝis la glavon en ĝin, ĝis la sango de la monstro kolorigis la maron ruĝa. La serpento baraktis kaj defendis sin. La glavobatoj de Perseo ŝajne ne povis damaĝi al ĝi, la ekimozaj okuloj de la monstro persekutis ĉiun movadon de la heroo. Tiuj okuloj memoris Perseon pri Meduzo. Rapide li tiris la kapon de Meduzo el la sako kaj montris ĝin al la monstro.
Jen la giganta serpento tranformiĝis en ŝtonon kaj la maro glutis ĝin. Vortico kruta kaj profunda montris la lokon, kien la monstro sinkis surgrunde de la maro.
Andromedo forprenis la manojn de la vizaĝo. Kaj por Perseo estis tio, kvazaŭ ekbrilus la matena ruĝo post ŝtorma nokto.
Li metis la sakon kun la kapo de Meduzo, la protektŝildon kaj la glavon sur la bordon kaj rapidis al la junulino por liberigi ŝin de la katenoj. Li ankoraŭ neniam vidis pli belan inon.
Jam proksimiĝis la reĝo kaj la reĝino kaj dankis al la kuraĝa Perseo: „Deziru al vi oron, arĝenton kaj juvelojn, tiom da, kiom vi volas", diris la reĝo.
„Mi donos al vi ĉion, kion vi postulas, ankaŭ sklavojn kaj ĉevalojn el nobla deveno."
„Pli prefere ol oro, arĝento kaj valorŝtonoj", respondis Perseo, „estus por mi, reĝo, via filino Andromedo. Permesu al mi edzinigi ŝin, se ŝi deziras tion."
Al Andromedo plaĉis la juna heroo kaj ŝi konsentis kun ĝojo.
„Mi ĝojas", diris la reĝo, „ke tia kuraĝa viro volas edzinigi mian filinon. Kiel triopo kaj plena de malĝojo ni venis, sed kiel kvaropo kaj plenaj de ĝojo ni reiros en la burgon."
Perseo levis siajn armilojn kaj la sakon kaj miris. La plantoj kaj branĉoj, sur kiuj kuŝis la sako kun la kapo de Meduzo, ŝanĝiĝis en ŝtonecajn koralojn. Kaj kelkaj, kiuj estis tuŝitaj de la meduza sango koloriĝis ruĝaj. La koraloj komencis kreski kaj la maraj nimfoj pliigis la miraklon sub la akvosurfaco.
En la maraj profundoj kreskis koralaj arbustaĵoj.
Perseo iris kun la reĝo, la reĝino kaj Andromedo en la burgon kaj tie oni festis pompan geedziĝon. La reĝo havigis al la popolo festmanĝon kaj tiu, kiu venis en la urbon, trovis plenan tablon kaj povis manĝi kaj trinki laŭplaĉe.
En la burgo bankedis la plej elstaraj nobeloj kun la reĝo kaj la reĝino kaj en ilia mezo sidis la feliĉa Perseo kun Andromedo. Gaje tintiladis la arĝentaj pokaloj, la domo odoris laŭ incenso kaj floroj kaj la sonado de liroj plenigis la ĉambrojn. Sed meze de la gaja babilado, ridado kaj kantado subite miksiĝis el la direkto de la korto armila tintado, bruo kaj batalkrioj.
En la festenan halon sturmis, sekvata de militistaro, la pli frua amiko de Andromedo, Fineo.
Li iam petis edzinigi Andromedon, sed kiam minacis ŝin la pereo, li ne protektis ŝin kontraŭ la monstro.
Nun li staris kun levita lanco antaŭ Perseo kaj kriis: „Mi venas por venĝi la rabon de Andromedo! Mi estas ŝia ĝusta fianĉo!"
Per kiel eble plej granda forto li ĵetis la lancon, sed ne trafis Perseon, kaj la lanco boris sin en kusenon. Tio estis la signo por la batalkomenco. La militistoj de Fineo komencis kruelan sangoverŝiĝon, ili ĉirkaŭis Perseon kun sia supereca forto kaj urĝis lin al la muro. Kuraĝe Perseo defendis sin kontraŭ la malamikoj per sia glavo ĝis la armilo ĉe lia mano fariĝis varmega. Kiam li vidis, ke minacis lin malvenko, li kriis: „Kiu estas mia amiko, tiu forturniĝu!" Kaj poste li tiris la kapon de Meduzo el la sako. Li etendis ĝin al la malamikoj kaj mem forturnis la kapon. Per unu fojo la adeptoj de Fineo rigidiĝis.