La reĝa filino foriĝis kun sia sekvantaro post la urbomuroj. Odiseo elvenis de la tremola bosko kaj iris rekte en la urbon. Diino Atena vualis lin en nebulon por ke la fajakoj ne vidu kaj retenu lin. Ŝi mem transformiĝis en junan knabinon kaj kondukis lin en la palacon de la reĝo Alkinoo.
Mirigite reĝo Odiseo rigardis la brilan reĝan burgon. Ties muroj estis kovritaj per bronzo kaj la pordoj ornamitaj per oro. Je ambaŭ flankoj de la enirejo staris hundoj el oro kaj arĝento. Ĉirkaŭ la palaco etendiĝis majesta ĝardeno plena de sukaj piroj, figoj, pomoj kaj grapoloj. La fruktoj de tiuj arboj neniam fariĝis nemanĝeblaj kaj la branĉoj portis fruktojn dum la tuta jaro.
En la festena halo de la palaco sidis ĝuste la plej noblaj el la fajakoj kun la reĝo ĉe festmanĝo. Odiseo atingis nevidite la reĝan paron. Tie Atena deprenis la nebulan veston de li kaj Odiseo falis sur la genuojn antaŭ la reĝino.
„Reĝino", li vokis, „mi petegas vin kaj vian edzon pri helpo. Helpu al mi reveni en mian hejmlandon! La dioj donacu feliĉon al vi!"
Li parolis tion kaj sidiĝis antaŭ la fajrujo de kameno en la polvon.
Ĉiuj silentiĝis kaj ekestis kvieto. Fine iu el la fajakaj herooj ekparolis: „Reĝo Alkinoo, ne estas ĝentila lasi sidi gaston sur la tero en la polvo antaŭ la kameno. Li sidiĝu ĉe ni antaŭ la tablon. Lasu miksi vinon en kruĉo kaj ordonu al la kastelana mastro porti manĝon al la gasto."
Al la reĝo plaĉis tiu parolo, li permane kondukis Odiseon al pompa fotelo je sia flanko kaj regalis lin. Li promesis zorgi pri tio, ke la gasto povu reveni en sian hejmlandon.
Kiam la manĝado estis finita kaj Odiseo restis sola kun la reĝa paro, la reĝino ne pli longe bridis sian scivolemon kaj demandis, de kie la gasto havas la belan vestaĵon. Ŝi rekonis sian propran laboron, ĉar ŝi mem kun siaj servistinoj teksis la tukon. Odiseo raportis al la reĝo kaj al la reĝino konfideme sian lastan aventuron kun la nimfo
Kalipso, li rakontis pri sia ŝippereo kaj ankaŭ ne prisilentigis, ke li renkontis ĉe la mara bordo ilian reĝan filinon. Nur sian nomon li ne diris.
La reĝo aŭskultis atenteme. Tian heroon li dezirus al si kiel edzon por sia filino. Tamen li ripetis sian promeson helpi al al fremdulo iri hejmen. Poste ili adiaŭis la itakan heroon kaj enlitiĝis. Ankaŭ Odiseo sternis sin sur softa lito kaj la dormo baldaŭ forpelis ĉiujn zorgojn de li.
Matene reĝo Alkinoo ordonis, ke kvindek du elektitaj maristoj pretigu novan nigran ŝipon por la veturo. Kiam la tempo estos veninta ili venu en la palacon. En la reĝa burgo estis vigla vivo. La reĝo invitis honore al la fremdulo multajn fajakajn nobelulojn al la festeno kaj la gastoj plenigis ĉiujn halojn. Venis tien ankaŭ la fama kantisto Demodoko, kiu estis blinda, sed tiel vivaŭtentike povis kanti pri heroaĵoj kaj bataloj, kvazaŭ li vidus ilin antaŭ si.
Post la bankedo la reĝo postulis, ke Demodoko kantu antaŭ ili. La blinda kantisto tuŝis la kordojn de la liuto kaj kantis pri Trojo. Lia kanto rakontis pri la kverelo de du famaj herooj, pri Aĥilo kaj Odiseo.
Odiseon kortuŝis la kantado de Demodoko. Ĉe la sono de lia nomo li eklarmis. La reĝo rimarkis la tuŝitecon de la heroo kaj interrompis la kantadon. Li volis forpeli la malgajon de la fremdulo kaj tial rekomendis al la junaj fajakoj ludi kaj vetkonkursi.
La batalejo plenigis sin per fajakoj, kiuj montris siajn kapablojn. Ili vetkonkursis pri kurado, saltado kaj diskĵetado. Odiseo nur observis ilin. La fajakoj volonte estus vidintaj, ke ankaŭ Odiseo pruvas sian forton kaj rapidecon. Sed li estis en pensoj jam sur la alta maro kaj atendis senpacience la momenton, kiam la reĝo donos la signon por la ekveturo. Tial li rigardis la vetkonkursojn distrite kaj kun malĉeesta menso.
