Ze kreeg als ze op deze ritjes ging nooit het bevel om niet te ontsnappen, een bevel dat ze zou hebben moeten gehoorzamen, en dat zorgde voor een eigen soort bitterheid. Therava wist dat ze zou terugkeren, hoe slecht ze ook werd behandeld, in de hoop dat de Wijze op een dag die vervloekte gelofte van gehoorzaamheid zou opheffen. Dan zou ze weer kunnen geleiden, wanneer en hoe zij wilde. Sevanna liet haar soms geleiden om huishoudelijke klusjes uit te voeren, of alleen om duidelijk te maken dat ze dat bevel kon geven, maar dat gebeurde maar zo zelden dat ze zelfs naar die kleine kansen om saidar te omhelzen hunkerde. Therava weigerde haar ook maar de Kracht aan te laten raken tenzij ze erom smeekte, maar weigerde haar dan toestemming te geven een weving te geleiden. En ze had gesmeekt, zichzelf volkomen vernederd, alleen om die gunst. Ze besefte dat ze op haar tanden knarste en dwong zichzelf ermee op te houden.
Misschien kon de Eedstaf in de Toren die gelofte van haar afnemen, net als die bijna identieke staf die Therava bezat, maar dat wist ze niet zeker. De twee waren niet helemaal hetzelfde. Er zat alleen een verschil in de markering, maar wat als dat aangaf dat een gelofte die op de ene staf was gezworen, alleen door dié staf ongedaan kon worden gemaakt? Ze durfde niet te vertrekken zonder Therava’s staf. De Wijze liet de staf vaak open en bloot in haar tent liggen, maar ze had gezegd dat Galina hem nooit mocht oppakken. O, Galina kon die polsdikke witte staf wel aanraken, het gladde oppervlak ervan strelen, maar hoezeer ze ook haar best deed, ze kon haar hand er niet omheen sluiten. Behalve als iemand anders hem aan haar gaf. Tenminste, ze hoopte dat dat niet hetzelfde was als hem zelf oppakken. Dat moest wel. De gedachte dat het misschien wél hetzelfde was, vervulde haar met wanhoop. Het verlangen in haar ogen wanneer ze naar de staf staarde, zorgde voor een zeldzame glimlach van Therava. ‘Wil mijn kleine Lina van haar gelofte af?’ zei ze dan spottend. ‘Dan moet Lina een heel braaf huisdier zijn, want de enige reden waarom ik zal overwegen je vrij te laten is als je me overtuigt dat je zelfs dan mijn huisdier zult blijven.’ Een leven lang als Therava’s speeltje en het doelwit van haar temperament? Een surrogaat dat slaag kreeg wanneer Therava boos was op Sevanna? Wanhoop was niet sterk genoeg om haar gevoelens hierover te beschrijven. Doodsangst leek er meer op. Ze vreesde dat ze gek zou worden als dat gebeurde. En ze vreesde tegelijkertijd dat er geen ontsnapping in de waanzin mogelijk zou zijn. Haar stemming was nu grondig verpest en ze zette haar hand boven haar ogen om te kijken hoe hoog de zon stond. Therava had enkel gezegd dat ze voor het donker terug moest zijn. Het zou nog zeker twee uur licht blijven, maar ze zuchtte spijtig en spoorde Zwind heuvelafwaarts aan, tussen de bomen door naar het kamp. De Wijze vond het vermakelijk om manieren te vinden waarmee ze Galina kon laten gehoorzamen zonder directe bevelen te geven. Duizend manieren om haar te laten kruipen. Voor de veiligheid vatte ze de kleinste suggestie van de vrouw op als bevel. Als Galina ook maar even te laat was, werd ze gestraft op manieren waarvan ze ineendook bij de herinnering. Ineendook en de merrie aanspoorde om sneller te gaan. Therava aanvaardde geen uitvluchten.
Plotseling stapte er vanachter een dikke boom een Aielman tevoorschijn, een heel lange man in cadin’sor met zijn speren in het tuig waarmee zijn boogkoker op zijn rug was gebonden, en zijn sluier tot op zijn borst. Zonder iets te zeggen greep hij haar leidsels. Even gaapte ze hem aan, toen rechtte ze verontwaardigd haar rug. ‘Stommeling!’ snauwde ze. ‘Je kent me toch inmiddels wel? Laat mijn paard los, anders zullen Sevanna en Therava je om de beurt villen!’ Er was meestal maar weinig te zien aan de gezichten van die Aiel, maar ze dacht dat zijn groene ogen een beetje groter werden. Toen schreeuwde ze terwijl hij met een grote vuist de voorkant van haar mantel greep en haar uit het zadel sleurde.
‘Stil, gai’shain,’ zei hij, maar op een toon alsof het hem niet kon schelen of ze gehoorzaamde of niet.
Ooit was ze daartoe gedwongen geweest, maar zodra men besefte dat ze elk bevel van wie dan ook opvolgde, waren er te veel mensen geweest die haar op belachelijke klusjes uit hadden gestuurd. Aangezien die haar bezig hadden gehouden wanneer Therava of Sevanna haar nodig had, hoefde ze nu alleen nog maar bepaalde Wijzen en Sevanna te gehoorzamen. Ze trappelde, zwaaide met haar armen en schreeuwde, in de hoop dat iemand haar zou horen en zou weten dat ze aan Therava toebehoorde. Mocht ze maar een mes bij zich dragen. Zelfs dat zou geholpen hebben. Hoe kon deze man haar niet herkennen, of niet weten wat haar riem en halsband met edelstenen betekenden? Het kamp was heel uitgestrekt, met evenveel bewoners als veel grote steden, maar het leek wel alsof iedereen de huisnatlander van Therava kende. De vrouw zou deze vent laten villen, en Galina was van plan met groot genoegen toe te kijken. Maar al te snel werd haar duidelijk dat een mes helemaal niets zou hebben uitgehaald. Ondanks haar worstelingen had de bruut geen enkele moeite met haar. Hij trok haar kap over haar hoofd, waardoor ze niets meer zag, propte zo veel mogelijk van de stof in haar mond en bond het toen vast. Toen gooide hij haar op haar buik en bond haar polsen en enkels stevig vast. Met een gemak alsof ze een kind was! Ze verzette zich nog steeds, maar het was verspilde moeite.
