Miłość Silniejsza Niż Śmierć

– Nie chcielibyśmy sprawiać kłopotu, panie… przepraszam, Sam – zaczerwieniła się, a on uśmiechnął się wyrozumiale.

– Ależ skąd, będę zaszczycony. Koniecznie przyprowadź Teddy'ego, Fannie, Alexis, no i oczywiście George'a. Czy dobrze zapamiętałem imiona? – zapytał wstając.

Kiedy się wyprostował, Edwina spojrzała nań zaskoczona. Był wyższy i przystojniejszy, niż jej się wydawało. Odpędziła od siebie te myśli, nie miało bowiem sensu rozważanie zalet ojca jej przyszłej bratowej.

– Przyślę po was samochód o siódmej, bo wiem, że w tych sprawach nie można polegać na moim wspólniku. Jak go znam, przyjedzie prosto z biura – rzekł wesoło Sam, a Edwina mu przytaknęła.

– Bardzo dziękujemy.

Odprowadziła go do limuzyny. Obok nich, niczym młody seter irlandzki, skakał Teddy.

– A więc do zobaczenia wieczorem. – Przytrzymał jej dłoń nieco dłużej niż przy zwykłym pożegnaniu, po czym wsiadł do rollsa. Po chwili szofer uruchomił silnik, Sam pomachał im ręką i już go nie było.

Odjechał w chwili, gdy Fannie wychodziła się przywitać.

– Kto to był? – zapytała bez entuzjazmu.

– Ojciec Helen – odparła Edwina.

Teddy, który dotychczas niestrudzenie rozwodził się nad zaletami koni, przerwał na chwilę, by oświadczyć, że Sam bardzo przypadł mu do gustu, po czym natychmiast oznajmił, że zamierza ponownie wypróbować araba. Edwina, której niezbyt spodobał się ten pomysł brata, poprosiła, by uważał na siebie.

– Przecież uważam – obraził się.

– No, umówmy się, że nie zawsze – skarciła go surowym spojrzeniem.

– No dobrze – zgodził się niechętnie – będę ostrożniejszy.

– Mam nadzieję. – Ostatnie słowo jak zwykle należało do Edwiny.

– Musimy iść na tę kolację? – zapytała Fannie, która podobnie jak Edwina najlepiej czuła się we własnym domu. Była jednak za młoda, by całe dnie spędzać w domu, z dala od ludzi, toteż Edwina nalegała, by siostra towarzyszyła im tego wieczoru.

– Będzie przyjemnie – zapewniała. – Helen i jej ojciec to mili ludzie. Przecież pan Horowitz zaprosił nas osobiście, i to wszystkich – dorzuciła.

Alexis przejawiała więcej entuzjazmu. Gdy po powrocie do domu dowiedziała się o przyjęciu, natychmiast zaczęła rozważać, co powinna włożyć na tę okazję, i stwierdziła, że najlepsza będzie któraś z sukienek Edwiny. Z trudem opanowywała podniecenie po pierwszym dniu spędzonym na planie. Wzięto jej miarę, aby przygotować kostiumy, a George podpisał z nią kontrakt.

– Jak długo będziemy mogli tam zostać? – dopytywała się, po czym omal nie zemdlała z wrażenia na widok wytwornej limuzyny, którą Sam po nich przysłał.

George postanowił pojechać własnym samochodem, co wydało się Edwinie rozsądne. Dzięki temu po kolacji swobodnie będą mogli się wybrać gdzieś z Helen.

Piękny dom Horowitzów wywarł na Edwinie duże wrażenie. Przy nim posiadłość Pickfair wyglądała nieomal jak rudera. Ściany przestronnych pokoi, pełnych sprowadzonych z Anglii i Francji antyków, wyłożone były boazerią. Marmurowe podłogi pokryto oryginalnymi dywanami z Aubusson, a na ścianach wisiały liczne obrazy impresjonistów.

Pośród tego zbytku Samuel Horowitz powitał ich bez większych ceremonii. Edwinę pocałował w policzek, jakby znał ją od dziecka, a swoją bezpośredniością sprawił, że młodsze dzieci poczuły się jak u siebie w domu. Helen, choć odrobinę nieśmiała, okazała się równie przyjacielska. Zaraz pokazała Fannie swoje stare lalki, na Alexis natomiast znacznie większe wrażenie zrobiła wpuszczona w podłogę wanna z różowego marmuru.

