Miłość Silniejsza Niż Śmierć

– Nigdy nie myślałam… – wykrztusiła zaczerwieniona. Nie patrzyła mu w oczy; myśl, że z rozmysłem chciał ją wprawić w zakłopotanie, była dla niej niemal upokarzająca.

– Przykro mi – Ben podszedł i ujął jej dłonie. – Nie powinienem był nic mówić, prawda, Edwino? Kocham cię… Kocham cię od dawna, ale za nic w świecie nie chciałbym stracić twojej przyjaźni. Jesteś dla mnie wszystkim… Proszę, Edwino… nie chcę cię stracić.

– Nie stracisz – szepnęła, zmuszając się, by na niego spojrzeć. Była mu to winna. Nic nie mogła na to poradzić, że kochała go tylko jak najbliższego przyjaciela ojca i swojego. Nie mogłaby… nie mogłaby dla niego włożyć ślubnego welonu. Wciąż kochała Charlesa. W głębi serca pozostała jego narzeczoną i wiedziała, że zawsze tak będzie. – Nie mogę, Ben… Kocham cię… ale nie mogę. – Nie chciała go zranić, musiała jednak powiedzieć mu prawdę.

– Może byłem zbyt niecierpliwy? – spytał z nadzieją w głosie, lecz ona pokręciła przecząco głową. – Może chodzi ci o dzieci? – zgadywał. On przecież także je kochał, lecz Edwina znów potrząsnęła głową. Bena ogarnął lęk, że może ją utracić. Co będzie, jeżeli nigdy już nie zechce z nim rozmawiać? Cóż za głupiec z niego!

– Nie dzieci są temu winne ani ty, Ben… – oczy jej zwilgotniały, postanowiła jednak być z nim szczera. – Myślę, że to z powodu Charlesa… Wydawałoby mi się, że go zdradzam, gdybym… – nie potrafiła wymówić na głos słów, które wyciskały jej z oczu łzy.

Ben żałował złożonej nie w porę propozycji. Może gdyby zapytał ją za jakiś czas… Tyle że przynajmniej teraz wiedział, jak się sprawy mają. Postawił wszystko na jedną kartę i przegrał z ukochanym, którego utraciła na "Titanicu".

– Masz prawo do szczęścia, Edwino. Nawet wdowy wychodzą ponownie za mąż – nie dawał za wygraną.

– Pewno tak jest-przyznała bez przekonania. Była zdania, że jej rany są jeszcze zbyt świeże i za wcześnie na takie rozważania, aczkolwiek w głębi ducha miała pewność, że nigdy nie zdradzi Charlesa. – Chcę być z tobą uczciwa, Ben. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek wyszła za mąż.

– Ależ to absurd! – oburzył się.

– Może masz rację-przyznała-ale ze względu na dzieci łatwiej mi wybrać tę drogę. Nie mogłabym nikomu ofiarować całej miłości. Obawiam się, Ben, że za dużo czasu poświęcałabym dzieciom, i wcześniej czy później każdy normalny mężczyzna miałby tego dość.

– Myślisz, że ja też? – Wyglądał na dotkniętego, co wywołało jej uśmiech.

– Kto wie?… Zasługujesz na wyłączną uwagę bliskiej osoby, a ja nie mogłabym ci jej poświęcić przez najbliższe piętnaście lat, dopóki Teddy nie pójdzie do college'u. To długo – rzekła łagodnie, głęboko wzruszona.

Ben pokiwał głową i roześmiał się. Wiedział, że został pokonany. Edwina była uparta i skoro coś powiedziała, to niewątpliwie zrealizuje swe plany. Zdążył ją dobrze poznać. Jej siła ducha była z pewnością tą cechą, która go w niej pociągała. Podziwiał jej odwagę i siłę woli, pogodę i hart. Kochał jej włosy i oczy, i cudowne poczucie humoru. Wiedział też, że ona również go kocha, niestety, nie w sposób, w jaki by sobie życzył.

– Piętnaście lat… To może być ciut za długo dla mnie, Edwino. Miałbym wtedy sześćdziesiąt jeden lat i nie wiem, czybyś mnie zechciała.

– Przypuszczam, że i tak będziesz bardziej atrakcyjny niż ja, bo mnie dzieci tymczasem pewnie całkiem wykończą. – Gdy podawała mu rękę na pożegnanie, w jej oczach na powrót widniał spokój. – Tak już musi być, Ben. Ich życie stało się teraz moim.

Obiecała matce, że obojętnie co się stanie, zaopiekuje się rodzeństwem, dlatego przede wszystkim musiała myśleć o dzieciach. I niezależnie od tego, jak bardzo Bena lubiła, wiedziała, że nie pragnie ani jego, ani żadnego innego mężczyzny. Jednakże Ben, najwyraźniej zaniepokojony, zmarszczył brwi.

– Ale pozostaniemy przyjaciółmi, prawda? – zapytał.

