Мама Му стаяла на пашы. “Якая цудоўная восень”, - думала яна.
“Лісце такое каляровае. А як прыгожа, калі сонца свеціць
скрозь галінкі дрэваў.” Раптам яна нешта ўбачыла.
- Пакажу Крумкачу, калі прыляціць, - сказала яна.
– Вось ужо ён узрадуецца!
ХЛОП-ХЛОП-БУМ. Гэта прыляцеў Крумкач!
- Прывітанне, Крумкач! – сказала Мама Му.
- Здароў, Мама Му, - павітаўся Крумкач.
- Хадзі, я табе нешта пакажу,
- паклікала яго Мама Му і пайшла да дрэваў,
што раслі за кароўнікам.
- Ды бачыў я ўжо гэта ўсё... - прабурчэў Крумкач.
– Што там у цябе ізноў?
- Му-у, гэта вельмі прыгожа, - сказала Мама Му.
– Вось пабачыш!
- Во! – сказала Мама Му і зірнула ўгару. – Глядзі!
- Во? – здзівіўся Крумкач. – Ты хацела
паказаць мне звычайнае дрэва?
У мяне шмат справаў! І няма ні
хвіліны, каб глядзець абы на што.
- Але зірні вунь туды, Крумкач.
Паглядзі ўважлівей і ты ўбачыш,
што там зрабілі дзеці.
- Што?! – спытаў Крумкач. – Куча дошак?
Навошта гэтыя дзеці зацягнулі
столькі дошак аж на самае дрэва?!
- Гэта ж дамок, Крумкач.
- Дамок вунь там?
- Так, - сказала Мама Му. – Дзеці такія разумныя.
Яны распілавалі дошкі ды збілі іх цвікамі.
І дамок гатовы! Му-у, які прыгожы.
- І нічога ён не прыгожы, - запярэчыў Крумкач.
- Але кар-р! – закрычаў Крумкач. – Яны сыходзяць!
Цяпер, калі дамок ужо збудаваны, яны не могуць сысці!
- А можа ім трэба дахаты? – разважліва сказала Мама Му.
- Дахаты! – абурыўся Крумкач. – Нельга вяртацца дахаты,
толькі збудаваўшы дамок. Трэба ім карыстацца!
Заўсёды будуюць, каб мець, а не проста, каб будаваць.
- А цяпер я хачу пабудаваць дамок, - сказала Мама Му.
Крумкач не паверыў сваім вушам:
- Дамок? – паўтарыў ён.
- Му-у, - сказала Мама Му. – Дамок. На дрэве.
- На дрэве? – перапытаў Крумкач. – Не, не, не!
Ён пачаў гаварыць вельмі павольна і выразна:
- Ты карова, Мама Му. Паўтарай за мной:
“Я – карова. Каровы не лазяць па дрэвах
і не будуюць дамкоў”. Паўтарай.
- Я хачу пабудаваць дамок.
Крумкач пачаў ізноў, яшчэ павольней:
- Не! Слухай уважліва і паўтарай:
“Каровы. Не. Будуюць. Дамкоў”. Давай.
- Зараз мне трэба знайсці малаток і цвікі.
- А дзе карова возьме дошкі? – спытаў Крумкач.
- Здаецца, дзеці пакінулі колькі дошак, - сказала Мама Му.
- А што гэта там!? – закрычаў Крумкач.
- Малаток, Крумкач. Трэба ўзяць малаток і …
- Але ж ты карова! Каровам не патрэбны малаток.
- Так, патрэбны, калі яны будуюць дамкі.
Крумкач схапіўся за галаву:
- Але ж каровы не будуюць дамкоў!
- Трэба біць пасярэдзіне, каб патрапіць
ў цвік, - сказала Мама Му.
- Але, паслухай! – закрычаў Крумкач.
– У цябе ж няма ніводнай рукі! У цябе чатыры нагі.
У цябе няма чым трымаць малаток.
Крумкач
заплюшчыў вочы:
- У яе атрымалася!
– прашаптаў ён.
Мама Му лупіла малатком
і выглядала
вельмі задаволенай.
Яна спявала:
- Па цвіку, па цвіку,
па цвіку ку-ку, ку-ку.
Яна азірнулася,
каб паглядзець,
ці атрымалася забіць цвік.
- Я больш не магу
гэтага бачыць, - сказаў Крумкач.
– У мяне алергія на кароў,
якія забіваюць цвікі.
Чырвань высыпала па ўсім целе.
Я захварэў. Я паляцеў дахаты.
- Ай-яй! – сказала Мама Му.
Крумкач ізноў узбадзёрыўся:
- Цвік загнуўся! – закрычаў ён
і паказаў дзе.
Мама Му асцярожненька
стукнула малатком.
- Ай-яй! – зноў сказала яна.
- Ты сапсавала і гэты цвік таксама!
– закрычаў Крумкач.
– Ты пагнеш усе цвікі, Мама Му.
Трэба біць пасярэдзіне!
- Я ведаю, - адказала Мама Му.
– Але гэта вельмі цяжка,
калі трымаеш малаток хвастом. Часам я не магу патрапіць па цвіку.
- Па цвіку?! – бурчэў Крумкач. – Часам ты не трапляеш нават па дошцы.