Kiedy dziewczynki zwiedzały pokoje Helen, Sam zaprowadził Edwinę i Teddy'ego do stajni, by obejrzeli konie. Były wspaniałe, same araby, championy z Kentucky. I wtedy nagle Edwina w pełni pojęła, dlaczego George tak długo zwlekał z oświadczeniem się Helen. Dostosowanie się do poziomu jej życia będzie wymagało niemało wysiłku z jego strony, pomyślała. Jednakże Helen, pomimo przepychu, w jakim żyła, była zaskakująco bezpretensjonalną dziewczyną, w dodatku bardzo zakochaną w George'u. Nie wydawała się rozkapryszona ani zepsuta. Niezbyt błyskotliwa, trochę przypominała Fannie, tyle że starszą i bardziej bywałą w świecie. Ona także marzyła przede wszystkim o własnym domu, gotowaniu, dzieciach i zajmowaniu się nimi.

Usłyszawszy przy kolacji, o czym Fannie i Helen rozmawiają, Alexis skrzywiła się i stwierdziła, że chyba oszalały.

– A ty, młoda damo, co byś chciała robić? – zwrócił się do niej Sam z rozbawieniem w oczach.

Alexis nie zawahała się ani przez chwilę.

– Bawić się… tańczyć co noc… grać w filmach… I nigdy nie wychodzić za mąż – wyrecytowała.

– Cóż, część twoich marzeń już się urzeczywistniła, prawda? – rzekł łagodnie. – Ale mam nadzieję, że nie wszystkie się spełnią. Szkoda by było, gdybyś nie wyszła za mąż.

Za późno zrozumiał, że popełnił nietakt. Zmieszany popatrzył na Edwinę, która zaśmiała się wesoło.

– Nie przejmuj się. Rola starej panny bardzo mi odpowiada.

Ona się śmiała, lecz Sam zachował powagę.

– Przestań. Jak możesz mówić tak o sobie! – mruknął, choć zdawał sobie sprawę, że nie jest już taka młoda.

– Mam trzydzieści dwa lata – powiedziała z dumą – i jestem szczęśliwa, chociaż nie mam męża.

Horowitz patrzył na nią przez chwilę. Do niektórych spraw miała niecodzienne podejście, mimo to podobała mu się bardzo.

– Jestem pewien, że nie byłabyś panną, gdyby żyli twoi rodzice – rzekł cicho.

Edwina przytaknęła. Pomyślała, że gdyby Charles żył, byliby od jedenastu lat małżeństwem. Teraz jednak z trudem potrafiła sobie wyobrazić, jak by wyglądał ich związek.

– Sprawy nie zawsze układają się po naszej myśli – powiedziała w zadumie.

Helen gładko zmieniła temat rozmowy, ale później robiła ojcu wymówki.

– Przykro mi… nie pomyślałem… – rzekł skruszony, gdy na chwilę zostali sami i Helen przypomniała mu o narzeczonym Edwiny, który utonął na "Titanicu".

Horowitz był mocno zmieszany, a im bardziej się przed córką tłumaczył, tym gorzej się czuł. Aby zatrzeć niemiłe wrażenie, zaprosił towarzystwo na tańce. Zaproponował gościom, by zawieźli "dzieci" do domu, a potem spotkali się w Cocoanut Grove. Paniom pomysł bardzo przypadł do gustu. Tylko Alexis siedziała wściekła i urażona, ponieważ nie została uwzględniona w zaproszeniu. Edwina szepnęła jej do ucha, że nie powinna się awanturować, bo ma przed sobą niejeden taki wieczór, pod warunkiem że będzie się właściwie zachowywać i przestanie wpadać w histerię z byle powodu.

Przez całą drogę do domu Alexis demonstrowała skwaszoną minę. Edwina nie przejęła się fochami siostry i zaprowadziła ją razem z młodszą dwójką do apartamentu, po czym wróciła do Sama. Gdy uśmiechnięta i uszczęśliwiona podeszła do rollsa, ujrzała, jak Sam napełnia dwa kieliszki szampanem z butelki, która chłodziła się od kilku godzin w kubełku z lodem.

– Żebym tylko nie wpadła w nałóg – powiedziała z uśmiechem.

Była wzruszona jego troskliwością i rozbawiona, na każdym kroku bowiem natykała się na nowe hollywoodzkie ekstrawagancje.

– Naprawdę się tego boisz? – zapytał i spojrzał jej prosto w oczy. Znał ją już na tyle, że wiedział, iż żartuje. Edwina jak zahipnotyzowana patrzyła w jego błękitne źrenice, błyszczące w świetle księżyca. – To chyba niemożliwe, jesteś zbyt rozsądna – dorzucił.

– Pewnie tak. I wymagam dużo mniej zbytku.

– Dużo, dużo mniej, jak przypuszczam, bo inaczej nie poświęciłabyś życia, żeby wychować pięcioro dzieci.