Piero (mallaŭte): Ne!
Pierino: Vi trompis min.
Piero (pli mallaŭte): Jes!
Pierino: Kial vi ne diris tuj?
Piero: Mi diris ja... Ĉu vi koleras je mi?
Pierino (mallaŭte): Ne.
Piero: Ĉu pardonita la trompo?
Pierino (pli mallaŭte): Jes!
Piero: Kial vi ne iras for?
Pierino: Mi mem ne scias... Strange... Mi ne povas vin ankoraŭ forlasi... Kiu vi estas?
Piero: Kion mi respondu? Min baptis la vivdestino kaj nomis min — doloro vivanta.
Pierino: Kiel vi vivas?
Piero: Vivo, plena de rezigno, estas nur longdaŭra mortiĝado.
Pierino: Ĉu vi amis iam?
Piero: Respondo estu tiuj larmoj, kiuj tremas en miaj okuloj.
Pierino: Vi estas romantika. Viaj okuloj vive parolas al mi tra la masko. Ili ribele plendas: ,,Kion valoras la vivo, se morgaŭ ni priploras la plezurojn de l' hodiaŭo?" Vi ne estas prava. Rigardu, miaj okuloj karese respondas: ,,Kiu, se eĉ unufoje, estis amata, jam ne havas rajton riproĉi la sorton."
Piero: Kiel ĉarme vi parolas. De kiu vi lernis tion?
Pierino: De iu virino, kiu amis tutkore, sed la sorto disigis ŝin de sia amato. Ŝi instruis min gardi ĵaluze la trezoron, kiun la vivo donacas por la koro kaj ami fidele ĝis la tombo...
Piero (kvazaŭ rekonante ŝin): Ŝi havis similajn okulojn al la viaj.
Pierino: Mia amata patrineto... jam tre... tre silenta.
Piero: Jes! Tre... tre silenta. Ŝi mortis antaŭ tri jaroj.
Pierino (surprizite): De kiu vi scias?
Piero: Ne demandu, mia eta, eta Pierino!
Pierino (post iom da paŭzo, ĉiam rigardante lin): Strange! Vi estas fremda por mi kaj tamen tiom simila al mia Piero amata, ke mi tute ne miras pri mia eraro. (Metante sian manan al la lia.) Jes! Via movo, la voĉo, ĉio, ĉio, kiel ĉe li. Nur... nur viaj haroj iome grizaj. (Subite ŝi reprenas sian manon kaj rigardas ĝin kortuŝite kaj kun profunde gracia gesto forviŝas la larmon, falintan sur ŝian manon.) Kio? Ĉu vi larmas, Piero?
Piero (kun altrudita kaj tro laŭta gajeco): Pro ĝojo de iu dolĉa antaŭsento... Ĉu vi amas lin?
Pierino: Tre!... Tre!
Piero: Sed... kie forestas via Piero?
Pierino: Mi ne scias. Forlasante min antaŭ unu horo, li promesis baldaŭan revenon kun iu, al kiu li intencas min prezenti, sed... (rigardante al la balĉambro) Hah tie!... Tie! Ĉu vi vidas? En kostumo de Piero... sen masko. Li staras meze de la dancanta tumulto, serĉante min per sia rigardo... Tie! Tie! Ĉu vi vidas? Tie!... Nun li turnis sian vizaĝon rekte al mi.
Piero (rigardas al tiu direkto): Jes, mi vidas lin!
Pierino: Atendu, mi kuros al li por prezenti lin al vi.
Piero: Ne! Estus danĝere du Pieroj en ĉeesto de tiel ĉarma Pierino, kia vi estas. Estus pli bone, se mi sendus lin por anstataŭigi min.
Pierino: Ho, sendu!
Piero: Sed mi postulas rekompencon.
Pierino: Rekompencon?!... Nu bone, sed ne estu tro postulema! Kion vi deziras?
Piero (proksimiĝas al ŝi por kisi ŝin, sed en la lasta momento, pro rifuza gesto de Pierino, li nur longdaŭre rigardas ŝiajn okulojn kaj karesas ŝiajn harojn): Li mem interpretos mian deziron. Ĝis baldaŭa revido, eta... eta...