— Гэта праўда. Вілі, ты — мудрэц!
— Ты думаеш, што я не рызыкую што ночы галавою?.. Я быў у сталовай СД, калі там выбухнула міна, але мяне толькі кантузіла.
— Мы тады разам былі...
— Я вышаў на хвіліну з тэатра, — не адказаўшы ёй, працягваў Рэйзе, — калі там узарвалі партэр... Чорт пабяры, мне на дзіва шанцуе, відаць, суджана сто гадоў жыць...
— Ты шчасліўчык, Вілі.
2...
— Штосьці рускія не ў меру разлёталіся цяпер... Ніводнай ночы не прапусцяць — проста спакою ад ix няма... — Зноў загаварыла Ані. — Усё ж гэта дзікая думка ісці ў такі час у рэстаран. Табе заўсёды, Вілі, прыходзяць нейкія дурныя жаданні...
— Ты шкадуеш?
— Так. Шкадую... Чаму я толькі згадзілася, не ведаю...
— Нават — каешся?
— Так.
— Ты на дзіва ўмееш псаваць настрой, сабе i другім...
— Ты яшчэ больш!..
— Умей трымаць сябе... — стрымана, павучальна сказаў Рэйзе.
Вольф прымірэнча адгукнуўся:
— Сёння нічога не будзе.
Рэстаран быў амаль пусты. Радыёла спявала нейкую вясёлую песню, але гэтая песня, відаць, наводзіла на Ані сум.
Раптам песня абарвалася на паўслове, i не паспеў заціхнуць апошні акорд, як пачулася аднекуль з рэпрадуктара трывожнае: «Ахтунг, ахтунг!..» На двары маркотна i цягуча завыла сірэна.
— Ну, вось я i казала! Пачынаецца! — Ані хутка ўскочыла i, дробна перабіраючы ножкамі, кінулася да выхаду. За ёй заспяшаліся Рэйзе i Вольф.
Калі яны выбеглі на двор, самалёты былі ўжо недалёка. У небе скрыжоўваліся, мітусліва бегалі доўгія прамяні пражэктараў. Ударылі гучна зеніткі.
Сядзець у бамбасховішчы прышлося доўга. У скляпенні было змрочна i цяжка тхнула сырой зямлёй. Нацята прыслухоўваючыся да выбухаў недзе ўгары, да штуршкоў зямлі, Ані заўважыла каля нагі дзіўны прытоены камяк. Яна кранула яго наском туфля i віскнула з агідай: гэта быў пацук!
«Фі, якая брыдота!» — Ані, гідліва моршчачыся, штурхнула яго. Пацук неахвотна адпоўз.
Час цягнуўся нязмерна доўга, a бамбёжка ўсё не сціхала.
Ані пачала было зноў насвістваць, што пасля кожнага снежня надыходзіць май, але хутка абарвала свіст. Якая нуда сядзець так!..
— Калі гэта ўсё скончыцца! — зазлавала яна.— I няўжо не могуць ix адагнаць, гэтых рускіх?
Скарыстаўшы кароткі перапынак у бамбёжцы, Рэйзе нечакана знік. Ён сказаў, што яму трэба недзе абавязкова быць — неадкладныя справы. Вольф застаўся адзін каля Ані, якая раззлавана маўчала.
Калі Вольф з ёй выбраўся, нарэшце, на двор, яна ні за што не захацела ісці назад у рэстаран.
— Хопіць, я ўжо сытая сёння! Праз меру!.. Леш правядзіце мяне дамоў,— амаль загадала яна. — Я тут — на Камандатурштрасе...
Так немцы называлі вуліцу Карла Маркса. Вольф нязграбна ўзяў яе пад руку, збіраючыся весці, але яна запатрабавала, каб ён выняў пісталет з кабуры i паставіў на баявы ўзвод...
— Нашто гэта?
— Зрабіце. Я прашу.
Ён паслухаўся.
— Ну вось цяпер хадземце...
Яна гаварыла, дзе трэба павярнуць направа, налева.
Калі падышлі да яе кватэры, Вольф намерыўся развітацца, але Ані ўзяла яго за руку:
— Куды вы так спяшаецеся?
— У гасцініцу трэба...
— Управіцеся.
Яна правяла маёра на лесвіцу, адчыніла ключом дзверы.
— Заходзьце... Гэта мае жыллё... Не бойцеся — я жыву адна. Вілі жартам сказаў: адзіночная камера.
Яна гаварыла ціха, мусіць, непакоячыся, што могуць пачуць у суседнім пакоі.
— Сёння мне чамусьці боязна ў маёй адзіночцы,— прашаптала Ані, гулліва i капрызна.
Яна на момант лёгка прытулілася да грудзей маёра.
— Я сёння баюся адна заставацца...
Вось яшчэ чаго не хапала: дзяжурыць каля гэтай шлюхі, якая надакучыла Рэйзе! Не запальваючы святла i нічога не гаворачы Вольфу, яна хутка распранулася i забралася пад коўдру. Маёр хвіліну пачакаў, вагаючыся.
— Вольф! А вы што ж? Як у гасцях...
— У гасцініцы будуць чакаць...
— Будуць чакаць? Хто? Сястра ці жонка?
Яна засмяялася.
— З камендатуры могуць паклікаць...
— Уночы?.. Вам, мусіць, у гасцініцы лепш?! Ну! Які вы ваўчок!
Ані пстрыкнула запальнічкай, закурыла.
— Ладуйцеся ж. На канапцы, каля акна!..
Яна сказала апошнія словы так, нібы падсмейвалася.
Вольф памацаў край канапы, стаў раздзявацца. Цьмяна бялеючы ў цемры споднікамі, тупаючы босымі нагамі, падаўся да ложка, да яе.
— Зачыні зашчапку, — загадала яна.
Уранку, перад тым як ісці да каменданта, ён забег у гасцініцу. Дзяжурная, пажылая, вельмі разбухлая немка, сказала яму: