pala lun' kaj princidino
ligas sin al sama sort'.
Jen de tiu sorĉa nokto
kun sufero dolĉa flam'
brulas en la etaj koroj
pro turmenta vana am'...
Malespere, plorĝemante,
kun sopiro en anim'
konsumiĝas pro l' doloro
plena lun' kaj princidin'...
(Trinkinte li ĵetas planken la glason.)
Pierino (dum la rekantaĵo aperis en mano kun gitaro kaj spione rigardadas el post la kurteno de la dekstra pordo. Ŝi timigite ekkrietas): Ah!
Piero (kuras al ŝi): Pardonu! Ĉu mi vundis Vin?
Pierino: Ne, sed tamen, jes.
Piero: Ne, sed tamen jes? Kiu komprenas tion?
Pierino (ridante): Ho, mi nur ŝercas. Via kanto allogis min ĉi tien kaj vundis la koron. Ĉu ne honte al vi kanti pri l' vaneco de l' amo, kiam antaŭ nelonge vi mem konfesis ĝistomban fidelecon. Verdire, tion mi ne meritis de vi.
Piero: Mi ne komprenas vin.
Pierino: Ne? Ĉu vere? Vi ne komprenas, ĉar ne volas, sed feliĉe mi tenas en mia mano vian gitaron, kiel garantiaĵon de via fideleco.
Piero (rigardante la gitaron): Ĝi ne estas la mia. Vi eraras, eta Pierino. La kordoj de, mia gitaro rustiĝis jam delonge.
Pierino: Ne ŝercu plu, ĉar doloron kaŭzas al la koro via malica petolo. Ĉu tion vi promesis, dirante, ke vi estos mia porĉiama Piero.
Piero (konfuzite): Sed mi devas konfesi je mia honoro, ke mi ne...
Pierino (ploretante): Ke vi ne estas mia Piero. Diru, nur diru! Mi tre bone komprenas vin. Ĉio, do ĉio estis nur karnavala promeso, simila al niaj komediantaj kostumoj. Nu bone! Jen, mi redonas kun via gitaro ankaŭ vian fidelĵuron ĝistomban. Jen!... Adiaŭ kaj forgesu vian etan Pierinon (laŭte ekplorante) kiu... kiu... tre amas vin (metinte la gitaron sur seĝon ŝi volas foriri).
Piero (retenante ŝin): Ne! Ne iru for! Restu! Mi petegas. Por momento...
Pierino (iome ridetante): Konfesu do, ke vi nur ŝercis.
Piero: Ne... sed ne bedaŭru la momenton, kiun vi dediĉos al mi, ĉar jam delonge mi atendis je reveno de eta Pierino.
Pierino: Tamen vi konfesas do, ke...
Piero: Jes! Mi konfesas, ke rememoro pri eta Pierino kondukis min hodiaŭ en ĉi tiun maskobalon. Tiu rememoro, kiu ĉiujare reviviĝas en mia animo dum karnavalo.
Pierino: Nun mi ne komprenas Vin.
Piero: Venu, sidiĝu kaj aŭskultu min! Eble vi komprenos la kanton de tiu koro, kies sopirojn absorbis la unua trompiĝo kaj trovas efemerajn plezurojn nur en hazardaj momentoj.
(Ili sidiĝas).
Pierino: Kiel stranga vi estas.
Piero: Nun, estas vi eta Pierino, tiu hazarda momento, je kiu mi atendis longajn jarojn, sed vane. Nun estas vi eta Pierino, kiu revenis por plibeligi la horojn de l' aŭtuno, sed jam vane... jam vane.
(Kanto kun gitaro.)
En kor', kun maja sunradi',
sed vane...
je via ven' atendis mi,
sed vane...
Florojn mi ŝutis al vojet'
por vin akcepti, knabinet',
kun kissoifo kaj pasi',
sed vane,
ĉar ne venis vi.
Silentu dolor' en kor,'
ja svenos odor' de l' flor'!
La dolĉa aklam' de l' am'
nur restos ornam' por dram'.
Silentu dolor' en kor',
la revoj ja flugos for...
flugos for!
Pierino (kvazaŭ senkonscie preninte krizantemon el la florvazo, staranta sur la tablo, komencas ŝiri ĝiajn petalojn. Tre malrapide, rezignoplene.)
Piero:
Forestu do, ne venu plu,
ĉar vane...
Allogo de l' okula blu'
jam vane...
Falsa ridet', karesa tuŝ',
kisoj perfidaj de la buŝ'
kaj tremo febra de la sin'
jam vane...
Mi ne kredas vin.
Silentas dolor' en kor',
jam svenis odor' de l' flor'
kaj mortis aklam' de l' am',
mutiĝis la fam' pri l' dram'.
Silentas dolor' en kor'
kun tempo ĝi pasis for...
pasis for...
Pierino (dum la rekantaĵo la senpetala krizantemo falas teren el ŝiaj manoj. Surprizite, kun kortuŝiteco rigardante lin, ŝi ekstaras kaj iras for de la tablo ĝis la lampoj de l' scenejo. Kun silenta kaj rezigna konsterniĝo): Vi ne estas mia Piero.