Piero (en kostumo. Lia vizaĝo estas kaŝita per nigra masko. Rigardante tra la dekstra pordo li parolas kvazaŭ al si mem, ne rimarkante la Kelneron, kiu staras servoprete malantaŭ li): Ho kiel ĉarme!
Kelnero: Je via servo, sinjora moŝto!
Piero (daŭrigante): Kvazaŭ Ŝi estus revenanta printempa sonĝo. La mortintaj sentoj reviviĝas kaj mi vivas denove en la epoko de l' senpripensa juneco kaj ĉiam ŝaŭmanta ĉampano.
Kelnero (klinas sin): Laŭdezire sinjora moŝto. Do vi bonvolas mendi ĉampanon.
Piero (sin turnante al li): Kion vi babilas?
Kelnero: Sinjora moŝto bonvolis deziri ĉampanon... ĉiam ŝaŭmantan ĉampanon.
Piero: Mi?
Kelnero: Jes sinjora moŝto, ĵus antaŭ momenteto vi bonvolis...
Piero: Jes? Nu, bone! Portu do la ŝaŭmantan eliksiron. Eble ĝi rejunigos min — por minutoj.
Kelnero: Certe sinjora Moŝto! Certe! La ĉampano estas mirakla medikamento por rustiĝintaj koroj. Ankaŭ mi mem, kvankam tre malofte, sed tamen, se okaze...
Piero: Portu do!
Kelnero: Laŭdezire, sinjora moŝto! Laŭdezire! (Li foriras tra la maldekstra pordo.)
Piero (proksimiĝas al la pordo de la balĉambro kaj tie haltinte transdonas sin al revado): Tremantaj arpeĝoj mortante sonas ĉirkaŭ mi. Nur etaj flugiloj de l' rememorpapilio tuŝis la kordojn kaj ili eĥas miloble en mia animo. Ho, ĉi arpeĝoj similas al parolanta muteco, kiun aŭdas neniu kaj komprenas sole nur mi. Ĉi arpeĝoj similas al vivanta senmoveco, kies viglan tremadon povas vidi neniu krom mi.
Kelnero (revenas kun botelo da ĉampano kaj du glasoj): Jen la ĉampano, sinjora moŝto! Laŭdezire! Kaj mi kuraĝis porti...
Piero: Metu sur la tablon!
Kelnero: ... du glasojn.
Piero: Du glasojn? Por kiu? Mi estas sola.
Kelnero: Kiu scias? En maskobalo, dum karnavalo, neniu povas esti certa pri tio, ke li restas sola. Ankaŭ mi mem, kvankam tre malofte, sed tamen, se okaze... (Elŝtopas la botelon, klakas per sia lango kaj ĵetas la korkon al la plafono.) Unuaranga kvalito sinjora moŝto, unuaranga! Ankaŭ mi mem, kvankam...
Piero: Dankon! Vi povas foriri.
Kelnero: Laŭdezire, sinjora moŝto! Laŭdezire! (Li foriras.)
(Ekstera muziko ĉesas.)
Piero: Eh, sufiĉas! Forgeson mi sopiras, ĉion enterigantan forgeson! (Li iras al la tablo kaj verŝas ĉampanon en glason.) Ridinde... forgeson mi sopiras kaj tamen mi venas al loko, kie svarme atakas min la rememoroj. (Rigardante la trinkaĵon.) Kiel ŝaŭmas, kiel ore brilas ĉi lasta konsolo por ĉio, kio pasis longe for... for... Ideala amo!... Unua amo!... Vaneco, kiel la amo de iama princidino al la plena luno.
(Kanto kun orkestro.)
Plenan lunon sur ĉielo
miras eta princidin',
kaj ekĝemas amsopire:
Pala lun', mi amas vin!
Plena luno sur ĉielo
komprenante movas sin,
kaj reflustras la respondon:
Ankaŭ mi vin, princidin'!
Dum silenta rava nokto,
per eterna ĵura vort',