‘Hij wilde een paar gai’shain die geen Aiel zijn, Gaul, maar een gai’shain in zijde en edelstenen, op een paard?’ vroeg een man, en Galina verstijfde. Dat was geen Aielman. Dat was de tongval van Morland! ‘Ja, en dat soort dingen doen jullie zeker nooit?’
‘Shaido.’ Het woord werd uitgespuwd als een vloek. ‘Nou, we hebben er nog een paar meer nodig als hij iets nuttigs te weten wil komen. Misschien wel meer dan een paar. Er zijn tienduizenden mensen in het wit daarbeneden, en ze kan wel overal zijn.’
‘Ik denk dat deze gai’shain Perijn Aybara wel kan vertellen wat hij weten moet, Fager Neald.’
Nu verkilde ze. Er leek zich ijs te vormen in haar maag en hart. Perijn Aybara had deze mannen gestuurd? Als hij de Shaido aanviel in een poging zijn vrouw te redden, zou hij vermoord worden, en dat zou haar voordeel ten opzichte van Faile tenietdoen. Het zou de vrouw niet kunnen schelen wat er onthuld werd als haar man dood was, en de anderen hadden geen geheimen die ze niet aan het licht wilden laten komen. Vol afgrijzen zag Galina haar hoop op het verkrijgen van de staf wegsmelten. Ze moest hem tegenhouden. Maar hoe?
‘En waarom denk je dat, Gaul?’
‘Ze is Aes Sedai. En een vriendin van Sevanna, zo schijnt het.’
‘O, ja?’ zei de Morlander peinzend. ‘Is dat zo?’ Vreemd genoeg leek geen van beide mannen er ook maar in het minst mee te zitten dat ze een Aes Sedai aanraakten. En de Aielman had dat schijnbaar gedaan terwijl hij heel goed wist wat ze was. Zelfs als hij een afvallige Shaido was, kon hij niet weten dat ze niet kon geleiden zonder toestemming. Alleen Sevanna en een handjevol Wijzen wisten dat. Dit werd allemaal steeds verwarrender. Plotseling werd ze opgetild en over haar eigen zadel gelegd, en even later stuiterde ze op en neer op het harde leer en hield een van de mannen haar met zijn hand tegen toen de merrie ging draven. ‘Laten we ergens naartoe gaan waar je een van je gaten voor ons kunt maken, Fager Neald.’
‘Net aan de andere kant van de heuvel, Gaul. Ach, ik ben hier al zo vaak geweest dat ik bijna overal een poort kan maken. Rénnen jullie Aiel soms overal naartoe?’
Een poort? Waar kletste die vent over? Ze liet zijn onzin voor wat het was en overpeinsde haar mogelijkheden, maar ze waren geen van alle goed. Ze was vastgebonden als een lam dat naar de markt werd gebracht en ze had een prop in haar mond waardoor ze op tien pas afstand al niet meer te horen was, ook al schreeuwde ze haar longen uit haar lijf. Haar kansen om te ontsnappen waren piepklein, behalve als een van de Shaido-schildwachten haar ontvoerders onderschepte. Maar wilde ze dat eigenlijk wel? Ze kon alleen voorkomen dat Aybara alles verpestte als ze bij hem kwam. Aan de andere kant, hoeveel dagen reizen was het naar zijn kamp? Hij kon niet dicht in de buurt zijn, anders hadden de Shaido hem inmiddels wel gevonden. Ze wist dat verkenners het terrein tot wel tien span vanaf het kamp hadden doorzocht. Hoeveel dagen het ook duurde voor ze hem bereikte, het zou even lang duren om weer terug te komen. Dan zou ze niet slechts even, maar dagen te laat terugkeren. Therava zou haar niet vermoorden. Ze zou haar alleen maar laten wensen dat ze dood was. Ze kon het uitleggen. Een verhaal over een ontvoering dooreen groep schurken. Nee, slechts twee; het was moeilijk genoeg om te geloven dat twee mannen zo dicht bij het kamp waren gekomen, laat staan een hele groep schurken. Ze was niet in staat te geleiden en had tijd nodig om te ontsnappen. Ze kon het overtuigend brengen. Dat zou Therava wel geloven. Als ze zei dat-Het was zinloos. De eerste keer dat Therava haar had gestraft omdat ze te laat was, was omdat haar zadelriem was gebroken en ze terug had moeten lopen met haar paard aan de hand. De vrouw had niets van die uitvlucht willen weten, en ook een ontvoering zou ze niet als smoes aanvaarden. Galina kon wel huilen. Ze besefte dat ze dat ook deed, hopeloze tranen die ze niet kon tegenhouden. Het paard stond stil, en voordat ze kon nadenken maakte ze een schokkerige beweging in een poging zichzelf uit het zadel te gooien, en schreeuwde ze zo hard als de prop in haar mond toestond. Ze probeerden vast om de schildwachten te ontlopen. Therava zou het heus wel begrijpen als de schildwachten met haar en haar ontvoerders terugkeerden, ook al was ze te laat. Ze kon vast wel een manier bedenken om Faile aan te pakken, zelfs als haar man dood was. Ze kreeg een ruwe klap met een harde hand. ‘Stil,’ zei de Aielman, en toen draafden ze weer verder.