— Даведайся, чаго раскрычаўся гэты Аніка-воін. Ды скажы, што ў нас крычаць не паложана. Скажы, што ў нас любяць лагодную размову...
Выехаўшы за вёску, генерал накінуў на плечы бурку, якую заўсёды вазілі ў машыне. Ён нядаўна перанёс запаленне лёгкіх i цяпер бярогся, а яго нешта зранку халадзіла. Ці не грып, чорт пабяры?
Перад сустрэчаю з камандармам генерал адчуваў сябе крыху неспакойна. Шчарбацюк прывык да таго, што дывізію хваляць, а яго самога цэняць. Камандуючы ж арміяй, у якую перадалі нядаўна дывізію, заўсёды выказваў незадаволенне станам дывізіі, генералам. Стрыманы педантычны камандарм, прыязджаючы ў дывізію, амаль заўсёды вышукваў розныя непаладкі.
Апошні раз ён быў у дывізіі ўсяго некалькі дзён да гэтага, i Шчарбацюк прадчуваў, што камандуючы на нарадзе абавязкова будзе гаварыць пра становішча ў дывізіі. Зноў, мусіць, скажа, што зладжанасці няма...
A ў сапраўднасці ж дывізія адна з лепшых у арміі. Гэта прызнаюць многія.
На камандным пункце, акрамя камандарма, быў камандуючы фронтам. Каля Чарняхоўскага, схіліўшыся над картаю, стаяў невядомы чалавек у камбінезоне, у палявой генеральскай фуражцы.
Усе ўтраіх разглядалі карту.
Генерал-маёр, увабраўшы жывот, які напінаў кiцель i яўна псаваў вайсковы выгляд, далажыў камандуючаму арміяй, што прыбыў па яго загаду. «Відаць, не нарада, — падумаў Шчарбацюк, — штосьці іншае».
Ён мімаволі запытальна зірнуў на чалавека ў камбінезоне.
— Васілеўскі,— назваўся Маршал Савецкага Саюза. Ён працягнуў Шчарбацюку руку.
— Далажыце абстаноўку на вашым участку.
Генерал-маёр пачаў гаварыць, паказваючы алоўкам на карце. Маршал, апусціўшы галаву, уважліва сачыў за картаю; ён раз спыніў Шчарбацюка, папрасіў удакладніць абстаноўку на цэнтральным участку.
— Участак дывізіі бясспрэчна неабходна разы ў тры скараціць, — узняўшы галаву ад карты, прамовіў ён, калі Шчарбацюк скончыў.
— Я прадугледзеў гэта, таварыш Маршал Савецкага Саюза, — адказаў Чарняхоўскі.— Акрамя таго, мы таварышу Шчарбацюку дадзім авіяцыі, артылерыі. Артылерыя пачала ўжо сканцэнтроўвацца.
Маршал, звярнуўшыся да камандарма, запытаўся:
— Як дывізія, добрая?
— Нядрэнная,— не адразу, як бы падумаўшы, адказаў камандарм.
— Участак вельмі важны. Можа, замяніць, іншую паставіць сюды?
— Дывізія добрая, — сказаў Чарняхоўскі, — баявая, людзі загартаваныя... Праўда, камандзір, я сказаў бы, залішне заспакойлівы...
— Так, грэх гэтакі ёсць у яго — заспакойваецца, калі не падштурхоўваць, — згадзіўся камандарм.
— Абвінавачванне для камандзіра вельмі сур'ёзнае, асабліва цяпер... Ну, а што вы скажаце, таварыш генерал? — павярнуўся Чарняхоўскі да Шчарбацюка. — Справіцеся?
— Спраўлюся, таварыш генерал, — адказаў Шчарбацюк, выпростваючыся так, як толькі можна, пазіраючы на маршала i з просьбай, i з надзеяй, i з гатоўнасцю ўсё зрабіць.
— За што героя атрымалі?
— За Курскую дугу, таварыш Маршал Савецкага Саюза!
— Я думаю, яму можна паверыць, — падтрымаў Шчарбацюка Чаріняхоўскі.
— Ну, паглядзім! — прамовіў Маршал Савецкага Саюза, пазіраючы на камдыва строгімі, уважлівымі вачыма.
3...
Аляксей сядзеў на вежы, звесіўшы ногі ў баявое аддзяленне. Наперадзе яго быў, закрываючы грудзі, быццам шчыт, круглы бранявы дыск-люк, злева пружыніста гайдаўся падобны на прудкую лазіну штыр рацыі. Управа, улева, — калі машыну кідала з боку ў бок, назад i наперад, — калі яна набаўляла хуткасць або спынялася...
Аляксей, крыху сутулячыся, падаўшыся грудзьмі наперад, таксама ківаўся ў такт машыне: згінаўся ўправа, улева, каб быць у раўнавазе. Да чаго ж добра гэта — сядзець на вежы магутнай машыны, што рушыць, імкне па дарозе, адлічваючы гусеніцамі кіламетр за кіламетрам, пакідаючы за сабой дзвешырокія зубчатыя каляіны.
Танкі безупынна рушылі адзін за адным. Фары нідзе не блішчалі. Адно лескаталі, пераклікаліся гусеніцы ды неспакойна гучалі маторы.
Часам абапал дарогі асцярожліва ціснуліся густыя ланцугі пехацінцаў, кавалерысты, што прытрымлівалі неспакойных наравістых коней, шафёры з сустрэчнымі грузавікамі, чакаючы, пакуль праляскочуць танкі. Аляксею бачыць гэта было прыемна. Так прапускаюць наперад паважанага чалавека, якому належыць асаблівая, важная праца.
Наперадзе былі ўжо добра відаць зарнічныя выбліскі ад стрэлаў батарэй, якія, як агні маякоў, указвалі напрамак танкістам. Гукі бою ледзь даходзілі, ix глушыў гул матораў.
Набліжаючыся да фронта, Аляксей паддаваўся таму добра знаёмаму франтавіку ўзрушэнню, у якім перамешваюцца i вострая цікаўнасць да будучыні, што прымушае чалавека неспакойна падганяць час, i трывога, i добрыя надзеі.