Edwinie znowu łzy napłynęły do oczu. Wzruszona skinęła głową i przytuliła się do niego.

– Oczywiście – szepnęła. Był przecież najlepszym, najdroższym przyjacielem, kiedyś ojca, a teraz jej. – Bez ciebie nie dałabym sobie rady.

– Wygląda na to, że radzisz sobie całkiem nieźle – oświadczył oschłym tonem, lecz równocześnie przygarnął ją mocniej i przez chwilę trzymał w objęciach. Nie próbował jej pocałować ani przekonywać, by zmieniła zdanie. Był wdzięczny, że nie stracił jej sympatii i przyjaźni, i w sumie zadowolony, że otworzył przed nią serce, bo przynajmniej wiedział, jakie są uczucia Edwiny. Mimo wszystko opuszczał ją tego wieczoru z ciężkim sercem. W samochodzie obejrzał się jeszcze na nią, ona zaś pomachała mu ręką na pożegnanie. Potem odjechał, żałując, że sprawy nie potoczyły się inaczej.

Nazajutrz przyszedł telegram od ciotki Liz z wiadomością, że wuj Rupert zmarł. Stało się to dokładnie w rocznicę śmierci Kate i Bertrama. Ta wieść przygnębiła Edwinę. Ze smutkiem przekazała ją rodzeństwu przy obiedzie. Tego dnia miała nie najlepsze samopoczucie. Wciąż wracała myślami do złożonej poprzedniego wieczoru propozycji Bena, która mocno ją poruszyła. Wiedziała jednak, że podjęła właściwą decyzję.

Dzieci nie przejęły się zbytnio wiadomością o śmierci wuja. Po kolacji Filip pomógł Edwinie ułożyć telegram z kondolencjami. Zapewnili ciotkę o swojej miłości i o tym, że często się za nią modlą, ale tym razem Edwina nie zaprosiła Liz do Kalifornii, świadoma, że nie zniosłaby drugiej jej wizyty. Ostatnia bytność ciotki w San Francisco dała się im wszystkim we znaki.

Edwina rozważała, czy powinni znowu włożyć żałobę, zdecydowała jednak, że nie miałoby to sensu, bo dzieci ledwo wuja znały i nigdy za nim nie przepadały. Przez tydzień nosiła szare sukienki, potem wróciła do kolorów, które odkryła na nowo kilka dni przed wiadomością o śmierci krewniaka, do kolorów, których nie nosiła od kwietnia zeszłego roku. Czasami zarzucała też na ramiona przepiękny kaszmirowy szal, prezent gwiazdkowy od Bena. Widywała się z nim równie często jak wcześniej, choć ich spotkania wyglądały nieco inaczej. Ben wydawał się lekko zażenowany i zachowywał się z większą rezerwą, mimo że Edwina ani słowem nie nawiązywała do tego, co między nimi zaszło. Młodsze dzieci niczego nie zauważyły, za to raz czy dwa spostrzegła, że Filip wpatruje się w nią i Bena z uwagą. Nie przejęła się tym, nie wierzyła bowiem, aby brat czegoś się domyślał. Dla wszystkich Ben Jones był wypróbowanym przyjacielem rodziny.

W maju Edwina przyjęła zaproszenie dawnych przyjaciół rodziców i choć idąc na przyjęcie czuła się trochę nieswojo, humor jej się poprawił, bo wieczór okazał się całkiem udany. Nie podobało jej się tylko, że najwyraźniej znalazła się tam ze względu na syna państwa domu, a jej podejrzenie zmieniło się w pewność, gdy gospodarze ponowili zaproszenie. Ich dwudziestoczteroletni syn, przystojny i majętny – miał wspaniałą posiadłość w pobliżu Santa Barbara – był jednak niezbyt rozgarniętym młodzieńcem. Edwiny nie obchodził ani on, ani inni kawalerowie, których przedstawiano jej, ilekroć przyjmowała zaproszenia od znajomych rodziców. Jej przyjaciółki powychodziły za mąż, większość doczekała się dzieci, kiedy więc przebywała w ich towarzystwie, myślała o życiu, które mogła wieść u boku Charlesa, i coraz bardziej smutniała. Z tego względu wolała bywać u rówieśników Kate i Berta, tym bardziej że czuła się im bliższa choćby dlatego, że wychowywali dzieci w podobnym wieku, poza tym drażniło ją nie pozbawione erotycznego zabarwienia zainteresowanie młodych mężczyzn. Gdy potencjalni kandydaci do jej ręki stawali się zbyt natarczywi, otwarcie mówiła, że nie zaprząta sobie głowy tą stroną życia. Wciąż nosiła na palcu pierścionek zaręczynowy od Charlesa i nadal się uważała za jego narzeczoną. Wspomnienia w zupełności jej wystarczały, resztę myśli zaś poświęcała rodzeństwu.