Een stukje voor haar kwam Garet Brin vanaf een ander pad aangereden. Hij was een stevige man met grotendeels grijs haar; zijn borstplaat zat over een bruine jas bevestigd en zijn helm hing aan zijn zadelknop. Siuan was bij hem, op een dikke rossige merrie. Ze was zo’n mooi meisje dat het bijna onmogelijk was te geloven dat ze een keiharde Amyrlin was geweest met een scherpe tong. En eenvoudig te vergeten dat ze nog steeds een verdienstelijk plannenmaakster was. Dat waren Blauwe zusters altijd. De merrie ploeterde voort, maar Siuan viel er bijna af. Brin stak zijn hand uit en hield haar tegen. Aan de rand van het Blauwe kwartier – het kamp was ongeveer net zo ingedeeld als de Ajahkwartieren in de Toren – stapte hij af. Hij hielp haar uit het zadel, steeg toen zelf weer op en liet haar staan. Ze keek hem na, met de teugels van de merrie in haar hand. Waarom deed ze dat nou? Ze poetste de laarzen van die man, deed zijn was. Die relatie was wansmakelijk. De Blauwe Ajah zou er een einde aan moeten maken, en naar de Doemkrocht met de gebruiken. Hoe sterk ook, de gebruiken mochten niet worden misbruikt om alle Aes Sedai voor gek te zetten.
Ze keerde Siuan de rug toe en liep naar het paviljoen dat dienstdeed als tijdelijke Zaal van de Toren. Hoe plezierig het ook was om in de Wereld der Dromen te vergaderen in de echte Zaal, zeker recht onder Elaida’s neus, slechts weinig zusters konden op welk tijdstip dan ook in slaap komen, dus moest het paviljoen dienst blijven doen. Ze schreed rustig over het looppad. Ze was niet van plan zich door iemand te laten betrappen op haast na Lelaines oproep. Wat wilde die vrouw nu weer?
Er klonk een gong, versterkt met de Kracht zodat het geluid zich door het kamp verspreidde – nog een voorstel van Sharina – en plotseling liepen de loopplanken vol met Novices die zich naar hun volgende les of hun taken haastten, allemaal omgeven door familie. De families van zes of zeven gingen altijd samen naar hun lessen, deden hun taken samen, deden eigenlijk alles samen. Het was een doeltreffende manier om met zoveel Novices om te gaan – er waren er de afgelopen twee weken nog bijna vijftig het kamp binnengewandeld, waardoor het totaal ondanks wegloopsters nu bijna op duizend stond. Bijna een kwart van hen was jong genoeg om fatsoenlijke Novices te zijn, meer dan de Toren er in eeuwen had gehad! – maar ze wenste dat het niet Sharina’s werk was. De vrouw had het niet eens voorgesteld aan de Meesteres der Novices. Ze had het zelf geregeld en toen aan Tiana gepresenteerd! De Novices, sommige met grijze haren of rimpels zodat het ondanks hun witte gewaden moeilijk was hen te zien als kinderen, drongen zich naar de rand van de loopplanken om zusters te laten passeren terwijl zij kniksen maakten, maar niemand stapte de modderige straat op om meer ruimte te maken. Sharina weer. Sharina had bekend laten maken dat ze niet wilde dat de meisjes hun mooie witte wol nodeloos vies maakten. Romanda knarste op haar tanden. De Novices die voor haar kniksten, kwamen haastig overeind en renden bijna weg. Een stukje voor zich zag ze Sharina. Ze stond te praten met Tiana, die was omgeven door de gloed van saidar. Zij voerde het woord, en Tiana knikte alleen nu en dan. Er was niets respectloos in Sharina’s houding, maar ondanks het wit van de Novice leek ze, met haar gerimpelde gezicht en grijze haar in een strakke knoedel achter op haar hoofd, niets anders dan wat ze was, namelijk een grootmoeder. En Tiana had een ongelukkig jeugdig aanzien. Er was iets aan haar beenderstructuur en grote bruine ogen dat de leeftijdloze trekken van de Aes Sedai tenietdeed. Gebrek aan respect of niet, het leek te veel op een vrouw die haar kleindochter onderwijst. Toen Romanda hen naderde, maakte Sharina een fatsoenlijke kniks – een heel fatsoenlijke kniks, moest Romanda toegeven – en haastte ze zich verder om naar haar familie te gaan die op haar wachtte. Waren er minder rimpels in haar gezicht te zien dan voorheen? Nou ja, je wist nooit wat er kon gebeuren als een vrouw op haar leeftijd nog met de Kracht begon. Een Novice van zevenenzestig!
