Pierino (Preninte al si la gitaron li volas foriri.)
Pierino: Pro Dio! La gitaron!
Piero: Bone, mi transdonos ĝin al li!
Pierino: Ne al li, sed al mi!
Piero: Vi nomis min, antaŭ momentoj, romantika kaj nun mi volas meriti tiun komplimenton. Permesu, ke mi persone transdonu ĝin al li, ĉar estas vere romantike, se Piero salutas per gitara kanto sian porĉiaman Pierinon. (Li forkuras en la balĉambron.)
Pierino (revante): Estas vere romantike, se Piero salutas per gitara kanto sian porĉiaman Pierinon. Stranga homo, sed bonkora. (Rigardante al la balĉambro.) Ah! li atingis lin! Ili interparoladas. Mia Piero ruĝiĝas... ŝajnas balbute respondi ion kaj nun... kun ĝoje brilantaj okuloj ĉirkaŭprenas lin.,. Li transprenas la gitaron kaj venas... venas. Ho Dio, kiel batas mia koro!
(Ekstere eksonas la kanto de juna Piero kun akompano de gitaro.)
Pompas printempo...
Odor' de l' floroj ŝvebas nun.
Regas mallumo,
ĉar kaŝis sin la pala lun',
Brilas lampiroj
en mola musko sub rozuj'...
Mia amata
ne timu do, sed venu tuj!
Noktan silenton
ekrompos nur batad' de l' kor'...
Spirojn de l' lipoj
la ventoĝemo portos for.
Sanoj mistikaj
de l' nokto kaj de mia sin',
mia amata,
al sorĉa sonĝo lulos vin!
Piero (juna, en sama kostumo kiel la maljuna, venas sen masko el la balĉambro):
Amo vin vokas!
Atendas nin benketo jam...
Por kordoloro
nur amo estas la balzam'
kaj vin ornami
per brila gem' de diadem',
mia amata,
donacos mi la koron mem.
Venu rapide!
Soifas mi je kisoj cent!
Ni ebriiĝu
el vino de plej sankta sent'!
Kaj por ne vivi
en tera marĉo de l' envi',
mia amata,
ĉielon havos mi en vi!...
Pierino (dum la dua strofo prenas krizantemon el la florvazo kaj ĉe la fino de l' kanto ŝi transdonas ĝin al li. Tre varme kaj ameme): Al Piero!
Piero: Pierino!
Pierino: Piero!
Piero (kun ŝerca seriozeco): Je la nomo de la maljuna Piero mi petas de vi la plenumon de lia tutkora deziro.
Pierino: Kion li deziras?
Piero: Feliĉigu min per via maneto, estu mia porĉiama Pierino kaj lia amata — bofilino.
Pierino: Kiu li estas do?
Piero: Mia patro!
Pierino (kortuŝite): Nun mi komprenas.
Piero: Kion?
Pierino: La larmojn, kiuj brilis en liaj okuloj.
Piero: Kaj kion vi respondas?
(Ekstere dancmuziko.)
Pierino (solene): Diru al li, ke Pierino de mia Piero humile kaj amoplene kapitulacas antaŭ la volo de Piero de iama Pierino.
Piero (ĉirkaŭprenante ŝin): Kara! Kara! Ci mia! (Longdaŭra kiso.)
Kelnero (venas): Sinjora moŝto, ĉu (vidante la aman scenon) ĉu — ĉu — ĉu... hah... pardonu! (Sin returnante de la paro.) En maskobalo, dum karnavalo, neniu povas esti certa pri tio, ke li restos sola. Ankaŭ mi mem, kvankam tre malofte, sed tamen, se okaze aŭ...
Piero (rimarkante lin): Kion vi volas? Vi povas foriri!
Kelnero: Laŭdezire, sinjora moŝto! Laŭdezire!
(Kurteno falas.)
MIA AMO
Muziko de Mihaelo Sároŝi