— Як вядуць сябе рускія? Не збіраюцца наступаць яны?
Клямт адчуў, што пытанне гэтае генерал сказаў зусім інакш, чым пытанне пра балота, што генерал чакае сур'ёзнага, грунтоўнага адказу. Ён падумаў, што сказаць.
— Яны спрабавалі наступаць, гер генерал, але ім не ўдалося. Яны цяпер маўчаць...
— Маўчаць... Я гэта без вас ведаю, — генерал незадаволена смыкнуў губою. — Колькі яны будуць маўчаць?
— Гэта пакуль невядома. Мы захапілі некалькі палонных, але яны ўпарта гавораць, што ў рускіх ціха...
— Вы ix добра дапыталі?— Генерал бліснуў акулярамі на камандзіра дывізіі.
— Добра, гер генерал.
Упаўнаважаны нечакана катэгарычна запярэчыў:
— Не, дрэнна.
У бліндажы стала вельмі ціха.
— Сярод ix павінны быць, якія ведаюць патрэбную нам загадку. Павінны быць! Ніякай літасці — да ix! Гарачым жалезам выцягваць з ix! Гарачым!.. Рэйзе, — гукнуў ён.
Тонкі, перацягнуты поясам штурмбанфюрэр казырнуў.
— Займіцеся палоннымі! Пагаварыце вы!
— Яволь, генерал! — Штурмбанфюрэр гатоў быў хоць зараз кінуцца выконваць загад,— ён нагадваў цяпер каршуна, які нарыхтаваўся ўчапіцца ў здабычу.
Клямт ужо з непакоем чакаў, што яшчэ зажадае даведацца генерал, але генерал павярнуўся да батальённага i сказаў, што хоча пазнаёміцца з абарончымі збудаваіннямі..
Калі генералы вярталіся з размяшчэння батальёна ў тыл, было ўжо за поўнач. Пярэдні край, які заставаўся ззаду, праводзіў ix дрымотным спакоем, — толькі кулямёт, нібы спрасонку, ускінуўся, залапатаў, але, пераможаны цішынёю, адразу змоўк.
Фельдмаршал, што ішоў побач з панам упаўнаважаным, запытаўся, якое ўражанне зрабілі на генерала абарончыя збудаванні. Баумволь яшчэ раней заўважыў, што фельдмаршал ганарыцца гэтым, i генерал, якога раздражняла самаўпэўненасць, скрытая непашана старога ваеннага, адчуў, што яму хочацца сказаць камандуючаму непрыемнае. Ён адказаў стрымана:
— Я лічу, што збудаванні — нядрэнныя. Нашы інжынеры, відаць, не патрацілі марна гэтую вялікую перадышку ў баях. У мяне, вядома, ёсць некаторыя заўвагі, але я ix скажу пазней, калі стане больш відным агульны абсяг. Я не хачу паўтарацца... Як гэта сказаў камандзір роты пра рускіх? Пра балоты?
— Яны будуць мець многа клопату, гер генерал,— падказаў камандзір дывізіі.
— Так, многа клопату! Ім, вядома, будзе многа клопату i з нашымі інжынерамі. Ca збудаваннямі нашых інжынераў. Трэба толькі, каб дух салдат, якія займаюць ix, быў такі ж моцны, як гэтыя збудаванні...
— Нашы салдаты, генерал, заўсёды былі стойкімі ў абароне. — Фельдмаршал, відаць, быў незадаволены адказам Баумволя.
Камандзір дывізіі, маўклівы, пануры, сказаў, што яго дывізія з гэтых збудаванняў адступіць толькі па загаду.
—Яна не павінна адступіць ні ў якім разе.
— Дазвольце генерал... Я сказаў: толькі па загаду...
— Такога загаду не будзе, — адрэзаў суха пан упаўнаважаны.
Некалькі хвілін ішлі моўчкі. Поруч генерал-упаўнаважаны чуў цяжкае сапенне фельдмаршала.
— Балоты... гэта вельмі добра, — прамовіў Баумволь амаль тонам прабачэння перад фельдмаршалам. — Самім богам, здаецца, яны тут прызначаны для нас...
Фельдмаршал не адказаў. У твар ім раптам ударыла парывам моцнага халоднага ветру, i фельдмаршал схапіўся за фуражку, каб не сарвала. Пан упаўнаважаны набычыўся, падняў каўнер летняга генеральскага паліто, полы якога прыліплі да ног, нібы стрыножыўшы, сталі замінаць ісці.
Пан упаўнаважаны заўважыў,— у тым баку, адкуль яны ішлі, успыхнула маланка. Там панавала навальніца. Вецер данёс пагрознае басавітае водгулле недалёкага грому. Навальніца з маланкамі, з грамамі, з бураю хутка набліжалася сюды.
Чорнымі былі хмары наперадзе, чорным было неба, i толькі гарачыя ўспышкі маланак час-ад-часу разрывалі гэту чарнату. Але яны не радавалі, a рабілі ўвесь малюнак яшчэ больш неспакойным.
Генералу-ўпаўнаважанаму стала трывожна.
Раздзел IX
1...
У брыгадзе Бяссонава чакалі камісію са штаба фронта. Не толькі маладыя, але i бывалыя афіцэры, што бачылі ўсяго на фронце, хваляваліся, быццам курсанты перад экзаменам.
Рыхтаваўся да гэтай праверкі i Аляксей Лагуновіч, які хоць i стараўся ўдаваць сябе бесклапотным, таксама завіхаўся больш, як звычайна. Востры на язык Быстроў нават шапнуў на вуха Сонцаву з гэтага поваду:
— У нас два абсалютна спакойныя чалавекі — Якавенка i Рыбакоў. А наш старшы лейтэнант, як вучань, непакоіцца.
Цэлымі днямі займаліся ў полі, бясконца чысцілі i змазвалі механізмы i прыборы машын, кожную ноч ускаквалі па «трывозе». I ўсюды бачылі перад сабой няўрымслівага стожыльнага палкоўніка, які неяк упраўляўся ўсё ўбачыць, усё ўвесь час трымаць пад прыдзірлівым наглядам. Ён агледзеў, i не адзін раз, кожную машыну, не адзін раз прымусіў мыць i мыць ix, зрабіў вялікую «чыстку», зноў выкідваючы з танкаў усё лішняе.