Шашуру, які лічыў сябе добрым знаўцам спагадлівага, на яго думку, жаночага сэрца, не вельмі збянтэжыла гэтая неласкавасць. Яшчэ з паўгадзіны ён гаварыў, не трацячы надзеі, што непрыязнасць жанчыны зменіцца прыхільнасцю.
Аксіння моўчкі слухала. Яна здавалася яму, як ніколі раней, прываблівай i роднай.
Расказаўшы некалькі смешных гісторый i анекдотаў i пачуўшы, што Аксіння раз — другі засмнялася, Шашура пяшчотным, але ўпэўненым рухам абняў яе за плечы. Ix цяпло апаліла яго.
— Аксіння, любая!..
Яна адразу паспрабавала вырвацца.
— Што ты робіш?
— Ды нічога, здаецца, — паспрабаваў ён жартаваць.
— Пусці!
— Аксіння, ды што ты! Супакойся!.. Не трэба...
— Пусці! — сурова прашаптала яна i вырвалася. — Якія вы ўсе, мужчыны, з вамі па-добраму, дык вы не разумееце дабраты...
— Ты — разумееш! Нібы чорт ведае, што натварыў!..
— Яшчэ што скажаш? Так я табе i дазволю!
— Проста — карціна, дакрануцца нельга...
— А што ты думаеш? Нельга!
Ён перамяніў тон размовы:
— Я ж, можа, таму, што люблю цябе.
— Няўжо? Нешта не заўважала...
Шашура пачаў апраўдвацца i паспрабаваў — цяпер з перасцярогай — абняць яе зноў, але Аксіння адштурхнула яго рукі і, лёгка выцяўшы, сказала:
— Ідзі адсюль... Па-добраму прашу...
— Просіш? Няма чаго сказаць — просьба.
— Як умею...
«Бач ты, якая строгая! — са здзіўленнем падумаў Шашура. — I хто б думаў, здавалася такою ласкаваю... Гэтых жанчын ніколі не зразумееш...»
— Ну, што ж, дзякуй... хоць за просьбу.
Ён устаў i вышаў.
Апоўначы ён разбудзіў яе, каб развітацца. Шашура быў, як звычайна, вясёлы, з Аксінняй размаўляў па-прыяцельску, жартаваў.
За тое, што было ўночы, ён не адчуваў ні сораму, ні каяння. Дарэчы, Шашура, здаецца, наогул ніколі не раскайваўся.
Ён цяпер думаў пра Аксінню з вялікай павагай. Строгая жанчына! Цвёрды чалавек, надзейны. На такую жонку можна было б спадзявацца.
«Я, здаецца, магу неўзабаве перастаць цаніць сваю халасцяцкую волю!» — падумаў здзіўлена падрыўнік.
Шашура быў да вайны жанаты, але няўдала. Жонка яго аказалася прыдзірлівай i страшэнна раўнівай жанчынай, у сям'і часта ўзгараліся спрэчкі, i, урэшце, Шашура не вытрымаў — развёўся з ёю.
З той пары ён вельмі скептычна адносіўся да кахання i да сямейнага шчасця. Таму ён i думаў пра сваю прыхільнасць да Аксінні са здзіўленнем. Гаворачы жанчыне ўночы, што любіць яе, падрыўнік сам мала верыў у свае словы.
Аксіння, здавалася, забыла пра нядаўняе здарэнне. Яна лагодна развіталася i нават папрасіла, каб ён не забываў дарогу да яе, заязджаў у госці.
— Ты што гэта? Так, для жарту?
— Сказаў! Якія тут могуць жарты.
— Сур'ёзна, значыцца.
— Сур'ёзна.
— Ну, што ж, трэба будзе падумаць... строгая ты надта!..
— А ты вельмі скоры!..
— Скоры? Гэта — праўда, ты гэта правільна!
Шашура зарагатаў.
— Значыцца заехаць?— Ён нахмурыўся, заклапочана пацікавіўся: — A біцца не будзеш?
Яна ўсміхнулася.
— Не буду, калі ты будзеш... разумнейшы... i хлусіць перастанеш!
— Хлусіць? Век не хлусіў...
— Кажы мне. Ну ідзі ўжо.
— Іду. Ну, што ж, бывай, сонейка мае строгае!
Ён паслаў ёй «пацалунак» i хутка, весела падаўся з двара.
4...
Шашура паявіўся на месцы збору амаль адначасова з усімі. Адчуваючы сябе крыху вінаватым i стараючыся ўтаіць затрымку ў дарозе, ён, насцярожаны, паспяшаўся далажыць Ермакову аб сваім прыбыцці.
Шашура заўважыў, што Ермакоў у добрым настроі, i ў яго адлягло на душы. Калі i даведаўся, то, напэўна, не стане вельмі прыдзірацца. Але камбрыг не ведаў: ён спаткаў дабрадушна, ні словам не крануўся той тэмы, якой асцерагаўся падрыўнік.
— Ну, пахавальных спраў майстар, рыхтуйся! Хутка пойдзем! — па-прыяцельску ляпнуўшы Шашуру па плячы, сказаў Ермакоў.
— Ды я гатоў, таварыш камбрыг, як піянер — заўсёды!
— Ну, ну — піянер, сказаў!.. Вагой дзевяноста кілаграмаў! З цябе магарыч трэба б: імяніннік сёння.
— Ды ўжо ж, свята маё!
Шашура сапраўды адчуваў сябе імяніннікам. Уся брыгада сёння будзе на «жалезцы». Гэты факт як бы пацвярджаў аўтарытэт яго падрыўной справы. Шашура быў бязмерна захоплены сваёй прафесіяй, таму такая павага да яе была яму найлепшай хвалой.
Ён славіўся ў брыгадзе як выдатны падрыўнік. Яго не выпадкова называлі — «пахавальных спраў майстар». Шашура пахаваў вельмі многа ахвотнікаў да чужых зямель i багаццяў.
Быў ён чалавекам вельмі дзейным i вялікім выдумшчыкам. Яго міны ірваліся не толькі на дарогах, але i ў кабінетах гестапа, i ў аўтамабілях гітлераўскага начальства. Шашура сам прыдумаў некалькі мін з «сюрпрызамі», якія ніхто не мог размініраваць. Ён умеў падрываць нямецкія саставы бомбамі, якія выкопваў у полі.