sed!
de vespero ĝis mateno
en drinikej' mi dancas sen ripozo.
(Dancado.)
DUA SCENO
Róza (venas el la domo):
Knabinoj, Kelisto, Róza:
Jaroj venas, jaroj pasas,
kiel nuboj flugas for,
Vinrikolt' en Badaĉono:
tril' de ĝoj' kaj gaja ĥor'.
Nur mi sola senkonsole vclkas en ĉagrena sent',
tremas kiel seka vito sub kares' de l' frosta vent'.
Revojn pelas la animo
sen reven' kun dolor'
en nebul' de fora limo,
dum Aleĉjo estas for,
dum vi, kara, estas for.
Kelisto:
Al rostaĵo ne decas la nigra kaĉo,
al knabino ne decas la lamentaĉo.
Larmojn, kara, ne faligu sen bezon'.
Konsolu vin dibenata vinberriĉa Badaĉon'!
Knabinoj:
Konsolu vin dibenata vinberriĉa Badaĉon'!
Róza:
La animo nur inertas
for de mi pro la am'.
En sapir' ĝi vivon perdas...
Ho, Aleĉjo, venu jam,
ho revenu al mi jam!
TRIA SCENO
Knabinoj, Kelisto, Róza, Kisfaludy
Kisfaluy (post la kulisoj):
Jen alvenis la momento
de l' revid' kun mia Róz'.
For turmento, larma sento!
Min atendas ĝoj', ripoz'.
Ho Badaĉon' kaj knabino
jen saluto de la sino:
voĉ' de l' vagant' vokas vin:
Tralalalala
Tralalalalalalalala
(
li venas el la montoj
)
Hejma dom', Badaĉon', kiel la miraĝo,
respegulas bildon de mia junaĝo.
Róza!
Róza, nomon vian sopire flustris mi ĉiam;
jen reĝin' de juneco kaj mia amo venas jam!
Róza:
Pasis jar' post jar' sencele
velkis la printempa flor',
sed la amo plenfidele
vin revokis al la kor'.
Kisfaludy:
For de l' hejm' en fremda
valo sub ĉiel' de Itali'
dum ripoz' kaj en batalo
mi revadis nur pri vi...
Dub', turmento, larma sento
min torturis pri l' estont',
ĝemoj plendis en la vento
kaj min tedis viv' kaj mond'...
Sed kiel la vent' la nubon
mia fid' forpelis dubon
kaj aperis suna hel',
mia sun' — via fidel'...
Róza:
Ho Aleĉjo, via amo
estis mia korornamo
ĝin mi gardis kun fidel':
la donacon de l' ĉiel'...
Ligu vin al mi la kiso,
la fianĉina kis'...
(La Kelisto proksimiĝas al Kisfaludy.)
Kelisto:
Sinjoro, prenu! Jen pokal'
da fajra ĉasta vin,
la dolĉa suk' de l' hejma val'...
Je sano trinku ĝin!
Soifon vi ne sentos plu,
la sangon vipos fajra flu',
ĝi pelos kordoloron for,
ekstaze kantos via kor':
Nektar' por frand', balzam' por sin',
forgeson donas nur la vin'...
Trinku ĝin!
Kisfaludy:
Feliĉo estas trompa ŝajn'
nur mokis ĝi pri mi,
mi vane serĉis kie ajn;
ĝi logas tie ĉi.
La kisa rid' de l' amatin',
en gaja rond' la fajra vin',
vi patroland', vi patra dom'
feliĉon donas al la hom':
Nektar' por frand', balzam' por sin',
forgeson donas nur la vin'...
Trinku ĝin!
Ĉiuj:
Nektar' por frand' balzam' por sin',
forgeson donas nur la vin'...
Trinku ĝin!
FINO.
NUR NATURE!
Grafo Olivero Kutassky embarasite staris antaŭ la pordego de la familia palaco. Lia mieno kiel vivanta demandsigno elokventis pri hezito: ,,Ĉu resti aŭ ne resti?" Ĉu reiri por daŭrigi la posttagmezan digestadon aŭ iri iamaniere al nova regalo? Por havi konsilan respondon li rigardis al la humile palpebrumanta pordisto, sed vane. Ties respektoplena digno mutis kiel la tribeka cigno sur la blazono de grafo Kutassky kaj sur la butonoj de la pordista livreo.
Olivero staris do senkonsile kaj indigne meditis pri la eksterordinaraj okazintaĵoj, kiuj sinsekve devigis lin pensadi pri tio, ke ne ĉio funkcias laŭorde en lia horloĝpreciza ĉiutagaĵo. Unue, je la kvara, Georgo, lia ŝatata servisto, la perlo de ĉiuj lakeoj, ternis kaj post kvin minutoj li kuraĝis denove terni kaj kvankam Georgo apartenis al la plej disciplinitaj uniformportantoj, tamen post du minutaj per tria terno ektremigis — la koron de sia grafo. Evidente, ke Georgo aroge sekvis la dumvintran kaj laŭmodan rnalsanon. Certe li havas hispanan gripon aŭ almenaŭ simplan influencon, sed en la plej senpretenda okazo — ordinaran nazkataron. Kia skandalo! Malsaniĝi ĝuste en tiu hora, kiam li devus esti je lia dispono ĉe la vestado! Vere, ni vivas en revolucia epoko kaj ties vento tuŝis ankaŭ Georgon.
Sed la trifoja lakea ternado estis nur komenco. Nun sekvis la sinvestado. Neimagebla penado! Unu horon daŭris plilonge ol kultime. Kaj fine, kiam li aperis sur la pordega sojlo por transdoni sin al meritita ripozo kaj retrovi sian ekvilibron inter remburaĵoj de sia aŭtomobilo, tiam la pordisto impertinente koncize raportas, ke ,,ŝia grafina moŝto antaŭ dek minutoj bonvolis forveturi per ĝi kaj lasis la sciigon, ke lia grafa moŝto bonvolu sekvi ŝin per taksoaŭto". Per taksoaŭto!! Kial ne per tramveturilo, per fiakro aŭ eĉ — eĉ honte estas pensi! — perpiede?! Certe la revolucia vento tuŝis ankaŭ lian patrinon.