„Eble nia gasto estas komercisto, kiu vagadas sur la maro", flustris la fajakoj, „komercistoj ne havas intereson pri batalludoj kaj pensas nur pri sia gajno." Tiel ili flustris kaj rikanis. La filo de Alkinoo, incitita pro la paroloj de siaj amikoj, postulis de Odiseo, ke li montru siajn
kapablojn. Odiseo decide kontraŭis tion, sed per tio li nur plifortigis la mokojn de la fajakoj. Tiumomente li fariĝis kolera kaj prenis la plej grandan diskon, kiu troveblis ĉe la batalejo. La disko fajfante flugis tra la aero, tiel, ke la fajakoj timigite kliniĝis teren. Ĝi flugis trans ĉiujn iliajn kapojn, tiom granddistance, kiom ankoraŭ ĵetis neniu el la fajakaj junuloj. Nun neniu kuraĝis plu moki Odiseon.
Post la vetkonkursoj, ludoj kaj dancoj la fajakoj iris kun Odiseo al la palaco kaj daŭrigis la interrompitan bankedon. Ĉifoje Odiseo mem postulis, ke Demodoko kantu por li. Tiu komencis kanton pri la konkero de Trojo. Aŭdante pri siaj sortobatoj kaj la ligna ĉevalo, Odiseo denove kortuŝite verŝis larmojn. Nur Alkinoo rimarkis la kortuŝitecon de Odiseo kaj ordonis fini la kantadon kaj turnis sin al la fajakoj. „Kiel mi vidas, la kantado de Demodoko ne ĝojigas ĉiujn. Demodoko kantas kaj nia gasto fariĝas malĝoja. Al ĉiu el ni la gasto devas esti tiom proksima kaj kara kiel la propra frato. Diru do, fremdulo, kiel vi nomiĝas, kiu estas viaj gepatroj kaj de kie vi venas. Tion vi devas diri al ni ankaŭ pro tio, por ke ni povu veturigi vin tien."
Odiseo iom embarasiĝis, kiel li komencu sian rakonton kaj tial li diris sian nomon kaj tiun de sia patrio. Ĝoja ekscitiĝo kaj miro ekposedis la kolektiĝintajn fajakojn. Kun retenita spiro ili aŭskultis la rakonton de Odiseo.
Kiam li finis la rakonton, dum longa tempo neniu plu moviĝis en la halo, eĉ ne pokalo tintadis. Kiel unua leviĝis reĝo Alkinoo. El la tuta koro li deziris al la nobla heroo rapidan kaj sekuran hejmveturon, kiu ĝis tiam estis rifuzita al li.
Je la sekva tago la fajakoj portis la donacojn sur la ŝipon, kiujn Odiseo ricevis de la reĝo kaj de la nobeluloj. Kestegoj plenaj de valorplenaj vestoj kaj ujoj kaj arte ornamitaj armiloj. Alkinoo ordonis buĉi bovinon kaj oferis la plej bonan viandon al la dioj. Post la festa adiaŭa manĝo ordonis la reĝo en la pobo de la ŝipo sterni tapiŝon kaj fajnan tolaĵon, por ke Odiseo dum la veturo povu dormi sen ĝeno.
Sur la sojlo de la palaco Odiseo adiauis sin de la bona reĝo de la fajakoj. Nun nenio plu malhelpis la heroon veturi hejmen. Li iris sur la ŝipon kaj la remistoj
eklaboris. En la horizonto malaperis la gastema bordo de la fajakoj kaj antaŭ ili troviĝis Itako.
Kiam la steloj paliĝis kaj la nokto retiriĝis pro la hela tago, la fajakoj atingis la hejmlandon de Odiseo. La heroo profunde dormis. Al la maristoj do ne restis alia eblo ol porti la dormantan Odiseon kun ties donacoj sur la firman teron. Poste ili turnis la ŝipon hejmen.
Kiam Pozidono eksciis, ke la fajakoj helpis Odiseson, obsedis lin kruela kolero. Li petis de la dia patro Zeŭso la permeson puni la fajakojn. La fajaka ŝipo proksimiĝis jam al la haveno kaj al la bordo, kaj la homoj kolektiĝintaj tie, povis vidi la ŝipon tute precize. Tiumomente subite leviĝis Pozidono el la ondoj kaj batis permane la ŝipon. La bato transformis la ŝipon kun ĉio, kio estis sur ĝi en ŝtonon kaj la ŝtono kunkreskis firme kun la mara grundo kaj firme ankrumis en ĝi.
Ĉe la bordo staris ankaŭ reĝo Alkinoo kaj lamentis laŭte. Li konis malnovan malican profetaĵon. Iutage, jen la diro, Pozidono transformos hejmvenantan fajakan ŝipon en ŝtonon kaj ĉirkaŭfermos la urbon per granda roka montaro. Tuj la reĝo alvokis la fajakojn por granda ofero por ke Pozidono ekhavu kompaton kaj ne enfermu la urbon per la montaro. La fajakoj ektimis kaj pretigis la oferon.
Intertempe Odiseo vekiĝis sur la plaĝo de la insulo Itako, leviĝis kaj ĉirkaŭrigardis malgaje. Post ĉiuj ĉi jaroj li ne rekonis sian patrujon, tie, kie iam estis kalva deklivo, kreskis nun vepraj arboj kaj tie, kie pli frue verdis densa arbustaĵo, blanke brilis nun ŝtono en la matena suno. Despere Odiseo komencis voki kaj lamenti. Li pensis, ke la fajakoj trompis lin kaj demetis lin en nova fremda lando. Sed de la donacoj de l' fajakoj mankis neniu. Tripiedoj, kaldronoj, juveloj kaj belegaj vestoj en kestegoj, ĉio ĉi kuŝis sentuŝita sur la plaĝo.