(De malproksime venas la proksimiĝanta bruo de la samumo. La lunon dense kovras polvonubo.)
Hawkins (aperas en la enirejo de la tendo): Mary!
Mary (triumfe kriante): Jen! Venu! Venu kaj mortigu nin, sed mi ne povas rezigni... mi ne volas. Venu kaj mortigu min, se vi volas, sed...
Hawkins (kun senbrida furiozo kuras al ili): Ah, ĉifono... (Li levas por bato la pugnojn.)
Jeffa (mortante baras lian vojon): Ne! Lin ne! Lin ne!
(Ekstere teruritaj voĉoj: La samumo! La samumo!)
Hawkins: (forpuŝas Jeffa kaj krude, sovaĝe ĵetas sin al Robby) Fripono!
Robby (ekŝanceliĝas pro la bato, sed post momento li komencas lukti kun li): Mi ne donas ŝin... Jam mi ne donas ŝin al vi...
Mary (sovaĝe, malame): Sufoku lin, sufoku!
(La bruo de la samumo superas ĉiun alian voĉon. La tendoj falas teren. Mallumo ekkuŝas sur la scenejon kaj oni ne povas vidi la lukton inter la du viroj. Post momentoj la forto de la vento ekflamigas la fajron, disĵetas la fajraĵon, kies lumo restas por momento.)
Mary (histerie, triumfe): Nun vi estas la mia!
Robby (kun terurita mieno staras nun ĉe la senmova korpo de Hawkins, kaj plengorĝe, korŝire, kvazaŭ veante ekkrias): Samumo... samumo!!
(Ree velas la nigra nokto kaj la kurteno falas.)
FINO
FEBROSONĜA NOKTO
Kiam la nokt' bruligas stelomeĉojn
Kaj lunradian pompon prenas al si,
Sopiroj ludas sur la lir' arpeĝojn,
La koron sentoj vekas kanti, valsi...
Aperas vi, enkora altarbildo,
La brakojn etendante voke al mi;
Al peksopiro venas ĉasta virto
Por fali kaj pagane psalmi...
"Ah, venu... venu! Vin mi vokas, pelas
Suferi pli la kor' ne povas plu jam.
Jen, vidu, via sklavo ekribelas;
Li volas havi vin aŭ morton tujan...
Dum tikla sago de Amoro sorĉas,