Finante sian grandan monologon kun heroa gesto kiel en la klasikaj dramoj Mihok ekkaptis sian valizon kaj forlasis la kupeon por serĉi sian Milla en aliaj kupeoj.
En la unuaj momentoj fraŭlino Degel nem ne konsciis pri la okazintaĵo. Kvazaŭ fulmofrapite ŝi sidis kaj sentis, ke iu rulis pezan ŝtonon al ŝia koro. Ĉio estas do finita. La sopirata feliĉo forflugis de ŝi kaj rekapti ĝin jam neeble. Kiam la dolora spasmo iom mildiĝis ŝi laŭte ekploris. La salaj gutoj faris longajn striojn sur ŝiaj vangoj kaj forlavis la pudron kaj ŝminkon.
— Mia nobela Miĉjo... mia kara... karega... neniam plu... mi ĵuras, ke neniam plu... — ŝi ripetis longe... longe.
La scivolo de la pasaĝeroj direktiĝis al Ŝi kaj la grasa sinjoro kun komprena rideto flustris al sia najbaro: "Certe ili estas geamantoj kaj nun ili faris ĉefprovon de la edzecaj skandaloj".
Ĉe la unua granda stacio fraŭlino Degel forlasis la vagonaron, kiu portante kun si la amatan Miĉjon daŭrigis sian kuregon al la kongresurbo.
II.
Alveno: ,,Ĉu fraŭlino Degel jam bonvolis alveni? Ne! ... Oficialaj formalaĵoj kaj rekuro al la stacidomo por atendi ĉiun vagoniron: ,,Ĉu fraŭlino Degel vojaĝis kun vi, altestimataj gekongresanoj ? Ne!" ... Interkonatiĝa vespero: ,,Ĉu vi bonvolas esti fraŭlino Degel? Ne!" ... Sendorma nokto. Zigzagaj pensoj pri terura kolizio, inundo, apopleksio kaj ama aventuro. Pro la ungogratado de la ĵaluzeco la koro de Mihok aspektis kiel lia striita pantalono, zorge gladata sub la kusenoj de la hotela lito, kiun en sia ama funebro li prezentis al si mortolito, ĉirkaŭstarata de la gekongresanoj, inter kiuj staros ankaŭ ŝi, la malfrue alveninta Milla, kun ĝistomba akuzo en la koro... Matene kuro al la informejo: ? "Ĉu...? Ne!"
La ĉiama ,,ne" kostis energion, humoron kaj ĉiuhoran purigadon de la flavaj ŝuoj, brilantaj jam kiel emajlitaj citronoj. Poste ĉagreno pro konstato, ke preskaŭ ĉiu dua samideano estas 172 centimetrojn alta, portanta malhelbluan jakon, diskrete striitan pantalonon kaj flavajn ŝuojn. En tiu tago li forĵetis sian dorlotatan ideon pri la uniformoj de la estimataj geesperantistaroj.
Tute malesperigite li iris al la Solena Malfermo. La orgeno muĝis kaj la lipoj disiĝis je kantado..... "En la mondon venis nova sento..." En tiu momento Mihok sentis delikatan manpremon. Li turnis sin kaj jen antaŭ li staris milde ridetanta vizaĝo de nekonata knabino, flustranta la plej sopiratan alparolon: ,,Nobela Miĉjo mia!"
La dormanta tamburisto vekiĝis en Mihok kaj preskaŭ dismarteladis lian koron, kiam li ekvidis antaŭ si nigroharan anĝelmienan aperaĵon. La pluaj vortoj de la himno postrestis en lia gorĝo kaj ravite li rigardis la puran altan frunton, kiun ne kaŝis laŭmoda frizaĵo, la senpudrajn palajn vangojn, la belformajn naturkolorajn lipojn kaj... kaj la elegante simpla kostumo kiel konvenis al tiu ĉi nepriskribebla ĉarmo!
— Ĉu vi...? — balbutis Mihok.
— Jes, mi — respondis mallaŭte, iom tremante fraŭlino Degel pro timo de la eventuala rekonon. Sed pensante pri nenio Mihok profundiĝis en la sindona rigardo de tiuj noktokuloj, kiuj rebrilis por li la tutan stelaron kun la anĝeloj de la ĉielo. Subite li rekonsciiĝis kaj forte premante al si la ,,velurajn manetojn" plenpulme kiel la leono en la dezerto li daŭrigis la kantadon kun entuziasma fervoro: ,,Ne al glavo sangon soifanta..."
AL FILOJ DE KAINO
Filoj de Kaino kun la stigmo,
mature atendas vin la rikalto!
Faru fajron! Flagru sen estingo
sur tero gehena flam' de malordo!
Al ŝtiparo do moralon, virton!
Noblajn celojn ĵetu sub la cindron
kaj kolero lafa de la Etno
furiozu en la detrusento!
Ne hezitu, filoj de Kaino,
la mondon putrantan fine renversi!
Sciu, vian tronon por la gajno,
milmiloj rapidos sklave tuj servi!
Filoj de Kaino, la prapatro
ne tre favorata estis hieraŭ,
sed nun ŝajnas, ke via "talpo-arto"
jam estas laŭ plaĉ' de l' trono fiera,
ĉar al vi Li donis la potencon...
Dum arme' de l' Bono perdas centon
da plej noblaj koroj, — vi triumfas,
novajn buĉmaŝinojn zorge muntas...
Flugu supren do la fum' incensa
de via altaro, gent' de Kaino,
por konvinki Lin pri fakt' esenca,
ke ĉi besto estas hom' nur laŭ ŝajno.
Finan venkon por la pens' Kain-a
kun ve' mi sopiras, ho bestofrato,
ĉar la homo, estu kia ajna,
li celas fratmurdon per korotrafo.
Finan venkon do anime korpe,
ke ĉe manĝotrog' de l' sango — porke
glutu, gruntu ĝis satiĝo morta
ĉi kreaĵo glora, sed plej monstra;
ke ne pulsu koro aspiranta
kun vea dolor' al Vero kaj Bono
kaj ne vivu plu al kiu vanta
sopiro pruviĝas ,,esti nur homo ".
LA OMBRO DE L' PATRO
(El Taglibro de Frenezulo)
W ...13. V. 1921
La rivero bruis. La okuloj lacis rigardi la ondetojn kurantajn. Mi ne scias, kiom da tempo mi pasigis senmove tie, sed ŝajnis al mi longa... longa.., Tiam la suno estis ĉe la zenito kaj ĝiaj radioj vertikale falis al la varmega tero...
Mi sentis nenion kaj rimarkis nenion. Kvieta, ho kiel kvieta silento regis en la animo... Trankvila, paca ĝojo kuŝis ĉie. Facila venteto blovis el la foliaro de la apuda arbaro... Birdo ekkrietis... Falantaj sekaj branĉetoj susure krakis... La plaŭdanta melodio de la forkurantaj ondoj lulis min...
Mi rigardis fikse kun plenstreĉo de la nervoj kaj en miaj okuloj alternis helaj lumringoj. Ili jen longiĝis, jen kuntiriĝis farante perlan fadenon... Subite ĝi disŝiriĝis kaj la malgrandaj helaj grajnetoj ruliĝis rapide... rapidege, kvazaŭ freneze dancante en la sep koloroj de la ĉielarko... Longe, longe mi rigardis ilin. Mi scivolis pri la fino de tiu ĉi stranga dancado...