‘Doet ze moeilijk?’ vroeg ze, en Tiana sprong op alsof er een ijspegel achter in haar gewaad was gegooid. De vrouw had niet de waardigheid en ernst die nodig waren voor een Meesteres der Novices. Soms leek ze ook overstelpt te zijn door het aantal kinderen onder haar hoede. Bovendien was ze veel te meegaand, en ze aanvaardde smoezen.
Ze herstelde zich echter snel en ging naast Romanda lopen, hoewel ze wel onnodig haar donkergrijze rokken gladstreek. ‘Moeilijk? Natuurlijk niet. Sharina gedraagt zich het keurigst van alle Novices in het boek. Eerlijk gezegd gedragen de meesten zich keurig. De meesten die naar mijn studeervertrek worden gestuurd zijn moeders die van streek zijn omdat hun dochters sneller leren dan zij of meer potentieel hebben, of tantes met dezelfde klacht over hun nichten. Ze schijnen te denken dat daar iets aan te doen is. Ze kunnen verrassend hardnekkig aandringen, tot ik ze laat weten dat aandringen bij een zuster niet verstandig is. Hoewel een behoorlijk aantal van hen meer dan eens naar me toe is gestuurd, vrees ik. Een handjevol schijnt nog steeds verbaasd te zijn dat ze kunnen worden gestraft.’
‘Is dat zo,’ mompelde Romanda afwezig. Ze had de lichtharige Delana gezien, die zich in dezelfde richting haastte, met haar stola met grijze franje over haar armen en haar zogenaamde schrijfster aan haar zijde. Delana droeg een bijna sombere kleur donkergrijs, maar die sloerie van een Saranov droeg een groenzijden gewaad met blauwe banden, waardoor haar halve boezem te zien was en dat veel te strak zat over heupen waarmee ze opvallend wiegde. De laatste tijd leken die twee het verhaal te hebben laten varen dat Halima enkel Delana’s bediende was. De vrouw maakte drukke gebaren terwijl Delana alleen maar knikte, zo nederig als maar kon. Nederig! Het was altijd een vergissing om een hartsvriendin te kiezen die de stola niet droeg. Vooral als je dom genoeg was om haar de leiding te laten nemen.
‘Sharina gedraagt zich niet alleen keurig,’ vervolgde Tiana onbezorgd, ‘ze heeft een grote vaardigheid in Nynaeves nieuwe manier van helen. Net als een aantal oudere Novices. De meesten waren ooit Wijzevrouwen van een dorp of iets dergelijks, hoewel ik niet inzie hoe dat ertoe kan bijdragen. Een van hen was een edelvrouwe in Morland.’
Romanda struikelde over haar eigen voeten en zette met zwaaiende armen twee wankele stappen voor ze haar evenwicht hervond en haar stola bijeen pakte. Tiana legde een hand op haar arm om haar te steunen, mompelend over de oneffen planken van het looppad, maar Romanda schudde die af. Sharina had een gave voor die nieuwe Heling? En enkele oudere vrouwen ook? Ze had zelf ook de nieuwe manier geleerd, maar ze was er niet echt goed in. De oude weving ging haar veel beter af.